«Υπάρχουν μέρες που νιώθω ότι ο χρόνος περνάει πολύ γρήγορα. Βλέπω τα παιδιά μου να έχουν μεγαλώσει μέσα σε μια νύχτα. Έχουν ψηλώσει, πλένουν τα δόντια τους μόνα τους χωρίς εμένα να τα κυνηγάω από πίσω και πηγαίνουν για ύπνο χωρίς φωνές και παρακάλια.
Ένα κομμάτι μου χαίρεται αφάνταστα με όσα θα φέρει το μέλλον, ενώ ένα άλλο φοβάται. Ανησυχώ για το αν δίνω όσα πρέπει να δώσω ή αν τους αξίζω. Δεν είμαι τόσο καλή μαμά όσο θα ήθελα. Θα ήθελα να είμαι τέλεια, όμως, αυτό δεν γίνεται. Κάνω λάθη καθημερινά.
Κάποιες φορές φωνάζω ενώ πρέπει να δείξω κατανόηση. Άλλες φορές πάλι χάνω την υπομονή μου ενώ το μόνο που χρειάζονται τα παιδιά μου εκείνη τη στιγμή είναι μια αγκαλιά. Τότε νιώθω πως αποτυγχάνω και με πνίγουν αρνητικές σκέψεις που με στοιχειώνουν πολλά βράδια.
Μια και μοναδική σκέψη, όμως, λειτουργεί σαν σανίδα σωτηρίας: όσα λάθη κι αν κάνω με τα παιδιά μου δεν αλλάζουν το γεγονός ότι τα λατρεύω!
Είμαι εκεί όταν ξυπνούν και όταν πέφτουν για ύπνο να τα φιλήσω, να τους τραγουδήσω ή να τους διαβάσω παραμύθια.
Στέκομαι στην άκρη του κρεβατιού τους όταν είναι άρρωστα για να με νιώθουν κοντά τους και τα φροντίζω.
Υποφέρω όταν τα βλέπω να πονούν ή να κλαίνε. Είμαι δίπλα τους όμως για να τους ψυθιρίσω πως όλα θα πάνε καλά και για να τα παρηγορήσω.
Ποτέ δεν έχω πει όχι σε παιχνίδια, πειράγματα και γέλια. Και όταν ακούω απ' το στόμα τους τη λέξη ''σ'αγαπώ'' νιώθω η πιο ευτυχισμένη γυναίκα του κόσμου.
Μπορώ να ζήσω με τα λάθη μου και μπορώ να τα διορθώσω. Αυτό που με νοιάζει είναι να ξέρουν τα παιδιά μου ότι έχουν έναν άνθρωπο που τα αγαπάει ανιδιοτελώς και μπορούν να βασιστούν πάνω του.»
