«Ήμουν στο παιδικό μου δωμάτιο και έκλαιγα σε εμβρυακή στάση. Ένιωθα τον κόσμο μου να καταρρέει και απέραντη θλίψη να με κυριεύει. Υποθέτω, η μαμά μου άκουσε τους λυγμούς μου και ήρθε αθόρυβα για να με πάρει στην αγκαλιά της και να με παρηγορήσει.
Πονούσα... Όχι σωματικά αλλά στην ψυχή μου. Για άλλη μια φορά τα γενέθλιά μου είχαν περάσει και δεν έλαβα ούτε μια κάρτα από αυτόν - πόσο μάλλον ένα τηλεφώνημα. Είχα προσκολληθεί στην ελπίδα ότι μια μέρα ο μπαμπάς μου θα νοιαζόταν αρκετά για να εμφανιστεί. Δεν με ενδιέφερε πώς, ήθελα απλώς να τον δω.
Δεν έγινε όμως ποτέ. Χρόνο με το χρόνο η απουσία του γινόταν εντονότερη. Κατάφερε να μου δείξει πως λίγο τον ενδιέφερα.
Ζήλευα τους φίλους μου. Οι μπαμπάδες τους ήταν πάντα εκεί γι' αυτούς. Έτοιμοι να τους δώσουν χάδια και αγκαλιές, να τους παρηγορήσουν, να τους συγχαρούν και να τους μαλώσουν.
Αγαπούσαν τα παιδιά τους και το έδειχναν με κάθε τρόπο. Ήταν εκεί στους χορούς των σχολείων, στις γυμναστικές επιδείξεις και στην αποφοίτηση. Λαχταρούσα την αγάπη ενός τέτοιου μπαμπά και επειδή δεν την είχα η καρδιά μου βούλιαζε στο σκοτάδι.
Εκείνο το βράδυ που έκλαιγα απαρηγόρητη στην αγκαλιά της μαμάς μου, εκείνη μου σκούπιζε τα δάκρυα και μου χάϊδευε τα μαλλιά. Αισθανόμουν τον πόνο της.Ήξερα ότι αν είχε την ευκαιρία θα τα έκανε όλα καλύτερα. Είμαι σίγουρη ότι πολλές νύχτες κατηγορούσε τον εαυτό της για όλο τον πόνο που βίωσα. Και ήξερα ότι έκανε ό, τι καλύτερο μπορούσε για να με βεβαιώσει ότι η απουσία του δεν ήταν καθόλου δικό μου λάθος.
Πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι να καταλάβω πως δεν ήμουν εγώ το πρόβλημα. Και χάρη στη μάνα μου που μου στάθηκε και σαν πατέρας, κατάφερε να απαλύνει τον πόνο μου.
Η αγάπη και η ανιδιοτέλειά της έκλεισε την πληγή που άφησε η εγκατάλειψη του πατέρα μου. Το σημάδι υπάρχει ακόμα, αλλά η πληγή δεν αιμορραγεί.
Μου έμαθε να αναζητώ πάντα τη δύναμη που υπάρχει μέσα μου και να μην κάνω πίσω χωρίς να δώσω τον καλύτερο εαυτό μου. Και το χαμόγελό της μου έδωσε θάρρος για πιστέψω σε μένα και να κάνω καλές επιλογές στη ζωή μου.
Πραγματικά, η μαμά μου είναι σπουδαία γυναίκα!»
