Αν και θεωρώ ότι η αγάπη του ανθρώπου για τη φύση είναι κάτι έμφυτο, στην πράξη διαπιστώνουμε καθημερινά ότι είναι κάτι που, αν δεν καλλιεργηθεί, ατονεί και οδηγεί σε συμπεριφορές που βλάπτουν το περιβάλλον και κάνουν κακό σε όλους.
Γι’ αυτό και νιώθω εξαιρετικά περήφανη που ο γιος μου είναι ένας από τους εθελοντές που τρέχουν στην πρώτη γραμμή μαζί με τους πυροσβέστες για να σώσουν δάση, ζωές και περιουσίες από τις πυρκαγιές. Ανησυχώ, σίγουρα, ως μητέρα, αλλά ξέρω ότι δεν προσπαθεί να κανει τον ήρωα, παρά μόνο ότι είναι ανθρωπίνως δυνατόν για να βοηθήσει και να προσφέρει. Είναι κάτι που το ήθελε από παιδί, υποθέτω επειδή αυτό ήταν και το παράδειγμα που του δώσαμε εμείς οι γονείς του.
Θυμάμαι όλα τα καλοκαίρια που γυρνούσαμε την Ελλάδα με την τροχοσκηνή μας και κατασκηνώναμε στα πιο παραδεισένια μέρη. Ο μικρός μαγευόταν απ’ το δάσος και τη φύση, αλλά ως παιδί δεν ήξερε τι να προσέχει. Έπρεπε εμείς να του μιλήσουμε για τους κινδύνους που κρύβουν οι ανθρώπινες δραστηριότητες για το δάσος και να του μάθουμε να προσέχει να μην πληγώσει τα δέντρα παίζοντας ούτε να αφήνει σκουπιδάκια εδώ κι εκεί. Στόχος μας πάντα ήταν να αφήσουμε κάθε σημείο όπως το βρήκαμε, ανέγγιχτο και παραδεισένιο.
Βέβαια, σε πολλά από αυτά τα μέρη δεν είμασταν μόνοι μας. Είχαμε, λοιπόν, το νου μας μην τυχόν κάποιος άλλος κατασκηνωτής κάνει κάνει κάτι που δεν πρέπει όπως να αφήσει σκουπίδια και εύφλεκτα υλικά όπου να ‘ναι ή να ανάψει κάρβουνα πολύ κοντά στα δέντρα. Μάλιστα, στέλναμε τον μικρό που η παρουσία του δεν ήταν «ενοχλητική» ώστε να δει εκείνος και να μας πει αν πρέπει να παρέμβουμε κι εμείς.
Μ’ αυτόν τον τρόπο ένιωθε από νωρίς σαν ένα είδος ήρωα, σαν «προστάτης του δάσους», κάτι που μετουσιώθηκε αργότερα στην επιθυμία του να γίνει εθελοντής δασοπυροσβέστης. Βεβαίως, όντας έφηβος, του ζητήσαμε να κρατηθεί λίγο πριν αρχίσει τους ηρωισμούς. Θέλαμε να έχει την ωριμότητα να ξέρει πότε μπορεί να παρέμβει και πότε κινδυνεύει ο ίδιος, ώστε να είμαστε κι εμείς πιο ήσυχοι, αλλά και εκείνος πιο έτοιμος να προσφέρει.
Με λίγα λόγια, όταν περνάς χρόνο στη φύση αρχίζεις να τη νιώθεις δική σου και η αγάπη σου γι’ αυτήν καλλιεργείται και δυναμώνει αντί να ατροφεί. Ακόμη και όταν επιστρέφαμε στην πόλη και την καθημερινότητά μας, θυμάμαι πάντα να οργανώνουμε εκδρομές στα γύρω βουνά για να περάσουμε χρόνο ανάμεσα στα δέντρα και τα πουλιά.
Ήταν ένας τρόπος, θαρρώ, να βάλουμε στο παιδί τον σπόρο της αγάπης για το περιβάλλον και πιο συγκεκριμένα, της ανάγκης να συμβάλλει στην προστασία του.
Γιατί από εμάς τους γονείς ξεκινάνε όλα και οφείλουμε ναξεπερνάμε τις αδυναμίες μας και να γινόμαστε υπόδειγμα για τα παιδιά μας, ώστε να κάνουν το κόσμο καλύτερο για τα εγγόνια μας, αλλά και για όλες τις επόμενες γενιές.
