Με τον άντρα μου είμαστε ζευγάρι 18 ολόκληρα χρόνια. Ταιριάξαμε από την πρώτη στιγμή μεταξύ μας και παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίσε η σχέση μας μέσα στα χρόνια, ποτέ δεν ένιωσα ότι έκανα λάθος επιλογή συντρόφου.
Είχαμε πάντα πολύ καλή επικοινωνία μεταξύ μας και ήμασταν ξεκάθαροι ως προς τα όνειρα, τις ανάγκες, και γενικότερα στο τι θέλαμε από τη ζωή μας. Κι ένα από αυτά ήταν ότι δεν θέλαμε να αποκτήσουμε παιδιά. Από πολύ νωρίς στη σχέση μας είχαμε αποφασίσει να μη γίνουμε γονείς! Είχαμε αφιερωθεί και οι δύο στην καριέρα μας και στο πώς να καλοπερνάμε στον γάμο μας που δεν μας περνούσε απ' το μυαλό να επωμιστούμε νέες ευθύνες ή να βάλουμε στην άκρη τα θέλω μας για κάποιον άλλον.
Τα χρόνια περνούσαν και η συμβίωσή μας εξακολουθούσε να είναι όμορφη και αρμονική. Μέχρι εκείνο το απόγευμα μιας Τετάρτης, πριν από 5 χρόνια, δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι η ζωή μας θα άλλαζε ριζικά.
Μιας και από την εφηβεία μου ποτέ δεν είχα σταθερή περίοδο, δεν μου περνούσε απ' το μυαλό ότι η καθυστέρηση που είχα, οφειλόταν σε εγκυμοσύνη. Ώσπου το τεστ βγήκε θετικό! Μέχρι σήμερα εξακολουθώ να πιστεύω ότι εκείνες οι ροζ γραμμούλες, είναι ό,τι πιο αναπάντεχο μου συνέβη ποτέ.
Είχα σοκαριστεί! Μέσα μου, όμως, η ιδέα ενός στρουμπουλού μωρού στην αγκαλιά μου είχε ήδη σχηματιστεί και πάρει τη θέση της στην καρδιά μου. Και πίστευα ότι το ίδιο θα ένιωθε και ο άντρας μου... Αλλά, έκανα λάθος.
Όταν του είπα ότι είμαι έγκυος άσπρισε και άρχισε να βηματίζει πάνω-κάτω μη ξέροντας τι να πει... Για να είμαι ειλικρινής, ούτε εγώ ήξερα - πέρα απ' ότι ήθελα αυτό το μωρό. Και μάλιστα πολύ!
Όταν του το είπα, η αντίδρασή του ήταν να μου εξηγήσει όλους τους λόγους για τους οποίους δεν μπορούσαμε να το κρατήσουμε. Φοβόταν πολύ! Ήταν ξεκάθαρο. Ανησυχούσε για το οικονομικό κομμάτι, το γεγονός ότι ήμασταν μεγάλοι στην ηλικία. αλλά κυρίως για το ότι δεν θα γινόταν καλός πατέρας. Προερχόμενος από μια πολύ τοξική οικογένεια και έχοντας ο ίδιος προβληματική σχέση με τον μπαμπά του, έτρεμε στην ιδέα ενός παιδιού.
Ήμουν όμως ανένδοτη και προχώρησα με την εγκυμοσύνη. Περάσαμε αρκετούς μήνες ψυχραμένοι ο ένας με τον άλλον, κάτι που με πλήγωσε πολύ. Είχα φτάσει στο σημείο να αναρωτιέμαι αν τελικά είχε δίκιο.
Και τότε γεννήθηκε η κόρη μας και όλα άλλαξαν! Ο άντρας μου είναι υπέροχος πατέρας, ο καλύτερος που θα μπορούσε να έχει ένα παιδάκι. Απ' όταν την πήρε για πρώτη φορά στην αγκαλιά του, μέχρι σήμερα που η μικρή μας είναι πλέον 5 χρονών, τα μάτια του λάμπουν από ευτυχία. Είμαι σίγουρη ότι ακόμη φοβάται αλλά δεν το δείχνει.
Αυτός ο άντρας γεννήθηκε για να είναι πατέρας και εγώ μητέρα. Απλά δεν το ξέραμε...
