Παρ’ όλ’ αυτά, 15 χρόνια ερευνών πάνω στη συμπεριφορά και τις ανάγκες των βρεφών έχουν δείξει το αντίθετο: οι εκβιαστικές πρακτικές εκπαίδευσης του παιδιού στον ύπνο δεν ευνοούν την ανάπτυξη μιας ασφαλούς, σταθερής και ωφέλιμης σχέσης με τους γονείς.
Επιπλέον, δεν συνάδουν με την ενστικτώδη ανάγκη των γονιών να παρηγορήσουν το μικρό τους. Από εξελικτικής άποψης, μάλιστα, το να αφήνουμε τα μωρά να κλαίνε ώστε να εκπαιδευτούν πάει κόντρα στον τρόπο που τα θηλαστικά ανέκαθεν μεγάλωναν τα μικρά τους, δηλαδή την διαρκή φροντίδα από πολλά διαφορετικά οικεία άτομα.
Τα μωρά έχουν πρωτίστως ανάγκη από την επαφή με τους δικούς τους, ώστε να μάθουν να ζουν εκτός μήτρας σταδιακά, βήμα-βήμα. Εάν αυτή η επαφή τους λείψει για πολλές ώρες μέσα στη μέρα, ο εγκέφαλος ψάχνει διαρκώς για απειλές και καταλήγει να πυροδοτεί υπερβολικές αντιδράσεις, π.χ. ανεξήγητα έντονο κλάμα.
Οι σχετικές έρευνες έχουν δείξει ότι η απουσία του μητρικού αγγίγματος επηρεάζει αρνητικά την εγκεφαλική λειτουργία, αλλά και την κοινωνικο-συναισθηματική ανάπτυξη του βρέφους που χάνει σημαντικές ευκαιρίες να αναπτύξει την εμπιστοσύνη του στα ερεθίσματα που λαμβάνει απ’ τους άλλους.
Ειδικά στους ανθρώπους, που τα μωρά γεννιούνται σε αρκετά πρώιμο στάδιο της ανάπτυξής τους, οι πρώτοι μήνες τους στον κόσμο είναι εξαιρετικά ζωτικής σημασίας για τη συνέχεια της ζωής τους. Τα μωρά που περνάνε πολύ χρόνο σε στρεσογόνες συνθήκες μπορεί να αναπτύξουν μακροχρόνια μη-αναστρέψιμα προβλήματα.
Γι’ αυτό και όταν αφήνουμε ένα μωρό να κλάψει για να μάθει να κοιμάται, του κάνουμε κακό – και στον οργανισμό και στον ψυχισμό του. Το άγχος του αποχωρισμού και της αποστασιοποίησης του γονέα μπορεί να οδηγήσει το παιδί σε αποστασιοποιημένη ή αντικοινωνική συμπεριφορά αργότερα στη ζωή του.
Όλα δείχνουν ότι η φροντίδα που λαμβάνει ένα παιδί στα πρώτα του βήματα παίζει σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση του ψυχικού του κόσμου και γι’ αυτό οφείλουμε να είναι η καλύτερη δυνατή – και όχι η πιο «βολική» για εμάς.
Πρέπει να ανταποκρινόμαστε χωρίς εκπτώσεις στις ανάγκες των βρεφών, να τα παρηγορούμε και να τα ηρεμούμε, να αντιδρούμε άμεσα στους τρόπους που βρίσκουν για να επικοινωνήσουν μαζί μας και να αποκαθιστούμε στο ακέραιο τις συνθήκες που χρειάζονται για να μεγαλώσουν υγιώς.
Αν μη τι άλλο, είναι πια γνωστό ότι το κλάμα είναι σημάδι ότι το παιδί δεν μπορεί να περιμένει άλλο την ανταπόκρισή μας και όχι το αντίθετο, για να το αφήνουμε στη μοίρα του.
Πηγή: inews.co.uk
