Η μάνα μου είναι δύσκολος άνθρωπος. Τώρα που μεγαλώνω αρχίζω να νιώθω ότι της έμοιασα σε πολλά και ίσως γι’ αυτό συγκρουστήκαμε τόσο δυνατά κάποτε που φτάσαμε στο σημείο να μη μιλιόμαστε για χρόνια. Είναι όμως και ένας άνθρωπος που νοιάζεται για όλους και θέλει μόνο το καλό τους.
Απλώς νομίζει ότι μόνο εκείνη ξέρει ποιο είναι αυτό.
Κάπως έτσι, στην εφηβεία μου, με οδήγησε μακριά της. Ξεροκέφαλη εκείνη, ξεροκέφαλη κι εγώ, δεν μπορέσαμε να βρούμε μια κοινή γραμμή όσον αφορά το μέλλον μου. Ήθελε να σπουδάσω και να καλοπαντρευτώ και ήθελα να γυρίσω τον κόσμο και να χαρώ τον έρωτά όσο ήμουν νέα.
Η μόνιμη διαφωνία μας φούντωσε λίγες μέρες πριν τις πανελλήνιες και δεν πήγα να δώσω ποτέ. Έτσι κι αλλιώς, το χατίρι της έκανα, σκέφτηκα τότε κι έδωσα μια και πέταξα στα σκουπίδια όλα τα ξενυχτια μου πάνω απ’ τα βιβλία.
Στο τέλος, δεν έγινε και κάτι, βέβαια. Ίσα ίσα, πήραμε και οι δυο ένα καλό μάθημα για το τι μπορεί να συμβεί όταν πιέζεις τον άλλον με γνώμονα τις δικές σου επιθυμίες και όχι τις δικές του.
Εγώ, δηλαδή, το έμαθα. Για τη μάνα μου δεν ξέρω ακόμη. Δεν έχει καιρό που ξαναβρήκαμε και ήδη προσπαθεί να μου χρεώσει εκείνη τη ρήξη. Τώρα, όμως, δεν είμαι μια θερμόαιμη έφηβη και ξέρω πότε να κάνω υπομονή και πότε να μιλάω. Είμαι κι εγώ μάνα, βλέπετε, κι αυτό ήταν το κομβικό γεγονός στην πρόσφατη ζωή και των δυο μας, το γεγονός που μας έφερε πάλι κοντά και χαμογέλασε έτσι κι ο δόλιος ο πατέρας μου.
Εκείνη πάλι, είναι πια γιαγιά κι αυτό είναι υπεραρκετό για να μαλακώσει και τον πιο σκληρό χαρακτήρα.
Μέχρι πριν μείνω έγκυος είχαμε μόνο τα τυπικά μετά από κάποια χρόνια απόλυτης σιωπής. Επανασυνδεθήκαμε για χάρη του πατέρα μου, αλλά κρατήσαμε και οι δύο την απόστασή μας. Ώσπου γέννησα και άρχισα να νιώθω πώς είναι να είσαι μάνα…
Στο 6μηνο που θήλαζα αποκλειστικά το νεογέννητό μου άλλαξαν πολλά μέσα μου. Πέρα από αυτό, είχα και άπλετο χρόνο να σκεφτώ και το παρελθόν και το μέλλον – τα δικά μου και του παιδιού μου.
Κοίταξα πίσω στα παιδικά μου χρόνια, όταν η παρουσία της γιαγιάς μου ήταν πάρα πολύ έντονη, και σκέφτηκα ότι η κόρη μου θα το στερηθεί αυτό εξαιτίας μου. Ταυτόχρονα, κοίταξα μπροστά και έβαλα τον εαυτό μου στη θέση της μάνας μου. Δεν θα ασκούσα ποτέ στην κόρη μου την πίεση που μου άσκησε εκείνη να κάνω αυτό που ήθελε, αλλά δεν θα ήθελα να με αντιμετωπίσει και έτσι όπως αντιμετώπισα εγώ τη μάνα μου.
Εν τέλει, αποφάσισα ότι το ψυχροπολεμικό κλίμα μεταξύ μας μόνο κακό έκανε σε όλους μας και ήταν καιρός να το λήξουμε. Κάλεσα τη μάνα μου στο σπίτι και συζητήσαμε για πρώτη φορά χωρίς μάσκες για τα πάντα.
Στο τέλος, κάναμε μια σφιχτή αγκαλιά και βάλαμε τα κλάματα. Ορκιστήκαμε να μην ξαναμαλώσουμε ποτέ και η αιτία ήταν το αγγελούδι που κρατούσαμε στα χέρια μας. Η κορούλα μου και εγγγονή της.
