.jpg)
Οι άντρες εξακολουθούν να λειτουργούν βοηθητικά μέσα στο σπίτι. Αναλαμβάνουν κάποιες υποχρεώσεις και τις διεκπεραιώνουν. Ωστόσο, τον βασικό έλεγχο τον έχει η γυναίκα, ακόμα κι όταν εργάζεται. Είναι δική της αρμοδιότητα να γνωρίζει τι πρέπει να γίνει και πότε.
Με λίγα λόγια, είναι υπεύθυνη όχι μόνο για να οργανώνει και να σχεδιάζει τι πρέπει να γίνει μέσα στο σπίτι, αλλά και να εκτελεί το μεγαλύτερο μέρος των εργασιών αυτών. Είναι, δηλαδή, σαν να της ζητάμε να κάνει το 75% μιας δουλειάς σε καθημερινή βάση, χωρίς άδεια ή διάλειμμα.
Για να σας δώσω μια εικόνα, θα σας δώσω ένα παράδειγμα από μια Γαλλίδα σκιτσογράφος και μηχανικό υπολογιστών, την Emma, που περίγραψε με τον καλύτερο τρόπο το πνευματικό βάρος που επωμίζονται οι γυναίκες μέχρι σήμερα.
«Ξεκίνησα απλώς μαζεύοντας κάτι για να το τακτοποιήσω, αλλά στην πορεία βρήκα μια βρώμικη πετσέτα που μάζεψα για να βάλω στα άπλυτα, τα οποία βρήκα γεμάτα ως πάνω, οπότε κατέληξα στο πλυντήριο, όπου πάνω του βρίσκονταν ακόμα τα ψώνια που είχα κάνει κι έπρεπε να βάλω στο ψυγείο. Βάζοντάς τα στο ψυγείο, ανακάλυψα ότι έπρεπε να προσθέσω και μία μουστάρδα στη λίστα με τα ψώνια μου. Κι έτσι συνεχίστηκε η κατάσταση... Στο τέλος μάζεψα το τραπέζι, δύο ώρες μετά -το οποίο ξαναβρήκα γεμάτο πράγματα λίγο αργότερα.
Αν είχα ζητήσει απ' τον σύντροφό μου να μαζέψει το τραπέζι, θα το είχε κάνει. Όμως: η πετσέτα θα ήταν ακόμα στο πάτωμα, τα ψώνια θα είχαν μείνει εκτός ψυγείου και δεν θα είχαμε μουστάρδα για το βραδινό.
Είναι όπως η φίλη μου η Τζ., που, πηγαίνοντας να κοιμίσει το μωρό είπε στον άντρα της: “Μπορείς να βγάλεις απ' το πλυντήριο το μπιμπερό, όταν τελειώσει;”. Όταν πήγε να ταΐσει το μωρό τη νύχτα, βρήκε το πλυντήριο ανοιχτό με το μπιμπερό έξω κι όλα τα υπόλοιπα πιάτα ακόμα μέσα».
Και φυσικά, δεν υπάρχει τίποτα το εγγενές σ' αυτήν τη συμπεριφορά, όπως διευκρινίζει η Emma:
«Δεν γεννιόμαστε με τo πάθος να καθαρίζουμε τραπέζια, όπως οι άντρες δεν γεννιούνται αδιαφορώντας για ό,τι συμβαίνει γύρω τους. Είμαστε, όμως, γεννημένοι σε μια κοινωνία, στην οποία από την παιδική μας ηλικία μας δίνονται κούκλες και μινιατούρες ηλεκτρικής σκούπας και στην οποία είναι ντροπή τ' αγόρια να θέλουν κι αυτά να παίξουν με τέτοια παιχνίδια.
Σε μια κοινωνία όπου βλέπουμε τις μαμάδες μας να αναλαμβάνουν το νοικοκυριό, ενώ οι μπαμπάδες μας δίνουν οδηγίες και που τα media ουσιαστικά φωτογραφίζουν τις γυναίκες ως μητέρες και συζύγους και τους άντρες ως ήρωες που ζουν συναρπαστικές περιπέτειες μακριά απ' το σπίτι.
Αυτή η κατάσταση μας επηρεάζει από την παιδική μας ηλικία έως την ενηλικίωσή μας. Κι ενώ οι γυναίκες αντιπροσωπεύονται όλο και περισσότερο στον εργασιακό τομέα, παραμένουν ακόμη μόνες στη διαχείριση του νοικοκυριού».
Για να αλλάξουν τα πράγματα, πρέπει οι άντρες να μάθουν να νιώθουν ότι το σπίτι τους είναι και ευθύνη τους. Θα βοηθούσε, αν ξεκινούσαμε απ' την αρχή και χωρίζαμε τις δουλειές δίκαια -ακόμα κι αν αυτό σήμαινε, ότι θα έπρεπε να δείξουμε υπομονή με την κατάσταση του σπιτιού. Κι ίσως θα ήταν χρήσιμο, αν αφήναμε καμιά φορά το σπίτι ατακτοποίητο χωρίς τύψεις. Η αντιστροφή των ρόλων, μπορεί να είναι πιο αποτελεσματική από τη σύγκρουση.
Πηγή: Theguardian.com
