«Την πρώτη φορά που ο άντρας μου κι εγώ προσπαθήσαμε να κάνουμε παιδί, ήμουν πεπεισμένη -αφελώς- ότι θα συνέβαινε αμέσως. Στα 30 μου, αν και δεν ήμουν απολύτως έτοιμη να γίνω μαμά, πραγματικά πίστευα ότι θα ήταν πολύ εύκολο. Άλλωστε, ήμουν υγιής, έκανα αρκετή γυμναστική, είχα μια ισορροπημένη διατροφή και προέρχομαι από μια οικογένεια της οποίας οι γυναίκες έμεναν έγκυος με το τίποτα. Δεν είχα κανένα λόγο να πιστεύω ότι θα ίσχυε κάτι διαφορετικό για μένα -αλλά δεν θα μπορούσα να έχω πέσει πιο έξω.
Οι βδομάδες προσπαθειών έγιναν μήνες, και γρήγορα φτάσαμε να περιμένουμε σχεδόν δύο χρόνια χωρίς κανένα σημάδι εγκυμοσύνης. Δεν μπορώ να σας πω πόσες φορές ήμουν σίγουρη ότι μια λιγούρα ή μια αδιαθεσία ή πρήξιμο σήμαιναν ότι είμαι έγκυος. Και φυσικά ας μην ξεχνάμε τις μετρήσεις θερμοκρασίας, τον προγραμματισμό, τα τηλέφωνα στον άντρα μου για να είναι σπίτι συγκεκριμένες μέρες και ώρες. Έγινε κάτι σαν δουλειά στην οποία εμείς, το στοχοπροσηλωμένο ζευγάρι, αναζητούσαμε την επιτυχία.
Εν τω μεταξύ, όλοι γύρω μας άρχισαν να κάνουν παιδιά με τον πιο εύκολο τρόπο -ή έστω έτσι φαινόταν. Κι εγώ δεν μπορούσα να μην νιώθω άσχημα γι’ αυτό. Κι όλοι άρχισαν να ρωτάνε πότε θα κάνουμε παιδί, χωρίς να καταλαβαίνουν πόσο μας πονούσε αυτή η ερώτηση.
Το ταξίδι της υπογονιμότητας
Αποφάσισα να δω έναν ειδικό. Το μόνο που ήθελα ήταν να μου πει ότι χρειάζεται να χαλαρώσω. Ότι είμαι νέα ακόμα και το άγχος κάνει τα πράγματα πιο δύσκολα.
Η γιατρός έκανε κάθε πιθανή εξέταση, μεταξύ αυτών και υστεροσκόπηση. Τα αποτελέσματα έδειξαν κάτι που δεν περίμενα: τίποτα. Κανέναν συγκεκριμένο λόγο που με εμπόδιζε να μείνω έγκυος. Ήμουν προετοιμασμένη να ακούσω μια απάντηση -κάτι συγκεκριμένο που θα μπορούσα να εντοπίσω και να λύσω. Και μπήκαμε κι οι δυο κάτω απ’ το μικροσκόπιο και τίποτα δεν φαινόταν να πηγαίνει λάθος. Οπότε καταλήξαμε στη σπερματέγχυση. Οι ορμόνες με επηρέασαν πάρα πολύ. Ένιωθα για μήνες απίστευτα θλιμμένη. Ένιωθα ενοχές που τόσα χρόνια αναρωτιόμουν αν θα μπορέσω να γίνω καλή μαμά και τώρα δεν ήξερα καν αν θα μπορούσα να γίνω μαμά.
Τα ραντεβού, οι γιατροί, οι εξετάσεις… η αναμονή. Πάντα αυτή η αναμονή. Οι ατελείωτες αναζητήσεις στο Google για θαυματουργές μεθόδους. Αρχίσαμε να πιστεύουμε ότι δεν θα γίνει ποτέ. Όταν τίποτα δεν έπιανε, αποφασίσαμε να πάμε σ’ άλλο γιατρό. Υποθέτω ότι μας βοηθούσε κάπως να ρίξουμε το φταίξιμο στην πρώτη γιατρό, στο πρωτόκολλο, σε κάτι πιο παλιό και γενικό από μένα.
Πήγα στο ιατρείο του καινούριου γιατρού μόνη μου με την πεποίθηση ότι θα πρότεινε κάποια καινούρια εξέταση ή κάτι νέο τέλος πάντων κι όταν μου είπε ότι η επόμενη λύση είναι η εξωσωματική, δεν μπορούσα να το πιστέψω.
Κατάλαβα γρήγορα ότι η υπογονιμότητα δεν κάνει διακρίσεις. Ήμασταν στην κατηγορία “ανεξήγητης υπογονιμότητας”, στην οποία εμπίπτει το 30% των ζευγαριών με προβλήματα γονιμότητας. Αυτό με τρέλαινε ακόμα παραπάνω: να μην ξέρουμε στα 30 μας αν μπορούμε ή όχι να κάνουμε παιδί.
Αρχίσαμε να συζητάμε την πιθανότητα να μην τα καταφέρουμε ούτε με την εξωσωματική. Βάλαμε πολύ χαμηλά τον πήχη των προσδοκιών μας, αλλά νιώσαμε ότι τουλάχιστον κάνουμε ό,τι περνάει απ’ το χέρι μας. Άρχισα να νιώθω ότι έχω τον έλεγχο, αν και στην πραγματικότητα δεν τον είχα.
Αποφάσισα να είμαι θετική και αισιόδοξη. Χαμογελούσα στις ενέσεις κι ας μελάνιαζα κι ας πονούσα. Δεν έκλαιγα κι ας το ήθελα. Όταν οι αριθμοί δεν ανταποκρίνονταν στην σκληρή μου προσπάθεια και στην αισιοδοξία μου, έχασα ξανά κάθε ελπίδα. Την ημέρα της εμβρυομεταφοράς, είχα ένα εμβρυάκι που θα γινόταν το κοριτσάκι μου. Ήταν λίγες οι πιθανότητές μου σύμφωνα με τους γιατρούς.
Όμως αυτή τη φορά, η περίεργη λιγούρα μου για αυγά με μπέικον ήταν όντως σύμπτωμα εγκυμοσύνης! Κατάφερα να νιώσω μαμά. Δεν ένιωθα πια απροετοίμαστη και ήμουν πιο ευτυχισμένη από ποτέ. Έμαθα να είμαι πιο καλή με τον εαυτό μου. Ένιωθα πιο δυνατή από ποτέ και πιο αποφασισμένη να γίνω η καλύτερη μανούλα που μπορούσα.
Η υπογονιμότητα μας έφερε πιο κοντά
Κοιτάζοντας πίσω σ’ αυτό το ταξίδι που περάσαμε μαζί, πρέπει να πω ότι δεν θα άλλαζα τίποτα απ’ αυτό, παρά το ότι ήταν ό,τι δυσκολότερο έχουμε κάνει στη ζωή μας. Το άγχος ότι δεν θα μείνω έγκυος μάς δοκίμασε και τους δύο. Δεν αναγνώριζα τον εαυτό μου.
Δεν θα άλλαζα όμως για τίποτα την ευκαιρία που μου δόθηκε να γνωρίσω ακόμα καλύτερα τον άντρα μου και τον δω από άλλο πρίσμα. Υπήρχαν επικά κακές στιγμές, αλλά υπήρχαν και πολύ φωτεινές. Ο άντρας μου κι εγώ μάθαμε ότι έχουμε μέσα μας μια δύναμη που δεν ξέραμε ότι διαθέτουμε και μάθαμε να δεχόμαστε και να σεβόμαστε τις αδυναμίες μας.
Ήρθαμε πιο κοντά από πριν. Σταμάτησα να περιμένω απ’ τον άντρα μου να είναι ο υπερήρωας που μπορεί να διαβάσει το μυαλό μου. Τον σεβάστηκα ακόμα περισσότερο γιατί ήταν εκεί. Είμαι ευγνώμων που μας δόθηκε ο χρόνος να χτίσουμε απ’ την αρχή τη σχέση μας, πάνω σε ακόμα πιο γερά θεμέλια, πριν καλωσορίσουμε την κόρη μας.
Προς τα ζευγάρια εκεί έξω που προσπαθεί να συλλάβει: δεν είστε μόνοι. Ναι, ίσως χάσεις ένα μικρό κομμάτι του παλιού σου εαυτού, αλλά θα κερδίσεις ένα καινούριο. Θα ανοίξει ένα καινούριο κεφάλαιο στο μεταξύ σας.
Ένα πιο δυνατό κεφαλαίο.
Ξέρω ότι είναι δύσκολα. Όποιο μονοπάτι κι αν πάρετε όμως, προσπαθήστε να θυμηθείτε όσα σας ένωσαν.»
Πηγή: parents.com
