«Ήμουν ενθουσιασμένη που έγινα μητέρα για πρώτη φορά σε ηλικία 40 ετών, αλλά μετά για κάποιο λόγο θεωρούσα πως το κεφάλαιο μητρότητα είχε ''τελειώσει'' για μένα. Έκανα το πρώτο μου παιδί με καισαρική, κάτι που μου στοίχισε σωματικά και ψυχολογικά. Ένιωθα μπερδεμένη και πέρασα επιλόχειο κατάθλιψη, η οποία μου πήρε πάνω από ένα χρόνο για να την ξεπεράσω.
Το 2019 βρισκόμασταν στο κατώφλι της πανδημίας. Mε τον σύζυγό μου είχαμε αποφασίσει να προσπαθήσουμε για δεύτερο παιδί. Το αγοράκι μας μεγάλωνε και εγώ ευχόμουν για ένα κοριτσάκι. Οι μήνες περνούσαν, όμως, χωρίς το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Ήμουν 43 ετών και κάθε άρθρο που διάβαζα με έκανε να νιώθω ότι δεν θα καταφέρω ποτέ να μείνω έγκυος. Είχα μεγαλώσει...
Σύμφωνα με τα όσα διάβασα, ο μέσος όρος ηλικίας των γυναικών που γεννούν για πρώτη φορά κυμαίνεται από 26 έως 32 ετών, αλλά σύμφωνα με τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Ασθενειών, το ποσοστό των γυναικών που αποκτούν παιδιά στα 40 τους αυξάνεται σταθερά κατά 3% κάθε χρόνο από το 1982. Περίπου 100.000 Αμερικανίδες άνω των 40 ετών αποκτούν μωρά κάθε χρόνο, αριθμός που έχει διπλασιαστεί από το 1990.
Η αλήθεια είναι ότι δεν ήθελα να κάνω παιδί στην ηλικία των 47 ετών. H ζωή όμως είχε άλλα σχέδια για μένα. Τον σύντροφό μου τον γνώρισα όταν ήμουν 31 ετών και πέρασαν μερικά χρόνια μέχρι να νιώσουμε έτοιμοι (και να μπορούμε να ανταπεξέλθουμε οικονομικά!) ώστε να δημιουργήσουμε μια οικογένεια μαζί. Ξεκινήσαμε να προσπαθούμε στα 38 και μου πήρε 8 χρόνια για να αποκτήσω δύο παιδάκια.
Ο όρος ''γηριατρική εγκυμοσύνη'' αφορά έγκυες άνω των 35 ετών και η κύηση σε τέτοιες ηλικίες θεωρείται επικίνδυνη. Πολλές γυναίκες στρέφονται στην εξωσωματική, αλλά εγώ δεν ήθελα. Δεν είμαι σε καμία περίπτωση κατά. Απλώς δεν ήθελα να μπω σε αυτή την κοστοβόρα διαδικασία.
Ο γυναικολόγος μού συνέστησε να εξετάσουμε πρώτα τα επίπεδα των ορμονών μου. Άφησα μερικά φιαλίδια αίματος σε ένα ειδικό εργαστήριο και λίγο αργότερα, μου ανέφερε μέσω τηλεφώνου ότι τα επίπεδά μου ήταν στη χαμηλή πλευρά του μέσου όρου, πράγμα που σήμαινε ότι μια εγκυμοσύνη δεν ήταν εντελώς αδύνατη! Έτσι, λοιπόν, συνέχισα τις προσπάθειες.
Πρόσεχα τη διατροφή μου και έκοψα το αλκοόλ. Έκανα γυμναστική, διαλογισμό και διάβαζα συνεχώς για γυναίκες που απέκτησαν παιδί μετά τα 40.
Αλλά τα χρόνια περνούσαν χωρίς να έχω καμία τύχη. Συναντούσα φίλους που είχαν αποκτήσει δεύτερο παιδί και, ενώ χαιρόμουν γι' αυτούς, ένιωθα θλίψη για τον εαυτό μου. Αναρωτήθηκα αν έπρεπε να στραφώ προς την υιοθεσία και άρχισα να σκέφτομαι την εξωσωματική, όταν το θαύμα συνέβη! Μετά από τρία χρόνια προσπάθειας ήμουν επιτέλους έγκυος.
Ήμουν ευτυχισμένη και φοβισμένη.
Τα ποσοστά επιπλοκών όπως ο διαβήτης κύησης, το υψηλότερο βάρος γέννησης, η θνησιγένεια, τα ποσοστά τοκετού με καισαρική τομή και το σύνδρομο Down αυξάνονται όσο αυξάνεται η ηλικία της μητέρας. Όλα τα πράγματα που θα μπορούσαν να πάνε στραβά χόρευαν στο μυαλό μου, αλλά προς μεγάλη μου έκπληξη και χαρά, όλα κυλούσαν ομαλά.
Η κορούλα μου γεννήθηκε με καισαρική τομή και την ερωτεύτηκα από την πρώτη στιγμή που την άκουσα να κλαίει. Θυμάμαι να ρωτάω μια νοσοκόμα ''Είμαι από τις μεγαλύτερες μαμάδες που έχετε δει εδώ μέσα;" και εκείνη γελώντας να μου λέει "Βλέπουμε συνέχεια γυναίκες γύρω στα 40", είπε. "Πριν από λίγες ημέρες, είχαμε μια 51χρονη μαμά".
Ενώ ο πρώτος τοκετός μού πήρε σχεδόν τρία χρόνια για να συνέλθω πλήρως, αυτή τη φορά η ανάρρωση ήταν παιχνιδάκι. Ως επί το πλείστον ήμουν μόνη, χωρίς οικογένεια ή επισκέπτες. Δεν μπορούσα να δω τον γιο μου ή να τον αφήσω να γνωρίσει τη νέα του αδελφή για τέσσερις ημέρες λόγω των περιορισμών του COVID. Ένιωθα, όμως, καλά που ήμουν μόνη μου. Δέθηκα με το μωράκι μου.
Κοιτάζοντας πίσω, μπορώ να πω ότι ο τοκετός σε ηλικία 47 ετών, ήταν μια πραγματικά ευχάριστη εμπειρία. Ήταν ένα γλυκόπικρο ταξίδι που είχε αίσιο τέλος και ξέρω, δυστυχώς, ότι αυτό δεν ισχύει για όλους.
Ναι, υπάρχουν και μειονεκτήματα στο να είσαι μεγαλύτερης ηλικίας μαμά. Όταν θα είμαι 50 ετών, η κόρη μου θα είναι 4 ετών. Κάποιες φίλες μου θα βλέπουν τα παιδιά τους να παντρεύονται ενώ εγώ θα αλλάζω ακόμα πάνες. Ίσως να μη γνωρίσω ποτέ τα εγγόνια των παιδιών μου ή να μην δω καν τα παιδιά μου να αποφοιτούν από το κολέγιο, ανάλογα με το τι μου επιφυλάσσει το μέλλον.
Το μέλλον είναι αβέβαιο. Αλλά αυτό ισχύει για τις μητέρες κάθε ηλικίας. Και παρά τα δύσκολα, όταν η οικογένειά μου είναι μαζί, είναι ευτυχισμένη και, ειλικρινά, δεν μετανιώνω καθόλου».
Πηγή: huffpost.com
