Όλα γκρεμίστηκαν. Ένιωσα μόνη και αβοήθητη. Φόβο και αγωνία για το πώς θα βοηθήσω το μωράκι μου.
Είναι τόσο μικρή. Τόσο μωρό, ώστε να τα βάλει μ αυτό το τέρας που λέγεται καρκίνος.
Αμέσως ξεκίνησε στο Ελπίδα η νοσηλεία της. Το πρωτόκολλο που όπως είπαν οι γιατροί μας έδινε 80%ποσοστά επιβίωσης.
Οι ογκολόγοι μας εξηγούσαν τι θα ακολουθήσει, αλλά εγώ ήμουν χαμένη στο πονεμένο, έντρομο βλέμμα του παιδιού μου. Δεν άκουγα, μάλλον δε μπορούσα...
Τα αναπάντητα γιατί με είχαν κυριεύσει. Οι μέρες περνούσαν μέσα σ ένα δωμάτιο. Οι νύχτες μεγάλες. Ο πόνος αμετακίνητος μέσα μας...
Δεν σκεφτόμουν τίποτα άλλο. Ούτε τον γιο μου που, ευτυχώς, ήταν σε καλά χέρια.
Ήμουν απελπισμένη. Έψαχνα συνέχεια τρόπους να τη κάνω να αισθανθεί κάπως καλά. Να χαμογελάσει.
Η προσευχή στον θεό ήταν η παρηγοριά και η δύναμη μου. Υπήρχαν μέρες που το παιδί ήταν πιο καλά, που χαμογελούσε με τα αστεία που της έκαναν οι καλές μας νοσηλεύτριες. Αυτές ήταν και η συντροφιά μας.
Σιγά σιγά άφηνε τους γιατρούς της που έδειχναν απέραντη αγάπη και στοργή να την εξετάσουν και κάπως έπαιζε μαζί τους.
Υπήρχαν όμως στιγμές που ένιωθε πολύ κουρασμένη από τις βαριές χημειοθεραπείες, που δεν έτρωγε και που βυθιζόταν σε μια θλίψη παρότι είναι τόσο μικρή...
Πώς να αντέξει μια μάνα να βλέπει το παιδί της σ αυτή τη κατάσταση; Πιστέψτε με, είναι πολύ δύσκολο!
Μετά από 3 μήνες κλεισμένες στο δωμάτιο του νοσοκομείου μας προέτρεψαν να βγούμε στον διάδρομο να περπατήσουμε. Εκεί, συνάντησε και άλλα παιδάκια. Πάντα με προσοχή την αφήσαμε να τα πλησιάσει. Τότε αισθάνθηκα μια μικρή αισιοδοξία.
Χαμογελούσε, ήθελε να τα ακουμπήσει, άλλαξε το ύφος της. Έγινε πιο φωτεινό. Κάθε απόγευμα περπατούσαμε για λίγο στους διαδρόμους.
Γνωρίσαμε κ άλλες μανούλες. Όλες το ίδιο βλέμμα: κούραση, θλίψη, αγωνία... Αλλά όλες λέγαμε λόγια ενθαρρυντικά, με αγάπη. Η μία απαντούσε στις ερωτήσεις της άλλης και φυσικά η μία έδινε κουράγιο στην άλλη...
Τότε βλέπεις ότι δεν είσαι μόνος! Έχεις πολλές αγκαλιές. Σε περιμένουν όταν κλαις κρυφά έξω απ' το δωμάτιο ή στην κουζίνα του ορόφου.
Ο καιρός περνάει γρήγορα... Δεν την άφησα ποτέ μόνη... Δε σταμάτησα ποτέ να προσπαθώ να χαμογελάει, να είναι ήρεμη, να βρίσκω τρόπους να ξεχάσει τα τρυπήματα και τις εξετάσεις που τρόμαζε κάθε φορά.
Να δημιουργώ παιχνίδια, να κάνουμε ότι μπορούμε να μη της λείπει τίποτα - όπως αξίζει σε όλα τα παιδιά. Ελπίζω να τα καταφέρουμε να βγούμε νικήτριες! Αλώβητες απ' αυτόν τον εφιάλτη!
Να μη τα θυμάται...Να μεγαλώσει υγιής! Να περάσουν γρήγορα τα 5 χρόνια ώστε νΑ αισθανθούμε ελεύθεροι να ζήσουμε. Πιο δυνατοί.
