«Η ώρα είναι 6 το απόγευμα. Τα παιδιά βρίσκονται στα δωμάτιά τους, εγώ είμαι στην κουζίνα και πλένω τα πιάτα και ο σύζυγός μου παρακολουθεί αφηρημένα τηλεόραση, ενώ παράλληλα χαζολογά στο τηλέφωνό του.
Αισθάνομαι ένα τσίμπημα ενοχής καθώς κοιτάζω το τηλέφωνό μου και βλέπω τις αναπάντητες κλήσεις από πελάτες, ένα μήνυμα από τη μητέρα μου, στο οποίο δεν έχω απαντήσει εδώ και τέσσερις ώρες, και τα ατελείωτα αδιάβαστα και αναπάντητα email.
Ύστερα βλέπω πως υπάρχει ένα ακόμα μήνυμα. Είναι από την κολλητή μου και αμέσως χαμογελάω. Σε εκείνη δεν χρειάζεται να εξηγήσω γιατί δεν μπόρεσα να της απαντήσω. Με καταλαβαίνει. Άλλωστε, βρισκόμαστε στο ίδιο στάδιο ζωής. Περιμένουμε και οι δύο πώς και πώς τη μαγική ώρα των 8:00, όταν τα παιδιά θα βρίσκονται πλέον στα κρεβάτια τους και εμείς θα μπορέσουμε επιτέλους να πούμε δυο κουβέντες με ησυχία.
Γνωριστήκαμε όταν ήμασταν 15 χρονών. Μαζί μεγαλώσαμε και ωριμάσαμε, ως φίλες, ως σύζυγοι και ως μητέρες.
Είναι όλες οι φίλες που χρειάζομαι σε μία: η φίλη που με προστατεύει σαν μαμά, η φίλη που μου δίνει τις καλύτερες συμβουλές, η φίλη που θα με ακούσει χωρίς να με κρίνει και θα με καταλάβει, η φίλη με την οποία μπορώ να βγω και να περάσω υπέροχα.
Η φιλία μας έχει εξελιχθεί υπέροχα μέσα στο χρόνο. Παρόλο που χαθήκαμε για ένα διάστημα όταν ήμασταν φοιτήτριες, τίποτα δεν άλλαξε μεταξύ μας. Όταν παντρευτήκαμε ήρθαμε ακόμα πιο κοντά. Ήμασταν πρωτάρες σε όλα και βοηθούσαμε η μία την άλλη, κυρίως όταν γίναμε μητέρες. Μαζί πορευτήκαμε σε αυτά τα αχαρτογράφητα εδάφη.
Η αγάπη μου για εκείνη είναι βαθιά και ειλικρινής. Είναι ο άνθρωπος που παίρνω τηλέφωνο όταν έχω μια απαίσια μέρα, όταν νιώθω ότι δεν είμαι καλή μαμά. Της εκμυστηρεύομαι τις προκλήσεις που αντιμετωπίζω ως μητέρα που δουλεύει απ' το σπίτι.
Από τη δική μου πλευρά, την ακούω καθώς μοιράζεται τα αντικρουόμενα συναισθήματα ενοχής που νιώθει όταν αφήνει την κόρη της στο σπίτι της γιαγιάς, αλλά και ανακούφισης επειδή έχει λίγες ώρες ησυχίας. Είμαστε ευάλωτες, αλλά δεν νιώθουμε μόνες γιατί έχουμε η μία την άλλη.
Πρόσφατα πήγαμε μια εκδρομή οι δυο μας. Ήταν σκέτη ευδαιμονία να πίνουμε ζεστό καφέ και να απολαμβάνουμε το δείπνο μας, χωρίς ένα νήπιο στην αγκαλιά μας. Μείναμε ξύπνιες ως αργά φορώντας τις πιτζάμες μας και γελώντας με ιστορίες του παρελθόντος.
Όταν επέστρεψα σπίτι, ήμουν άλλος άνθρωπος. Πραγματικά αισθάνομαι τυχερή. Η ζωή μού χάρισε έναν σπάνιο άνθρωπο να με προσέχει και να είναι δίπλα μου στις χαρές και τις λύπες μου.»
Πηγή: herviewfromhome.com
