«Καμιά φορά αναρωτιέμαι γιατί πιέζουμε τους εαυτούς μας να δείχνουμε ότι όλα πάνε τέλεια στη ζωή μας. Προσποιούμαστε ότι τα έχουμε όλα υπό έλεγχο, ότι απολαμβάνουμε την κάθε μέρα και ότι η κούραση δεν μας φτάνει στα όριά μας. Και το χειρότερο είναι ότι το κάνουμε μπροστά στα παιδιά μας...
Θέλουμε να τα προστατεύσουμε από κάθε πόνο και απογοήτευση, όμως, το ψυχολογικό κόστος είναι τεράστιο για εμάς. Με το να θάβουμε και να απορρίπτουμε το κάθε αρνητικό συναίσθημα που νιώθουμε, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να κερδίζουμε λίγο χρόνο... Τίποτα παραπάνω! Κάποια στιγμή όλα όσα καταπιέσαμε θα βγουν στην επιφάνεια και θα μας πνίξουν.
Τα παιδιά μπορεί να μην ξέρουν τι ακριβώς έχουμε στο μυαλό μας, όμως, έχουν φοβερή ενσυναίσθηση και καταλαβαίνουν πότε κάτι πάει λάθος μαζί μας. Το να προσποιούμαστε ότι όλα είναι καλά δεν τα βοηθάει, τα μπερδεύει.
Φυσικά, δεν θα βάλουμε ποτέ το παιδί μας στη διαδικασία να απασχολήσει το μυαλουδάκι του με ''μεγαλίστικα προβλήματα'', ούτε θα του ανοίξουμε την καρδιάς μας σαν να μιλάμε σε έναν φίλο μας. Μπορούμε όμως να του πούμε την αλήθεια με απλά λόγια.
''Αισθάνομαι θυμωμένη με κάτι που έγινε στη δουλειά, αλλά μόλις ηρεμήσω λίγο θα μου περάσει'' ή ''Με στενοχώρησε πολύ αυτό που έκανες γι' αυτό και είμαι έτσι'' ή ''Νιώθω πολύ κουρασμένη αυτή τη στιγμή, μου δίνεις λίγο χρόνο να χαλαρώσω;''
Ανάλογα την ηλικία του παιδιού παρέχουμε τις σωστές πληροφορίες, του δείχνουμε ότι δεν περνάνε όλα από τον έλεγχό μας και κυρίως, το διαβεβαιώνουμε ότι ό,τι κι αν συμβαίνει στη ζωή μας εμείς θα το διαχειριστούμε και θα προχωρήσουμε μπροστά, κάνοντας το καλύτερο που μπορούμε.
Αν το σκεφτείτε με αυτόν τον τρόπο δίνετε στα παιδιά σας ένα σπουδαίο μάθημα: πώς να διαχειρίζονται τα συναισθήματά τους και πώς να μη φοβούνται να τα αντιμετωπίσουν.
Είναι δύσκολο και θέλει τεράστια δύναμη ψυχής, αλλά δεν είναι προτιμότερο από το να τους δημιουργούμε ανασφάλεια και να τους λέμε ψέματα; Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μόνο όταν είμαστε εμείς πραγματικά καλά, είναι και η υπόλοιπη οικογένεια.»
.jpg)
