Λίγο πολύ ταυτιστήκαμε καθώς, το κείμενό του, μας θύμισε εμάς τις... μαμάδες:
«Ως πότε θα θεωρείς τον άλλον δεδομένο;
Μέρα νύχτα τρέχει και κουράζεται, αλλά δεν έχεις ανοίξει το στόμα σου να του πεις ούτε ένα "μπράβο" ούτε ένα "ευχαριστώ".
Με κάθε τρόπο προσπαθεί να σε κάνει να χαμογελάς, αλλά εσύ τα μούτρα σου τα σέρνεις. Μόνο στις παρέες χαίρεσαι και είσαι το "καλύτερο παιδί" για όλους.
Ντύνεται, φτιάχνεται, καλλωπίζεται, κάνει δίαιτες και γυμναστικές, μπας και τον προσέξεις, αλλά εσύ δεν έχεις πάρει τίποτε χαμπάρι.
Σου μιλάει και εσύ στο κινητό. Σου παραπονιέται και εσύ του λες να μην γκρινιάζει. Σε φλερτάρει και εσύ κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Κάνει υπομονή αλλά εσύ πιστεύεις ότι είναι υποχρεωμένος.
Θα ξημερώσει μια μέρα -στο υπογράφω αυτό- που το πρωί στο πλάι σου, δεν θα υπάρχει πια κανείς.
Θα έχει φύγει ο άνθρωπος που λες πως αγαπάς. Θα έχει φύγει για κάπου αλλού όπου τον εκτιμάν. Θα έχει φύγει για κάπου όπου δεν τον θεωρούνε δεδομένο. Πάρτο αλλιώς το πράγμα…».
