Έχουν περάσει πολλές ώρες από τη ζωή τους βλέποντάς με να αναδιατάσσω με επιμέλεια τα 29 βάζα φυστικοβούτυρου στο ντουλάπι ξανά και ξανά και ξανά και ξανά και ξανά - επειδή δεν μου φάνηκε σωστό τις τρεις πρώτες φορές. Δεν είχα ποτέ σκοπό να μαζέψω τόσα πολλά, αλήθεια. Ξεκίνησε με τον ίδιο τρόπο όπως και κάθε άλλος καταναγκασμός - ένα βάζο τη φορά.
Το ένα βάζο έγινε τέσσερα, έγιναν επτά, και πριν το καταλάβω, είχαμε πολλά ντουλάπια γεμάτα με διάφορες εκδοχές φυστικοβούτυρου για λόγους που δεν γνώριζε κανείς - συμπεριλαμβανομένου και εμού. Το μόνο που ξέρω είναι ότι μέχρι οι άξονες του εγκεφάλου μου να επιλέξουν κάτι διαφορετικό για να προσκολληθούν, τους χρειάζομαι.
Τα παιδιά μου έχουν μεγαλώσει γνωρίζοντας ότι δεν θα εγκαταλείψω το αγαπημένο μου σνακ μέχρι κάτι μέσα μου να απελευθερώσει την πίεση και να μου δώσει την άδεια.
Μόνο τότε μπορούμε να συνεχίσουμε τη μέρα μας. Ωστόσο, κάποιες μέρες παραμένω νοητικά και συναισθηματικά καθηλωμένη. Ίσως αν τα στοιβάζαμε διαφορετικά, το άγχος μου θα μειωνόταν. Ή, αν μπορούσα να τα αναδιατάξω για άλλη μια φορά, θα μπορούσα να ξεφύγω από τις ενοχλητικές σκέψεις μου για λίγο ακόμα. Ίσως.
Τα παιδιά μου πάντα γνώριζαν ότι έχω ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή. Η εξαιρετικά δυνατή και συχνά ενοχλητικά ενοχλητική φωνή στο κεφάλι μου υπάρχει από την παιδική μου ηλικία και μέχρι σήμερα δεν σταματά να μου ''μιλά''.
Για τα παιδιά μου ωστόσο παραμένω απλώς η μαμά τους.
Με έχουν δει να στέκομαι κατατονική στο μανάβικο, αναποφάσιστη επί ώρες για το ποιες μάρκες να αγοράσω, και ποτέ τους δεν μου λένε να βιαστώ.
Η συγκεκριμένη ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή έχει ένα στοιχείο που σχετίζεται με τον χρόνο. Η ειρωνεία του πράγματος είναι το πιο εξοργιστικό κομμάτι, επειδή το μόνο που ήθελα πάντα ήταν περισσότερος χρόνος και όμως είναι το μόνο πράγμα που σπαταλάω περισσότερο.
Έχουν δει τον τρόπο με τον οποίο τραβάω το λαιμό μου ή τρίβω τις αρθρώσεις των δαχτύλων μου ή τσιμπάω το δέρμα μου και δεν ντρέπονται ούτε ρωτούν γιατί.
Με έχουν ακούσει να μετράω με κομμένη την ανάσα τα βήματά μου ή τα πλακάκια ή τις ρωγμές σ' έναν τοίχο ή τα μοτίβα σε ένα ύφασμα και δεν λένε τίποτα.
Έχουν γίνει μάρτυρες ενός πλήρους νευρικού κλονισμού για ένα σχεδόν άδειο βάζο φυστικοβούτυρο που πετιέται και συμπάσχουν γιατί έγινε γνωστό ότι εγώ, για οποιονδήποτε λόγο αποφάσισε ο εγκέφαλός μου, δεν μπορούσα να διαχειριστώ την εξαφάνισή τους. Γεμάτα, άδεια - δεν είχε σημασία. Έπρεπε να τα κρατήσω μέχρι εκείνο το κομμάτι του εγκεφάλου μου να πει να τα αφήσω να φύγουν.
Και, υπάρχουν πολλές μέρες που έχω ανταλλάξει πολύτιμο χρόνο με τα παιδιά μου με ατελείωτες ώρες σκουπίσματος των πατωμάτων ή σκουπίσματος των ήδη καθαρών πάγκων ξανά και ξανά και ξανά και ξανά, και είναι εκείνα που με πιάνουν από το χέρι και μου θυμίζουν ότι είμαι εντάξει - ότι με αγαπούν.
Είναι επίσης φυσιολογικό να φεύγουν από το σπίτι και να επιστρέφουν στο σπίτι και να βρίσκουν τα πάντα σε μια εντελώς διαφορετική θέση...
Τα παιδιά μου με έχουν δει πολλές φορές να προσπαθώ να το ξεπεράσω. Με έχουν δει επίσης, να απογοητεύομαι... Είναι εξαντλητικό και τρομακτικό να ξέρω ότι αυτή είναι μια μάχη που θα δίνω για πάντα.
Οι εμμονές μου έχουν διαταράξει τη ζωή μου για περισσότερες από τρεις δεκαετίες και, τις περισσότερες φορές, τις ζωές των γλυκών μου παιδιών. Αλλά ούτε μια φορά δεν παραπονέθηκαν, δεν με έκριναν ή δεν με επέπληξαν. Αν μη τι άλλο, οι ιδιαιτερότητές μου τα έχουν διδάξει πώς να συμπάσχουν με όσους δεν μοιάζουν με τους ίδιους και πώς να είναι πραγματικά στο πλευρό κάποιου που έχει ανάγκη.
Γι' αυτό, ξεχειλίζω από περηφάνια και είμαι παράξενα ευγνώμων για αυτό το ταξίδι.
Πηγή: today.com
