«Δυο λόγια παρηγοριάς από μια μητέρα σε μια άλλη μητέρα...
Θα σου μιλήσουν για την μητρότητα και θα σου πούνε για ουράνια τόξα, αλλά δεν θα παραλείψουν να πουν ότι πρώτα έρχονται οι βροχές. Η φωτεινότητα αυτού του ουράνιου τόξου θα επισκιάζει πάντα το γκρίζο, αλλά δεν πειράζει να μιλάς γι' αυτό. Πρέπει να το κάνεις.
Θα σηκωθείς μέσα στη νύχτα, ξανά και ξανά. Τα κόκκαλά σου θα πονάνε από την κούραση.
Θα αναρωτηθείς για την ταυτότητά σου, θα σου λείψει. Αλλά ίσως κανείς δεν σου είπε ότι τα κομμάτια του παζλ ενώνονται ξανά από μέσα προς τα έξω. Θα ξαναβρείς τον εαυτό σου. Εκείνη τη μέρα γεννήθηκαν δύο άνθρωποι.
Θα κλάψεις, το μωρό σου θα κλάψει.
Κάποια βράδια, στο ακατάστατο σπίτι σου θα γελάς μέχρι δακρύων. Υπάρχουν τόσα πολλά που έχεις να περιμένεις με ανυπομονησία.
Θα αναρωτιέσαι αν τα κάνεις όλα σωστά. Θα πανικοβληθείς και θα κάνεις δεύτερες σκέψεις. Θα ψάχνεις στο google και θα σκέφτεσαι αν κάνεις αρκετά για το μωρό σου.
Να ξέρεις, ότι το μωρό σου είναι καλά γιατί έχει εσένα.
Θα είσαι συνέχεια απασχολημένη και θα νιώθεις ότι δεν καταφέρνεις τίποτα. Κι όμως! Πετυχαίνεις όλα όσα έχουν σημασία αυτή την πολύτιμη στιγμή.
Δεν λέω να απολαμβάνετε κάθε στιγμή, δεν θα το κάνετε, αλλά αυτές οι στιγμές περνούν πολύ γρήγορα.
Θα έχετε καλές και κακές μέρες. Αυτό είναι φυσιολογικό.
Θα υπάρχουν μέρες που θα είστε πτώμα από την κούραση. Τότε, προσπαθήστε να γεμίσετε το δικό σας το ποτήρι και όχι όλων των άλλων. Αυτό δεν σε κάνει εγωίστρια, αλλά καλύτερη μητέρα.
Κάποια στιγμή θα πέσεις, αλλά θα σηκωθείς ξανά. Κάποια στιγμή θα νιώσεις ότι όλα είναι αδύνατα. Θα τα καταφέρεις όμως.
Με κάθε εποχή έρχεται η αλλαγή.
Δεν είναι εύκολο.
Αλλά αξίζει τον κόπο.»
