«Μαμά πάμε κάπου οι δυο μας διακοπές;», μου είπε η έφηβη κόρη μου και η καρδιά μου πήγε να σπάσει

«Μαμά πάμε κάπου οι δυο μας διακοπές;», μου είπε η έφηβη κόρη μου και η καρδιά μου πήγε να σπάσει

Όσα κι αν σου πουν για την εφηβεία, όσα κι αν διαβάσεις ένα είναι το σίγουρο: αν δεν το ζήσεις, δεν έχεις ιδέα τι σε περιμένει! Το άλλοτε γλυκό και χαριτωμένο παιδάκι σου, τις περισσότερες φορές, δεν θα θέλει να σε κοιτάξει ούτε στα μάτια και με το ζόρι θα σου λέει δυο κουβέντες. Γι' αυτό και οποιαδήποτε ένδειξη αγάπης και τρυφερότητας στην εφηβεία, θα κάνει την καρδιά σου να σπάσει από συγκίνηση, όπως ακριβώς συνέβη και με αυτή τη μαμά.

«Στην αρχή νόμιζα ότι παράκουσα... 

Η έφηβη κόρη μου καθόταν στο τραπέζι της κουζίνας, χαζεύοντας στο κινητό της και περιμένοντας μια απάντηση. Όταν δεν την έλαβε, με κοίταξε με τα μεγάλα της μάτια και με ρώτησε ''Δεν θες;''

Της ζήτησα να επαναλάβει την ερώτηση όσο η καρδιά μου κόντευε να βγει από το στήθος μου.

''Πάμε κάπου οι δυο μας διακοπές;''

Αυτό ήταν! Είχα ακούσει καλά. Η 14χρονη κόρη μου που, το τελευταίο διάστημα, δεν ήθελε ούτε να με βλέπει στα μάτια της, μου ζητούσε να κάνουμε κάτι οι δυο μας. Δεν ήθελε τις φίλες της ούτε τον πατέρα της. Ήθελε εμένα. Τη μάνα της.

Βούρκωσα. Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψουν αυτό το συναίσθημα. Ένιωσα ανακούφιση, χαρά και απέραντη συγκίνηση.

Σαν να το κατάλαβε, ξεροκατάπιε και μου είπε: ''Ξέρω ότι τελευταία δεν τα πάμε καλά και όλο μαλώνουμε... Οπότε σκέφτηκα ότι θα ήταν καλή ευκαιρία να κάνουμε κάτι τα δυο μας. Μου έχουν λείψει οι συζητήσεις μας και εδώ πάντα θα βρεθεί κάποιος να μας διακόψει. Όχι πολλές μέρες... Ένα σαββατοκύριακο... στο χωριό ίσως... Τι λες;»

''Πάμε το επόμενο σαββατοκύριακο;'' είπα, προσπαθώντας να συγκρατήσω τα δάκρυά μου.

Κούνησε το κεφάλι της και βγήκε από την κουζίνα. Λίγο μετά άκουσα τον ήχο της πόρτας. Είχε πάλι κλειστεί στο δωμάτιό της.

Τη φαντάστηκα στο κρεβάτι της ξαπλωμένη με τα ακουστικά της να ακούει μουσική και να χάνεται στον κόσμο της. Έτσι είναι η κόρη μου πια. Λιγομίλητη, αποξενωμένη, απότομη και κάποιες φορές απίστευτα οξύθυμη.

Και όμως σήμερα, στον τόνο της φωνής της και στο βλέμμα της, είδα το κοριτσάκι μου. Εκείνο το μικρό πλασματάκι που έτρεχε πίσω μου και ήθελε συνέχεια χάδια και αγκαλιές.

H εφηβεία είναι δύσκολη περίοδος τόσο για εμάς όσο και για τα παιδιά. Είναι όλα τόσο μπερδεμένα και τόσο απειλητικά... Θυμώνουμε, φωνάζουμε, πληγωνόμαστε, νιώθουμε ανήμποροι, μόνοι και αδικημένοι. 

Φάση είναι όμως, όπως λέει και η κόρη μου, και περνάει. Όσο κι αν μεγαλώσουν τα παιδιά μας, πάντα θα έχουν ανάγκη τη συντροφιά, την αγάπη και την καθοδήγησή μας.

Σήμερα, το κοριτσάκι μου μου το έδειξε έμπρακτα. Με έχει ακόμα ανάγκη. Είμαι ακόμα σημαντική στη ζωή της και σκοπεύω να της δώσω όλο τον χρόνο μου για να της αποδείξω ότι είμαι δίπλα της.»

v