Το κείμενο που αλιεύσαμε από την σελίδα στο Facebook της παιδοψυχολόγου Μαρίας Αϊβαζίδου, πρέπει να βάλει σε σκέψεις όλους εμάς τους γονείς που μεγαλώσαμε με έναν συγκεκριμένο τρόπο.
«Αντί να διδάξουμε, φωνάζουμε...
Λες και όλα πρέπει να μαθαίνονται με τη βία...
Φωνάζουμε...
Για τους καλούς βαθμούς που δεν έφερε, και κατέρριψε τις προσδοκίες μας...
Για την εντολή στην οποία δεν υπάκουσε, και απέκτησε δικές του πρωτοβουλίες...
Για τη ζημιά που άθελά του έκανε, και πρέπει να σφουγγαρίσουμε ξανά το γυαλισμένο μας σπίτι...
Για το κλάμα που εξέφρασε, και ενόχλησε τον βασιλικό μας γείτονα...
Tα φωνάζουμε, γιατί έτσι μας φώναζαν...
Tα πιέζουμε, γιατί έτσι μας πίεσαν...
Tα αγχώνουμε, γιατί ζούμε μια ζωή γεμάτη από stress...
Tα τιμωρούμε, γιατί κάποτε η τιμωρία ήταν must...
Κι έτσι και τα παιδιά μας, θα συνεχίσουν αυτά που διδάσκονται...
γιατί αυτά πάνε αλυσίδα...
κι έτσι ζούμε τελικά... σε έναν κόσμο τόσο θυμωμένο...»
Ανορεκτικά Όνειρα»
