Σε εκείνο το σπίτι πέρασα τα ωραιότερα χρόνια της παιδικής μου ηλικίας. Ήταν ένας μικρός παράδεισος με πολλές αγκαλιές, χάδια και χατίρια.
Όλα τα δωμάτια μύριζαν μπισκότο και κανέλα και ήταν διακοσμημένα με έντονα χρώματα. Στα ράφια και τις βιβλιοθήκες υπήρχαν κάθε λογής αντικείμενα και μπιμπελό που πάντα ήθελα να προσθέσω στην συλλογή παιχνιδιών μου. Συνήθως, η γιαγιά μου δεν με άφηνε να τα ακουμπάω, αλλά με λίγα παρακάλια πάντα κατάφερνα να παίξω με έστω ένα από αυτά.
Σε εκείνο το σπίτι υπήρχε μια πολυθρόνα στο χρώμα της πορφύρας στην οποία καθόταν η γιαγιά και μου διάβαζε παραμύθια. Μαζί με τα αδέρφια μου ξαπλώναμε στις χρωματιστές μπουχάρες και κλείναμε τα μάτια μας και γινόμασταν οι ήρωες των ιστοριών της.
Πραγματικά, μας μάγευε η φωνή της! Μας ταξίδευε και φούντωνε την φαντασία μας με τις πιο απίστευτες εικόνες!
Όταν έρχονταν οι γονείς μας για να μας πάρουν να γυρίσουμε στο σπίτι μας, βάζαμε τα κλάματα και γατζωνόμασταν από τη φούστα της για να μην την αποχωριστούμε.
«Μπορούμε να μείνουμε και απόψε εδώ;» φωνάζαμε όλο λαχτάρα.
Σπάνια όμως μας έκαναν το χατίρι...
Βλέποντας τώρα τα δικά μου παιδιά να πηγαίνουν στη μαμά μου, αναρωτιέμαι αν υπάρχει παιδί σ' αυτόν τον κόσμο που να μην απολαμβάνει το σπίτι της γιαγιάς του περισσότερο απ' το δικό του.
Αμφιβάλλω!
Ίσως να είναι το πιο χαρούμενο μέρος του κόσμου για ένα παιδί.
Εκεί νιώθει πως είναι το κέντρο του κόσμου και ό,τι ζητήσει ως διά μαγείας θα πραγματοποιηθεί.
Εκεί θα φάει ένα γλυκό παραπάνω...
Θα κοιμηθεί λίγο πιο αργά από το προβλεπόμενο.
Θα παίξει μέχρι να μην έχει άλλες δυνάμεις.
Kαι θα χορτάσει αγκαλιές, χάδια και φιλιά.
Είναι αληθινή ευλογία για ένα παιδί να μεγαλώνει κοντά στη γιαγιά του. Έχει να πάρει πολύτιμα μαθήματα ζωής και να χτίσει υπέροχες αναμνήσεις που θα το συνοδεύουν για το υπόλοιπο της ζωής του.
Η αγκαλιά της και το σπίτι της ήταν, είναι και θα είναι ένας μικρός παράδεισος για κάθε παιδί.
