«Αντί να μιλάμε στα παιδιά, τα φορτώνουμε με εμπειρίες και δεν τους δίνουμε χρόνο να σκεφτούν. Τα μετατρέπουμε σε ανθρώπους που ενεργούν ρομποτικά και δεν είναι δημιουργικοί άνθρωποι και δεν ακολουθούν τα ενδιαφέροντά τους», λέει χαρακτηριστικά η Ρεμπέκα Ρολάντ στην EL PAÍS. και συνεχίζει:
Για να μπορέσουμε να μιλήσουμε με τον εαυτό μας και για να μιλήσουμε με τον εαυτό μας, πρέπει να κάνουμε μια συζήτηση μαζί του: Όλοι θέλουμε το καλύτερο για τα παιδιά μας και, τελικά, για την κοινωνία. Προσπαθούμε να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να το πετύχουμε: τα πηγαίνουμε σε δραστηριότητες, κάνουμε μαζί τους τα μαθήματά τους, πηγαίνουμε σε εκδηλώσεις που διοργανώνουν στο σχολείο κ.ο.κ.
Αλλά δεν υπολογίζουμε το πιο σημαντικό πράγμα για την ανάπτυξή τους: τις συζητήσεις που κάνουμε μαζί τους σε καθημερινή βάση. Συχνά, οι συζητήσεις αυτές είναι διαδικαστικές. Εστιάζουν πολύ στο πώς θα πάμε από το ένα μέρος στο άλλο, ποια είναι τα προγράμματά μας και γενικά πώς θα τα βγάλουμε πέρα την καθημερινότητα.
Υπάρχουν πολλές σχετικές έρευνες που λένε ότι αν πάρουμε αυτές τις καθημερινές συζητήσεις και τις κάνουμε πρώτης τάξεως ευκαιρίες για μάθηση, για την ανάπτυξη της δημιουργικότητας των παιδιών, καθώς και για την ενίσχυση του δεσμού μας, αυτές οι συζητήσεις μπορούν να είναι πολύ πιο αποτελεσματικές από οτιδήποτε άλλο για να βελτιώσουμε τη ζωή μας. Ελπίζω αυτό το εγχειρίδιο να βοηθήσει τους γονείς να το κάνουν αυτό.
Αντί να τους μιλάμε, τα φορτώνουμε με εμπειρίες και δεν τους δίνουμε χρόνο να σκεφτούν. Τα μετατρέπουμε σε ανθρώπους που ενεργούν ρομποτικά και δεν είναι δημιουργικοί άνθρωποι και δεν ακολουθούν τα ενδιαφέροντά τους.
― Πόσο αποξενωμένοι είμαστε από την παιδική ηλικία των παιδιών μας;
Νομίζω ότι με την πολυάσχολη επαγγελματική μας ζωή, δίνουμε μεγάλη σημασία στα επιτεύγματα και τις επιδόσεις των παιδιών, αλλά συχνά ξεχνάμε πώς είναι να είσαι παιδί. Μερικές φορές, είμαστε τόσο μακριά από την εμπειρία ενός παιδιού, η οποία μπορεί να είναι απλώς ότι αφήνει το μυαλό του να αδειάσει ή να περπατά και να κοιτά απλώς ό,τι βλέπει.
Αυτό που μας δίνει ελπίδα είναι ότι τα παιδιά είναι ανοιχτά και πρόθυμα για να μιλήσουμε. Έχουν εκ φύσεως μια παιχνιδιάρικη διάθεση, ο κόσμος είναι γι΄αυτά σαν ένα θαύμα και τον βλέπουν από μια πολύ διαφορετική οπτική γωνία. Το έχουμε ξεχάσει αυτό επειδή έχουμε μάθει τόσα πολλά για τον κόσμο.
Για παράδειγμα, τα παιδιά συχνά αναρωτιούνται: γιατί δεν γινόμαστε όλο και πιο νέοι ή τι θα συνέβαινε αν ζούσαμε στον Άρη; Συχνά ξεχνάμε να κάνουμε αυτές τις σημαντικές ερωτήσεις, και περνώντας περισσότερο χρόνο με τα παιδιά και μιλώντας τους περισσότερο, όχι μόνο τα βοηθάμε, αλλά ξυπνάμε και τη δική μας ικανότητα να βλέπουμε εκ νέου το θαύμα της ζωής.
Πηγή: lifo.gr
.jpg)
