Ένα ωραίο παράδειγμα χρησιμοποιεί η συγγραφέας Κίκκα Ουζουνίδου σε ανάρτησή της:
«Περπατούσα στο δρόμο με δύο δικούς μου ανθρώπους, μικρούς σε ηλικία. Το μικρό κορίτσι της παρέας, βγάζει ένα χαρτομάντιλο από την τσέπη του, το χρησιμοποιεί και το πετάει με άνεση στο δρόμο...
Ντράπηκα πολύ και στεναχωρήθηκα άλλο τόσο. Σε δευτερόλεπτα πέρασαν διάφορες σκέψεις από το μυαλό μου.
Προχωρήσαμε λίγο παραπέρα και συνεχίσαμε τη βόλτα. Έψαχνα να βρω έναν τρόπο να της μιλήσω χωρίς να την προσβάλλω αλλά να της δείξω και το σωστό όχι μόνο για το τώρα, αλλά και για το πάντα.
Κρατούσα έναν καφέ στο χέρι μου ο οποίος είχε ήδη τελειώσει. Μετά από αρκετή ώρα βρήκα τον πρώτο κάδο μπροστά μου και λέω στην παρέα μου: "Επιτέλους βρήκα έναν κάδο να τον πετάξω. Τόση ώρα τον κρατάω πια". Και συνεχίσαμε τη βόλτα...
Μετά από λίγο έβγαλε το κορίτσι άλλο ένα χαρτομάντιλο. Το χρησιμοποίησε, μα αυτήν την φορά το κράτησε στο χέρι της. Στον επόμενο κάδο που βρήκε, το πέταξε!
Χάρηκα τόσο πολύ για εκείνη που κατάλαβε αλλά και για μένα που σκέφτηκα έναν τρόπο που θα είχε το ίδιο αποτέλεσμα αλλά δεν θα την έκανε να νιώσει άσχημα.
Μόνο μέσα από παραδείγματα μπορούμε να εμπνεύσουμε, να διορθώσουμε συμπεριφορές, να δείξουμε το σωστό...
Τα λόγια μένουν λόγια. Μόνο οι πράξεις γίνονται έργα! Δεν αρκεί ο λόγος μας αν αυτά που λέμε δεν τα κάνουμε! Ούτε χρειάζεται να προσβάλλουμε για να διδάξουμε. Τουλάχιστον όχι πριν προσπαθήσουμε με τον όμορφο διακριτικό τρόπο...
Δεν αρκεί να προσέχουμε τι λέμε στα παιδιά μας. Πρέπει να τους μιλάμε μέσα από τις πράξεις μας.
Η πράξη αποτυπώνεται στο μυαλό και στη ψυχή μας. Ο λόγος κρύβει παγίδες. Έχει τεράστια σημασία με τι τρόπο θα μιλήσουμε στον καθένα, αν ο άλλος προσβληθεί και του ξυπνήσουμε τον εγωισμό, αν οι λέξεις που χρησιμοποιήσουμε πονέσουν και πολλά ακόμα. Ενώ από την άλλη... η πράξη πάντα στέλνει ένα ξεκάθαρο μήνυμα!
Τα παιδιά μιμούνται! Μην το ξεχνάμε αυτό!».
