Στο παρακάτω κείμενο, ο ψυχολόγος Ελευθέριος Ελευθεριάδης απευθύνει έναν βαθιά ανθρώπινο και ευγνώμονα λόγο σε εκείνη τη μορφή που στάθηκε —και στέκεται— σαν καταφύγιο ζωής: τη μητέρα. Με αφορμή τη γιορτή της μητέρας πριν λίγες μέρες, αποδίδει ένα «ευχαριστώ» όχι μόνο για όσα κάναμε μαζί, αλλά κυρίως για εκείνα που έκανε για μας χωρίς να το ξέρουμε, πριν καν δούμε το φως του κόσμου:
«Χρόνια πολλά, για την αγάπη που μου είχες, πριν με φέρεις καν στο κόσμο.
Χρόνια πολλά, για όλες εκείνες τις εβδομάδες, τις ατέλειωτες, που πέρασες για χάρη μου ξάπλα σε ένα κρεβάτι.
Χρόνια πολλά,, για τα πρησμένα πόδια, τις αναγούλες, τους εμετούς, την ώρα που πάλευες καλά και σε όλα τα άλλα να ανταπεξέλθεις.
Χρόνια πολλά, για τους πόνους, τα σπρωξίματα, τις τομές των καισαρικών, που ακόμα πάνω στο σώμα σου χαϊδεύεις.
Χρόνια πολλά, για τα ξενύχτια πλάι μου, τα νανουρίσματα και τις φορές που μου κρατούσες το χέρι όταν δεν μπορούσα να κοιμηθώ επειδή φοβόμουν.
Χρόνια πολλά, για τις φορές που κάθισες παρέα μου σε μια αναμονή Νοσοκομείου.
Χρόνια πολλά,, για τα πέρα δώθε στο παιδίατρο.
Χρόνια πολλά, για τις λέξεις που μου έμαθες να γράφω και να τραγουδάω.
Χρόνια πολλά, για τις βόλτες τις μικρές και τις μεγάλες, για τα παιχνίδια, τα γέλια, τις πολλές τις αγκαλιές και τα φιλιά.
Χρόνια πολλά, για όλες εκείνες τις συζητήσεις, που «για το καλό μου» βαριόμουνα να κάνουμε.
Χρόνια πολλά, για τις φορές που ξενύχτισες περιμένοντας να γυρίσω από έξω.
Χρόνια πολλά, για τα «έφτασες;», για τα «είσαι καλά;» και για τα "να πάρεις μια ζακέτα".
Χρόνια πολλά, και σε σένα που στην αγκαλιά σου δε με κράτησες ποτέ. Χρόνια πολλά και σε σένα που με έχασες -προσωρινά είναι, μετά τη Πόρτα θα ξανανταμωθούμε.
Χρόνια πολλά, για τις ατέλειωτες φορές που γονάτισες για μένα μπροστά στη Παναγιά… Ίσως από όλα, το πιο σημαντικό.
Χρόνια πολλά, σε όλες τις μαμάδες».
