Όλοι έχουμε βρεθεί εκεί. Μετά από έναν καβγά με τον σύντροφό μας, με ένα αγαπημένο πρόσωπο ή ακόμα και με τα παιδιά μας. Εκείνη η αμηχανία που απλώνεται, αυτό το πάγωμα που σε κάνει να μη βρίσκεις ούτε μια λέξη. Στην αρχή μοιάζει με ανάγκη να ηρεμήσεις, να πάρεις ανάσα, να μαζέψεις τις σκέψεις σου. Όμως όσο περνούν τα λεπτά, η σιωπή αρχίζει να βαραίνει την ατμόσφαιρα. Και τότε συνειδητοποιείς πως σε πληγώνει περισσότερο από τα λόγια που ειπώθηκαν, όσο σκληρά κι αν ήταν.
Η σιωπή μετά τον καβγά δεν είναι ποτέ ουδέτερη. Κουβαλάει μέσα της όλη την ένταση που προηγήθηκε, όλες τις πληγές που άνοιξαν και που τώρα απλώς δεν ακούγονται. Είναι η στιγμή που κανείς δεν κάνει το πρώτο βήμα, που κανείς δεν ξέρει πώς να πλησιάσει τον άλλον χωρίς να ξανανοίξει τη συζήτηση. Και τότε αρχίζει μέσα σου ένας μικρός πόλεμος ανάμεσα στην περηφάνια και στην ανάγκη για συμφιλίωση.
Πολλές φορές πίστευα ότι η σιωπή είναι ένδειξη δύναμης. Ότι είναι καλύτερο να σωπάσω για να μη μετανιώσω αργότερα για κάτι που θα πω πάνω στα νεύρα μου. Όμως όσο περνούν τα χρόνια, καταλαβαίνω πως η σιωπή μπορεί να γίνει αφορμή για να δημιουργηθεί απόσταση. Μια απόσταση που μεγαλώνει χωρίς να το καταλάβεις. Γιατί κάθε φορά που σωπαίνεις, κάτι μένει μετέωρο. Κάτι που δεν ειπώθηκε, που δεν λύθηκε, που απλώς κρύφτηκε «κάτω από το χαλί», μέχρι την επόμενη φορά.
Στη σιωπή μετά τον καβγά υπάρχει φόβος. Ο φόβος ότι μπορεί να έχεις πληγώσει τον άλλον περισσότερο απ’ όσο ήθελες. Ο φόβος ότι μπορεί να μην σε καταλάβει. Ή, ακόμη χειρότερα, ότι μπορεί να μη θέλει πια να σε καταλάβει. Και υπάρχει και εκείνη η αίσθηση μοναξιάς, αυτό το συναίσθημα ότι βρίσκεσαι δίπλα σε έναν άνθρωπο που αγαπάς αλλά ξαφνικά μοιάζει ξένος.
Κι όμως, αν πραγματικά το θέλουμε, μέσα από αυτή τη σιωπή μπορεί να γεννηθεί κάτι διαφορετικό. Μια ευκαιρία. Μπορεί να γίνει το μικρό διάλειμμα που χρειάζεσαι για να δεις τα πράγματα πιο καθαρά, για να θυμηθείς γιατί αγαπάς τον άλλον, για να καταλάβεις πού ίσως έκανες λάθος. Η σιωπή δεν είναι πάντα εχθρός. Μπορεί μέσα από αυτή να μπορεί να χτιστεί κάτι καινούργιο, πιο ουσιαστικό. Αρκεί να μην την αφήσουμε να μείνει για πολύ.
Γιατί όσο μένει, αρχίζει να χτίζει τοίχους. Τοίχους που δεν φαίνονται, αλλά μεγαλώνουν λίγο λίγο κάθε φορά που κανείς δεν μιλά. Κι όταν περάσει καιρός, αυτοί οι τοίχοι είναι πιο δύσκολο να γκρεμιστούν. Δεν είναι τυχαίο που πολλοί άνθρωποι χωρίζουν όχι γιατί ειπώθηκαν πολλά, αλλά γιατί σταμάτησαν να μιλούν, να επικοινωνούν.
Το πιο δύσκολο σε αυτή την περίπτωση είναι να κάνεις το πρώτο βήμα. Να πεις αυτό το απλό «συγγνώμη» ή το «μπορούμε να μιλήσουμε;». Εκείνη η στιγμή μοιάζει πάντα σαν βουνό, γιατί πρέπει να αφήσεις πίσω τον εγωισμό σου. Μα κάθε φορά που το κάνεις, νιώθεις ανακούφιση.
Και μην ξεχνάς πως τελικά δεν είναι τα λόγια που πληγώνουν περισσότερο. Είναι αυτά που δεν λέγονται ποτέ. Είναι όλα όσα πνίγονται στη σιωπή και μένουν να αιωρούνται, μέχρι που ξεχνάμε κι εμείς οι ίδιοι πώς να τα βάλουμε σε λέξεις.
kiss.jpg)
