Και ενώ κλείνουμε το ραντεβού για Πέμπτη, 11:00 το πρωί, ξημερώματα της ίδιας ημέρας στις 2:00 κάνω την καθιερωμένη επίσκεψη στο μπάνιο μιας και η κύστη δεν χωράει πια ούτε ένα ποτήρι νερό! Ο άντρας μου, μου φωνάζει «Αγάπη, όλα καλά;». Απαντάω μέσα στον ύπνο μου «Ναι ναι, όλα καλά!» Δεν περνούν ούτε 10 δευτερόλεπτα και νιώθω έναν καταρράκτη ανάμεσα στα πόδια μου! Δεν κατάλαβα τι μου γινόταν! «Αγάπηηηηηη σπάσαν τα νεράαααα!».
Ευτυχώς η βαλίτσα ήταν έτοιμη. Έβαλα πετσέτες, ντύθηκα όπως-όπως, υγρά έσταζαν παντού, μπήκαμε στο αμάξι και ξεκινήσαμε για το μαιευτήριο. Οι δρόμοι 2:00 το πρωί άδειοι! Γλίτωσα τουλάχιστον το άγχος της κίνησης! Όταν βγήκαμε στη λεωφόρο ένα περιπολικό μας έκανε νόημα, είπαμε -εν κινήσει- ότι γεννάμε, είπαμε και πού και μας έκανε νόημα να το ακολουθήσουμε. Υπερβολή βέβαια, αλλά να είναι καλά τα παιδιά!
Έπειτα από 10 λεπτά, 4 κόκκινα φανάρια και πολλή σειρήνα φτάσαμε στο μαιευτήριο. Άδειες όλες οι αίθουσες, πριβέ νοσοκομείο για εμένα και τα μωρά μου!
Τη διαδικασία την ξέρετε και δε μένω σε λεπτομέρειες. Βρέθηκα στο κρεβάτι του χειρουργείου να ακούω τραγουδάκια από το ραδιόφωνο, τον γιατρό μου να τραγουδάει και τις μαίες πάνω από το κεφάλι μου να αναρωτιούνται: «Μα καλά, ποιά διάσημη μας ήρθε βραδιάτικα με συνοδεία περιπολικών;». «Χμ χμ, εγώ ήμουν και δεν είμαι κάποια celebrity. Συγγνώμη που σας απογοήτευσα», είπα γελώντας!
Κράτησε λίγο, στις 4:00 βγήκε η μικρή μου, η οποία είχε σπάσει τα νερά, 4:05 βγήκε ο γιος μου, μικρούλης αλλά γεμάτος νεύρο! Ακόμα ευχαριστώ τον γιατρό μου που με κράτησε όσο περισσότερο μπορούσα, για να μεγαλώσουν κι άλλο τα μωρά στην κοιλιά μου και να μην γεννηθούν πρόωρα!
Κάθε φορά που λέω την ιστορία αυτή δακρύζω και δεν προβλέπεται να σταματήσει αυτή η αντίδραση όσο ζω…
