«Μια πολύ καλή μου φίλη είναι μαμά που μεγαλώνει μόνη τα παιδιά της. Οι ημέρες της είναι περίπλοκα σχεδιασμένες όπως μία στρατιωτική επιχείρηση: ξύπνημα, θηλασμός του μωρού ενώ το μεγαλύτερο παιδί βλέπει κάποιο επεισόδιο, πρωινό, ντύσιμο και των δύο, προετοιμασία κολατσιού, πλύσιμο-ντύσιμο-ετοιμασίες για τη δουλειά ενώ τα παιδιά βλέπουν κάποιο άλλο επεισόδιο, άφιξη του μωρού στον βρεφονηπιακό σταθμό και του μεγάλου στο νηπιαγωγείο, μετρό, δουλειά, αποχώρηση από παιδικό και βρεφονηπιακό σταθμό αντίστοιχα, ψώνια, προετοιμασία φαγητού, μπάνια και τελικά, ύπνος με ένα ή δύο παραμύθια. Μετά ακολουθούν η καθαριότητα της κουζίνας, το πλύσιμο των πιάτων, απαντήσεις σε επαγγελματικά e-mails και λιγοστός ύπνος.
Για όλα αυτά, δεν παραπονιέται ιδιαίτερα. Μια φορά όμως, όσο περιμέναμε να πάρουμε τα παιδιά, είπε ότι θα ήθελε τα παιδιά να βλέπουν λιγότερη τηλεόραση, αλλά δυστυχώς δεν έχει άλλο τρόπο να τα κρατήσει απασχολημένα όσο θηλάζει ή κάνει μπάνιο. Μια άλλη μαμά είπε: “Δεν μπορείς απλά να τους δώσεις μερικούς μαρκαδόρους ή κάτι τέλος πάντων για να ζωγραφίσουν και να μείνουν απασχολημένα;”.
Η φίλη μου αναστέναξε και είπε ότι υπέθετε πως ναι, θα μπορούσε, αλλά ξέρει ότι η τηλεόραση θα τα κρατήσει σίγουρα απασχολημένα για 10-20 λεπτά, ενώ με τη ζωγραφική θα βαριούνταν σε 20 δευτερόλεπτα – κι επίσης, θα πρέπει να μαζέψει και να καθαρίσει.
Μια άλλη φίλη, που έχει μια πολύ απαιτητική δουλειά και συχνά δίνει στα παιδιά έτοιμο φαγητό το βράδυ, έκανε το λάθος να εξομολογηθεί δημόσια ότι θα ήθελε να προλαβαίνει να μαγειρεύει πιο συχνά “κανονικό” φαγητό. Κάποια απ’ την παρέα απάντησε “Καλά, δεν μπορείς απλώς να μαγειρεύεις απ’ την προηγούμενη μέρα ή απ’ το σαββατοκύριακο και να ζεσταίνεις το φαγητό τις καθημερινές;”.
Η φίλη μου απάντησε “Βασικά… όχι”, διευκρινίζοντας ότι τα σαββατοκύριακα είναι ήδη πνιγμένη από υποχρεώσεις, δραστηριότητες και τη φροντίδα των παιδιών.
Πρέπει να πω ότι αυτές οι αντιδράσεις δεν ήταν τόσο επιθετικές όσο φαίνονται στον γραπτό λόγο. Η παρέα μας είναι ιδιαίτερα υποστηρικτική και οι παρεμβάσεις μας προσπαθούμε να στοχεύουν στο να βοηθήσουν κάθε μαμά – είναι προτάσεις και χρήσιμα tips για να αντεπεξέλθουμε σε όλα. Ωστόσο, κάνουν την εκάστοτε μαμά να νιώσει… λίγη. Αν ήταν πιο δραστήρια κι αποτελεσματική, τα παιδιά θα έτρωγαν χειροποίητο φαγητό ή θα έπαιζαν με “ψαγμένα”, ξύλινα παιχνίδια αντί να βλέπουν τηλεόραση.
Όμως ποτέ δεν πρόκειται να γίνουμε αρκετά δραστήριες κι αποτελεσματικές για να κάνουμε σωστά όλα τα πράγματα που “πρέπει” να κάνουμε ως μαμάδες. Το δικό μου ωράριο εργασίας είναι ελαστικό και, παρ’ όλ’ αυτά, μου είναι ιδιαίτερα δύσκολο να βρω χρόνο για μαγείρεμα, χόμπι, καθαριότητα, γυμναστήριο και ποιοτικό χρόνο με τα παιδιά. Τις περισσότερες μέρες, τα περισσότερα –για να μην πω όλα- απ’ αυτά τα πράγματα δεν γίνονται σωστά. Αγαπάω τα πρακτικά tips όσο όλοι, αλλά δεν είναι ικανά να λύσουν το θεμελιώδες πρόβλημα: οι ώρες της ημέρας δεν αρκούν.
Νομίζω ότι θα ήταν, αν μη τι άλλο, δείγμα ευγένειας να αντιλαμβανόμασταν ότι δεν είναι όλα τα προβλήματα επιλύσιμα – επειδή δεν υπάρχει πάντα ούτε ο χρόνος ούτε η ενέργεια. Ή, τουλάχιστον, να αντιλαμβανόμασταν ότι το να “λύσεις ένα πρόβλημα” ίσως περιλαμβάνει εκπτώσεις, όπως το να φάνε τα παιδιά McDonald’s ή να δουν ένα τρίτο επεισόδιο στο iPad.
Άκουσα κι εγώ το δικό μου «Δεν μπορείς απλώς να…» όταν ο δεύτερος γιος μου ήταν 6 εβδομάδων και μια φίλη μας κάλεσε όλους σ’ ένα πικ νικ στο πάρκο, μακριά απ’ το σπίτι μας. Δεν πήγαμε γιατί η διαδρομή με το μετρό και τα δυο παιδιά μου φάνηκε ταλαιπωρία. Η φίλη μου μου είπε “Καλά, δεν μπορείς απλώς να βάλεις το μωρό στο καρότσι και να κρατάς απ’ χέρι τον μεγάλο;”. Ναι, λογικά, μπορούσα, αλλά τη δεδομένη στιγμή μου φάνηκε ιδιαίτερα δύσκολο να κουβαλήσω όλα τα πράγματα που χρειαζόταν το μωρό στην πλάτη, κρατώντας διαρκώς το χέρι του μεγάλου μου στο ένα χέρι και το καρότσι στο άλλο. Όχι, δεν μπορούσα “απλώς” να κάνω τίποτα, επειδή ήμουν “ως εδώ” και πολύ κουρασμένη.
Αυτή η φράση, ναι, δεν είναι και τόσο σημαντική. Νομίζω όμως ότι κάνει τους γονείς, που ήδη παλεύουν με τόσα, να νιώθουν λίγο χειρότερα. Όχι, κάποιοι από εμάς δεν μπορούμε να μαγειρέψουμε με το τίποτα, να στριμώξουμε ένα 20λεπτο γυμναστικής στην πολυάσχολη μέρα μας ή να κάνουμε το σαλόνι να λάμψει. Καμιά φορά το μόνο που θες είναι να ξαπλώσεις στον καναπέ παρέα μ’ ένα οικογενειακό παγωτό.
Οπότε, συντροφεύστε με στην προσπάθειά μου να περιορίσουμε αυτή τη φράση απ’ το λεξιλόγιο των μαμάδων. Δεν είναι δουλειά μου να λύσω τα προβλήματα των φίλων μου, ειδικά όταν ξέρουν ήδη πολύ καλά ότι υπάρχουν λύσεις (ναι, όλοι ξέρουν ότι μπορείς να προετοιμάσεις 2-3 φαγητά απ’ το σαββατοκύριακο). Δουλειά μου σαν φίλη είναι να πω “Δεν πειράζει, καταλαβαίνω. Κι εμείς είδαμε 4 ώρες σερί τηλεόραση την προηγούμενη εβδομάδα. Συμβαίνουν αυτά”. Ξέρω ότι είναι να πειρασμός το να προσφέρεις λύσεις. Όμως, μερικές φορές, η μόνη καλή λύση είναι να δώσεις στον άλλο να καταλάβει ότι κάνει ό,τι μπορεί κι ότι είναι αρκετός.»
Πηγή: scarymommy.com
