Την μαμά την θεωρούμε δεδομένη
Η μαμά μας, αν το καλοσκεφτείτε, ήταν πάντα λίγο δεδομένη. Το ωράριό της ήταν πάντα σταθερό και το πρόγραμμά της γνωστοποιημένο σε όλους. Ήταν ο βράχος που δεν κινείται εύκολα και διασφαλίζει την ασφάλεια και την τάξη. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, πως όταν ψάχναμε κάτι ρωτούσαμε πάντα την μαμά μας διότι... μόνο αυτή ήξερε!
Αρκετά χρόνια μετά και ερχόμενες στη θέση της, συνειδητοποιούμε ότι αυτός ο βράχος σταθερότητας και υπομονής ήταν στην πραγματικότητα άνθρωπος με συναισθήματα και ανάγκες. Ο βράχος που βλέπουν τα παιδιά μας και οι υπόλοιποι συγγενείς, είναι ο ρόλος που οφείλουμε, ενδεχομένως, να παίξουμε επάνω στη σκηνή. Κι αυτός ο ρόλος κουβαλάει, συχνά, και πόνο, αφού κανείς δεν μπαίνει στη διαδικασία να δει μέσα σου παραβλέποντας την πέτρα. Συχνά αναρωτιέσαι εάν αυτό που αγαπάνε τα παιδιά ή ο άντρας σου είναι ο πραγματικός σου εαυτός, ή ο ακλόνητος βράχος που κρατά την οικογένεια ενωμένη.
Δεν υπολογίζονται οι ανάγκες της
Οι ανάγκες μίας μαμάς, χωρίς να γίνεται εσκεμμένα ή από πρόθεση, πολλές φορές δεν υπολογίζονται. Όταν τα παιδιά χρειάζεται να φάνε, δεν θα σκεφτούν εάν η μαμά είναι άρρωστη ή απασχολημένη. Το φαγητό τους είναι η βασική προτεραιότητα και πρέπει να καλυφθεί. Το ίδιο συμβαίνει σχεδόν με όλες τις ανάγκες των παιδιών (ή του συζύγου), είτε είναι σημαντικές και βασικές, είτε όχι. Οι δικές μας ανάγκες πάνε πίσω και κάποιες δεν καλύπτονται ποτέ.
Ένα μοντέλο που διδαχθήκαμε από την μητέρα μας και αναπαράγουμε κι εμείς επιτυχώς. Ένα μοντέλο που, παρόλο που συχνά μας γεμίζει και μας δίνει σημαντικότητα, υπάρχουν κι εκείνες οι φορές που μας πληγώνει. Οι ανάγκες μας μοιάζουν να μην ενδιαφέρουν κανέναν, τελικά. Και πριν αρχίσουμε να μοιράζουμε ευθύνες δεξιά κι αριστερά, καλό θα ήταν να αναρωτηθούμε πού είναι το δικό μας λάθος. Αλήθεια, ποια ήταν η τελευταία φορά που ανακοινώσαμε δυνατά μία ανάγκη μας δίνοντάς της προτεραιότητα; Πότε είπαμε τελευταία φορά: «Απόψε δεν θα διαβάσουμε παραμύθι, θα κοιμηθείτε μόνοι σας. Η μαμά χρειάζεται ένα μπάνιο και ξεκούραση…».
Χάνει την θηλυκή της υπόσταση
Ένας άλλος παράγοντας που παίζει εξαιρετικά σημαντικό ρόλο στην ψυχολογία μίας μητέρας, είναι πως συχνά χάνει τη θηλυκή της υπόσταση. Η μητρότητα και οι υποχρεώσεις που την συνοδεύουν είναι τόσο σημαντικές, και τόσες πολλές, που κάτι πρέπει να αφήσεις πίσω σου για να τα προλάβεις όλα. Κι αυτό που παραμελείς, τελικά, είναι η προσωπική σου εξέλιξη. Ξεχνάς πως είσαι γυναίκα και πως χρειάζεσαι φροντίδα. Ξεχνάς το κομμωτήριο, αφήνεις τα βιβλία σου, δεν βγαίνεις με τους φίλους σου, φοράς μονίμως φόρμες…
Η θηλυκή σου υπόσταση γλιστρά μεταξύ κουζίνας και δουλειάς, και σύντομα, εκτός από απεριποίητη, μιλάς συνέχεια και μόνο για παιδιά. Μία γυναίκα, όμως, για να είναι θελκτική κυρίως από τον εαυτό της χρειάζεται φροντίδα μέσα κι έξω. Λίγο μακιγιάζ, μία ωραία μπλούζα, ένα καινούριο ανάγνωσμα, ένα χόμπι, μία συζήτηση με φίλους. Όλα χρειάζονται και όλα πρέπει με κάποιο τρόπο να ενταχθούν στο πρόγραμμα.
Απόρριψη νιώθουν όλοι οι άνθρωποι, όταν αισθάνονται πως δεν υπολογίζονται, πως δεν αγαπιούνται γι’ αυτό που είναι, πως κάποιος θέλει να τους αλλάξει. Απόρριψη μπορεί να νιώσουν τα παιδιά, οι φίλοι, οι εραστές, οι επαγγελματίες, οι μπαμπάδες, οι παππούδες ή οι μαμάδες. Γιατί ναι, ακόμα κι αν συχνά το ξεχνάμε, είναι και οι μαμάδες άνθρωποι.
