Το άγχος του ρολογιού
Το πρώτο πράγμα που μαθαίνεις όταν γίνεσαι μαμά, είναι πως είσαι διαρκώς με το ρολόι στο χέρι! Όσο το παιδί είναι ακόμα βρέφος, έχεις το άγχος για το φαγητό ή την τουαλέτα του. Στη συνέχεια, αρχίζει το άγχος του «να προλάβουμε το σχολείο» ή τις δεκάδες δραστηριότητες, να προλάβεις να μαγειρέψεις, να μην αργήσεις στη δουλειά, να απλώσεις τα ρούχα για να προλάβουν να στεγνώσουν και να σκουπίσεις πριν αρχίσουν τα παιδιά να κυλιούνται σαν γατιά στο πάτωμα. Το ρολόι γίνεται ο καλύτερός σου φίλος ενώ το ξυπνητήρι σου χτυπά σε ανύποπτες στιγμές για να σου θυμίσει πως σύντομα σχολάει ή πως πρέπει να βάλεις σίδερο.
Το άγχος των μικροβίων
Δεν έχει καμία σημασία εάν είσαι υποχόνδρια ή μη. Το άγχος των μικροβίων και των ιώσεων, ακόμα κι αν είσαι η πιο χαλαρή μαμά του κόσμου, είναι εκεί και σε καταβάλλει κάθε φορά που βάζει τα χέρια του στο στόμα ή που ένας φίλος του ανεβάζει πυρετό.
Το άγχος του φαγητού
Παλαιότερα νόμιζα πως το τι και το εάν έφαγε το μωρό μου θα με απασχολούσε μόνο τα πρώτα, πιο ευαίσθητα χρόνια του. Σήμερα, όμως, που η κόρη μου κοντεύει τα 11 και είναι πλέον αρκετά ανεξάρτητη, συνειδητοποιώ πως αυτό το άγχος όχι μόνο δεν έχει υποχωρήσει, αλλά αυξάνεται! Όσο την βλέπω να ψηλώνει και να μεταμορφώνεται σε δεσποινίδα, με απασχολεί διαρκώς εάν η διατροφή της είναι κατάλληλη και επαρκής για να καλύψει τις ανάγκες του οργανισμού του. Έπειτα, όσο μεγαλώνει, δεν έχω πάντα τον έλεγχο του τι τρώει κι αυτό, παρόλο που ισχυρίζομαι πως της έχω εμπιστοσύνη, όσο να’ ναι με απασχολεί.
Το άγχος για την ψυχολογίας του παιδιού
Το συγκεκριμένο θέμα, το οποίο είναι και πολύ της μόδας τελευταία, θαρρώ πως με έχει αγχώσει περισσότερο απ’ όλα. Αν της μιλήσω απότομα ή την μαλώσω, θα της δημιουργήσω ψυχολογικό τραύμα – αν δεν το κάνω, θα γίνει ασύδοτη και δυστυχισμένη. Και τελικά πώς πρέπει να συμπεριφέρομαι; Αναρωτήθηκα πολλές φορές μέχρι που ακολούθησα την μέση οδό και τα πράγματα πήραν αβίαστα τον δρόμο τους. Ωστόσο, πάντα μια μαμά έχει στον νου της μην κάνει λάθη που θα επηρεάσουν την ψυχολογία του παιδιού ή που θα τραυματίσουν την αυτοεκτίμησή του. Πρόκειται για ένα άγχος που νιώθω πως δεν θα φύγει ποτέ!
Το άγχος για το αν είναι ευτυχισμένα
Πόσες φορές δεν έχετε αναρωτηθεί εάν τα παιδιά σας είναι ευτυχισμένα; Πόσες φορές, κοιτώντας τα θλιμμένα τους ματάκια, δεν έχετε αυτομαστιγωθεί πως είστε η χειρότερη μαμά του κόσμου; Πιθανολογώ πως αν προσπαθήσετε να τις μετρήσετε, θα χάσετε το μέτρημα. Γιατί το άγχος μας για το αν είναι τα παιδιά μας χαρούμενα και ευτυχισμένα είναι μόνιμο και διαρκές!
Το άγχος της… επαγγελματικής τους αποκατάστασης
Όποια μαμά ισχυριστεί πως δεν έχει σκεφτεί ποτέ εάν το παιδί του θα μπορεί να κάνει μια δουλειά που θα του εξασφαλίζει οικονομική ανεξαρτησία, μάλλον ψεύδεται. Ο στόχος μας είναι σίγουρα να μεγαλώσουμε ευτυχισμένους και καλούς ανθρώπους, όμως στο πίσω μέρος του μυαλού μας υπάρχει η ανασφάλεια για το εάν θα τα καταφέρουν να επικρατήσουν σε έναν κόσμο δύσκολο και απαιτητικό. Αυτός είναι και ο λόγος, εξάλλου, που μερικές φορές χάνουμε το μέτρο και τα πιέζουμε παραπάνω απ’ όσο θα έπρεπε σχετικά με τις σχολικές τους επιδόσεις.
