Αυτό που ξέρω είναι πως μπαίνεις στην εφηβεία και όλα είναι αλλιώς!
Δεν είμαι πια η μανούλα σου - έγινα σκέτο μαμά.
Δεν τρέχεις στην αγκαλιά μου όταν γυρίζω απ’ τη δουλειά – αρκείσαι σε ένα ξερό γεια.
Δεν μπαίνω στο δωμάτιό σου όπως παλιά – η πόρτα είναι συνέχεια κλειστή.
Δεν τραγουδάς, ούτε γελάς μαζί μου – τώρα μιλάς μόνο στις φίλες σου.
Δεν μ’ έχεις ανάγκη πια – είσαι ανεξάρτητη και δοκιμάζεις τις δυνάμεις σου.
Κι εγώ από μακριά σε καμαρώνω! Δεν παύεις, όμως, να μου λείπεις… Φέρνω στην μνήμη μου όλα εκείνα που κάναμε μαζί, τότε που ήμασταν αχώριστες, και νιώθω να μου λείπεις. Και μερικές φορές, αναρωτιέμαι: άραγε θυμάσαι κι εσύ όλα αυτά που κάναμε παλιά μαζί;
θυμάσαι πόσο αγαπημένες είμαστε;
Τις ώρες που είσαι με τους φίλους σου και θυμώνεις με ό,τι λέω, θυμάσαι πόσο δεμένες ήμασταν παλιά; Όταν κλείνεσαι στο δωμάτιό σου με τις ώρες, θυμάσαι που κάποτε είμασταν αχώριστες; Και όταν νευριάζεις με τις ανόητες, μαμαδίστικες συμβουλές μου και φωνάζεις, θυμάσαι άραγε τα χρόνια που δεν έκανες τίποτα χωρίς να με ρωτήσεις;
Μερικές φορές νιώθω ότι με αντιπαθείς. Σαν να έσβησες τα γέλια μας, τις βόλτες μας, τις αγκαλιές μας, κι αναρωτιέμαι ειλικρινά: θυμάσαι πόσο αγαπημένες ήμασταν πριν λίγους μήνες;
Θυμάσαι πόσα πράγματα κάναμε μαζί;
Πλέον, περνάμε χρόνο μαζί μόνο όταν θέλεις να σε πάω στο φροντιστήριο ή στον mall για να συναντήσεις τους φίλους σου. Είμαι σαν ένα είδος ιδιωτικού ταξί που σε πηγαινοφέρνω παντού μόνο και μόνο για να μένουμε οι δυο μας. Eίναι οι μόνες στιγμές που μου μιλάς, μου λες τα νέα σου, δακρύζει ή γελάς χωρίς να μας διακόπτει το κινητό σου ή τα αδικαιολόγητα νεύρα σου. Κι όμως, δεν πάει πολύς καιρός από τότε που κάναμε τα πάντα μαζί! Άραγε το θυμάσαι;
Θυμάσαι που ήμουν δίπλα σου όταν έκλαιγες;
Όταν κλείνεσαι με τις ώρες στο δωμάτιό σου και σε ακούω να κλαις, νιώθω την καρδιά μου να σπάει στα δυο. Σίγουρα έχεις τους λόγους σου για να στεναχωριέσαι. Οι ορμόνες, επίσης, δεν σε βοηθάνε για να σκεφτείς καθαρά και νηφάλια. Και όλο αυτό, ξέρω πως θέλεις και πρέπει να το ζήσεις μόνη σου – να το βιώσεις μέχρι το μεδούλι, ωσότου βρεις τις δικές σου ισορροπίες και πατήματα.
Ωστόσο, παρόλο που το γνωρίζω, μου έρχονται στο μυαλό όλες εκείνες οι στιγμές που έκλαιγες στην αγκαλιά σου. Τότε που σου έφτιαχνα κοτόσουπα, σε κράταγα αγκαλιά και άκουγα όλα σου τα προβλήματα. Μπορεί να μην είχα λύσεις, αλλά τουλάχιστον ήξερα τι σε απασχολεί και μπορούσα να σε παρηγορώ. Θυμάσαι;
Θυμάσαι που έκανα τα πάντα για να είσαι ευτυχισμένη;
Ή μάλλον, καλύτερα να μην το θυμάσαι! Ό,τι έκανα εξάλλου ήταν επειδή το ήθελα, κι όχι για να έρθει η μέρα που θα μου το χρωστάς… Και η αλήθεια είναι πως έκανα τα πάντα για να είμαι εγώ ευτυχισμένη – μόνο που η δική μου ευτυχία δεν υπάρχει χωρίς τη δική σου! Εάν δεν χαμογελάς εσύ, μέσα μου κλαίω. Εάν δεν νιώθεις όμορφα, μέσα μου σπαράζω. Κι αν έκανα τα πάντα για να είσαι ευτυχισμένη, κατά βάθος έκανα χάρη στον εαυτό μου.
