Δεν μαθαίνουν να προσπαθούν
Όταν τρέχουμε να ικανοποιήσουμε κάθε επιθυμία τους ή να λύσουμε τα πρόβλημά τους, τα παιδιά μαθαίνουν πως θα υπάρχει πάντα κάποιος άλλος δίπλα τους να διευθετεί τα θέματά τους. Έτσι, δεν μαθαίνουν να προσπαθούν και να επιμένουν μέχρι να πετύχουν τους στόχους τους.
Τελικά, η επιθυμία μας να μην ταλαιπωρηθούν ή κουραστούν, αντί να τα βοηθάει τα βλάπτει. Η προσπάθεια είναι ένα ισχυρό εφόδιο για την μετέπειτα ζωή τους που αν τους λείπει δεν θα καταφέρουν πολλά πράγματα μόνα τους.
Τα παρατάνε εύκολα
Όταν μαθαίνουμε σε ένα παιδί πως δεν χρειάζεται να προσπαθεί αρκετά για να πετύχει τους στόχους του, όσο μικροί ή ασήμαντοι κι αν φαίνονται στα μάτια μας, του διδάσκουμε επί της ουσίας να τα παρατάει εύκολα. Μόλις δυσκολευτεί, ξέρει πως θα έρθει η μαμά ή ο μπαμπάς να του λύσουν το πρόβλημα οπότε δεν βρίσκει νόημα στο να επιμείνει αρκετά.
Όταν θέλουμε κάτι πολύ, όμως, πρέπει να το διεκδικούμε και να το παλεύουμε μέχρι το τέλος και όσες φορές χρειαστεί μέχρι να το πετύχουμε. Ακόμα και η αποτυχία έχει πολλά να μας διδάξει! Η παραίτηση, αντίθετα, δεν βοήθησε ποτέ κανέναν...
Έχουν παράλογες απαιτήσεις από τους άλλους μεγαλώνοντας
Κάτι άλλο που πετυχαίνουμε όταν κάνουμε τα πάντα για τα παιδιά μας, αντί να τα ενθαρρύνουμε να αναλάβουν τις ευθύνες τους, είναι να μαθαίνουν σε έναν τρόπο ζωής που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματική ζωή. Θεωρούν πως όπως απαιτούν από τους γονείς τους να τους κάνουν τα χατίρια και να τα διευκολύνουν συνέχεια, με τον ίδιο τρόπο θα απαιτούν αργότερα από τον εργοδότη, τους φίλους ή τις σχέσεις τους να είναι πάντα παρόν και να τους λύνουν τα προβλήματα.
Η πραγματική ζωή, όμως, απέχει μίλια από αυτό το μοντέλο και πολύ γρήγορα απογοητεύονται και συνάπτουν μη υγιείς σχέσεις με τους γύρω τους.
Δεν αποκτούν αυτοπεποίθηση
Σταδιακά λοιπόν, ένα παιδί που δεν μαθαίνει να προσπαθεί και να διεκδικεί, αποκτά χαμηλή αυτοπεποίθηση. Το «βιογραφικό» του δεν αποτελείται από μάχες και αγώνες που έδωσε, δεν περιλαμβάνει αποτυχίες και μαθήματα ζωής και φυσικά είναι ελάχιστες και οι επιτυχίες του.
Όταν για παράδειγμα δεν αφήνουμε το μικρό παιδί να δοκιμάσει τις δυνάμεις του με τα ρούχα και το ντύνουμε διαρκώς εμείς, όταν του λύνουμε τις ασκήσεις των μαθηματικών ή επεμβαίνουμε στους καβγάδες του με τα άλλα παιδάκια, του στερούμε το δικαίωμα να μεγαλώσει και να σταθεί στα πόδια του.
Αυξάνουμε τις πιθανότητες να μεγαλώσουμε έναν δυστυχισμένο ενήλικα
Σταδιακά, καταλαβαίνει πως ο πραγματικός κόσμος δεν είναι όπως το σπίτι του, νιώθει ανήμπορος να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις της ζωής και νιώθει βαθιά απογοήτευση όταν οι άλλοι δεν τρέχουν να τον εξυπηρετήσουν. Ο στόχος μας λοιπόν, να κάνουμε τα πάντα για το μικρό μας αγγελούδι ώστε να μην του λείψει τίποτα και να είναι πάντα χαρούμενο, δεν επιτυγχάνεται γιατί όταν οι γονείς κάνουν πολλά για τα παιδιά τους, τα παιδιά κάνουν λίγα για τον εαυτό τους...
