Τους «φορτώνουμε» τα δικά μας όνειρα, αδιαφορώντας για τα δικά τους
Πρέπει να καταλάβουμε ότι το παιδί μας, δεν είναι εμείς! Μπορεί να μοιραζόμαστε το ίδιο αίμα, ωστόσο είναι μια ξεχωριστή προσωπικότητα με δικά του όνειρα, ταλέντα και ελαττώματα. Το ότι είμαστε οι γονείς του δεν σημαίνει απαραίτητα ότι πρέπει και να μας μοιάζει.
Αν για παράδειγμα, ο μπαμπάς ήταν αστέρι του μπάσκετ δεν πρέπει να υπάρχει η απαίτηση το παιδί να ακολουθήσει τα βήματά του, αν δεν το θέλει. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να επιβάλλουμε στα παιδιά μας τις δικές μας προσδοκίες (ή και απωθημένα!). Διαφορετικά, κινδυνεύουμε να διαλύσουμε τη σχέση μας με το παιδί και να το απομακρύνουμε από κοντά μας.
Είμαστε υπερπροστατευτικοί
Ένας υπερπροστατευτικός γονιός επιμένει να ελέγχει την συμπεριφορά και τις πράξεις του παιδιού, περνώντας από την φροντίδα στην υπερβολική προστασία. Είναι συνηθισμένο να συμπεριφέρεται στο παιδί σαν να είναι μικρότερο κι έτσι, να συνεχίζει να το κανακεύει και να καλύπτει ανύπαρκτες ανάγκες.
Όσο όμως προσπαθούμε να απαλλάξουμε το παιδί από άγχη και ευθύνες, τόσο εκείνο εξαρτάται περισσότερο από εμάς. Τα παιδιά πρέπει να έχουν περιθώρια αυτενέργειας για να χτίσουν αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση. Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να τα εμποδίσουμε να αυτονομηθούν, κάνοντας δικές τους επιλογές.
Τα κακομαθαίνουμε
Είτε επειδή δεν θέλουμε να τα βλέπουμε να στενοχωριούνται, είτε επειδή νιώθουμε ενοχές που λείπουμε αρκετές ώρες στη δουλειά, πολλές φορές πέφτουμε στην παγίδα να μην χαλάμε το χατίρι των παιδιών μας - μεγαλώνοντας όμως έτσι μελλοντικούς ενήλικες που δεν δέχονται το «όχι» και θέλουν πάντα να περνάει το δικό τους.
Ας είμαστε πιο επιλεκτικοί στα «ναι» που λέμε και στα δώρα που αγοράζουμε. Ποιος γονιός θέλει να δει το παιδί του να δυσκολεύεται αργότερα με τους γύρω του, τις αποτυχίες του και τα πολλά «όχι» που του επιφυλάσσει η ζωή. Η κακομαθιά φέρνει δυστυχία...
Τους «φορτώνουμε» τα δικά μας πρόβληματα
Στην προσπάθειά μας να αναθρέψουμε τα παιδιά μας ώστε να έχουν μια καλύτερη ζωή από εμάς, συχνά πέφτουμε στην παγίδα και τους ζητάμε πολλά περισσότερα απ’ όσα μπορούν να επιτύχουν, αλλά και να αντέξουν για την ηλικία τους. Κάποιες φορές μάλιστα - άθελά μας - τα φορτώνουμε με ανησυχίες που αρμόζουν σε ενήλικες με αποτέλεσμα να τα πνίγουμε και να τα καταπιέζουμε.
Ένα παιδί πρέπει να ζει την ηλικία του και να χαίρεται την ανεμελιά των παιδικών του χρόνων. Χωρίς να ανησυχεί και να στενοχωριέται για τα προβλήματα των γονιών του. Το παιδί μας δεν είναι ούτε η φίλη μας, ούτε ο εξομολογητής μας για να μοιραζόμαστε μαζί του όσα μας απασχολούν. Ίσα-ίσα οφείλουμε να το προστατεύουμε!
