Ίσως και να ‘ναι μια απ’ τις αλήθειες της ζωής πως στο βλέμμα κάθε άντρα, κρύβεται ένα αγόρι που δεν μεγάλωσε ποτέ, αφού οι άντρες:
Δεν σταματούν ποτέ να παίζουν σαν παιδιά
Είναι πολλές φορές που οι άντρες βιάζονται να μεγαλώσουν και να κάνουν όλα εκείνα που κάνουν οι μεγάλοι, να σπουδάσουν, να δουλέψουν, να ερωτευθούν και να γνωρίσουν τον κόσμο μόνοι τους, συλλέγοντας κάθε είδους εμπειρία. Όταν όμως βρουν ευκαιρία για παιχνίδι με άλλους άντρες ή με τα παιδιά τους, ξυπνά μέσα τους εκείνο το μικρό ατσούμπαλο αγοράκι, παθιάζονται όσο ποτέ και δίνονται ψυχή και σώμα στη διασκέδαση και τη χαρά.
Γελάνε με τα πιο χαζά αστεία
Σ’ όλες μας αρέσουν οι άντρες με πνεύμα και καλό χιούμορ, αλλά οφείλουμε να παραδεχτούμε πως όταν χαλαρώνουν και βρίσκονται μεταξύ τους, έχουν μια τάση να ρίχνουν υπερβολικά τον πήχη – όλοι! Με λίγα λόγια, οι άντρες μπορούν να γελάσουν ανά πάσα στιγμή και με τα πιο χαζά, άνοστα, χοντροκομμένα και κρυόκωλα αστεία, όπως γελούσαμε όταν ήμασταν ακόμη σχολιαρόπαιδα και σαχλαμαρίζαμε με κάθε τρόπο.
Παίρνουν στα σοβαρά μόνο... τον εαυτό τους
Εκ τω πραγμάτων, τα μικρά παιδιά νιώθουν συχνά ότι είναι το κέντρο του κόσμου κι έτσι τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό απ’ τις ανάγκες ή τις επιθυμίες τους. Εδώ που τα λέμε, και οι άντρες δεν πάνε πίσω, αφού συχνά μοιάζουν σαν να μην παίρνουν τίποτα στα σοβαρά εκτός κι αν αφορά εκείνους. Ξεχνάνε τα μισά απ’ όσα τους λέμε (τ’ άλλα μισά δεν τ’ ακούνε καν) και αν τύχει και πάθουν κάτι (μια γριπούλα π.χ.), η γκρίνια τους είναι χειρότερη από παιδιού.
Κοιμούνται σαν να μην έχουν καμία έγνοια στον κόσμο
Όσες είμαστε μανάδες, έχουμε περάσει άπειρες ώρες να χαζεύουμε τα παιδιά μας την ώρα που κοιμούνται επειδή μοιάζουν τόσο γαλήνια και ήρεμα, σαν να μην έχουν καμία έγνοια στον κόσμο (και γιατί να έχουν δηλαδή;). Αλλά και πόσες ώρες έχουμε περάσει χαζεύοντας τους άντρες μας ενώ κοιμούνται, όχι επειδή μας μεταδίδουν τη γαλήνη τους, αλλά επειδή δεν μας αφήνουν να κοιμηθούμε έτσι όπως ροχαλίζουν σαν να μην υπάρχει αύριο.
Ακούνε πάντα τη μαμά τους
Κακά τα ψέματα, μάνα είναι μόνο μία και τα παιδιά μας το ξέρουν πολύ καλά, αφού στην αγκαλιά μας τρέχουν όλα τους κάθε φορά που θα νιώσουν φόβο, λύπη, αδικία ή μοναξιά. Και για τους άντρες μας, όμως, όσο κι αν δεν το παραδέχονται, παρηγοριά σαν εκείνη που βρίσκουν στη φωνή της μανούλας τους, δεν βρίσκουν αλλού – ούτε καν σε μας. Και μπορεί να παίρνουν συχνά το μέρος μας, αλλά κρατάνε σαν φυλακτό οτιδήποτε λέει η μαμά...
