«Με τον άντρα μου είμαστε μαζί απ’ το σχολείο ακόμα, όταν ερωτευτήκαμε και δεν μας χώρισαν ούτε οι σπουδές μας. Όχι μόνο αυτό, αλλά καταφέραμε να μείνουμε πιστοί ο ένας στον άλλον παρά το ότι δεν ζούσαμε στην ίδια πόλη.
Ένας ευτυχής γάμος ήταν αναπόφευκτος κι έτσι έγινε. Τα τελευταία 10 χρόνια περάσαμε υπέροχα μαζί και κάναμε κι ένα αξιολάτρευτο παιδάκι που υπεραγαπάμε.
Αντιλαμβάνεστε, λοιπόν, το σοκ, όταν ανακάλυψα ότι με έχει απατήσει. Και μάλιστα, ότι περιμένει παιδί από την πρώην ερωμένη του. Λέω πρώην, γιατί με έχει διαβεβαιώσει ότι δεν έιναι πια μαζί, παρ’ ότι κυοφορεί το παιδί του. Δεν τον πίστεψα όταν μου το είπε. Πίστεψα, όμως, εκείνη…
Όταν την συνάντησα – ήταν το πιο δύσκολο και, ταυτόχρονα, το πιο σωστό πράγμα που έχω κάνει ποτέ μου – μου μίλησε πολύ ανοιχτά και με ειλικρίνεια για το πώς βλέπει τη σχέση της με τον σύζυγό μου και τον ρόλο του ως πατέρα του παιδιού της.
Μου είπε ότι ήταν και για ‘κείνη μια επιπόλαιη περιπέτεια και πως ποτέ δεν είχε σκοπό να μας χωρίσει και να μοιραστεί τη ζωή της μαζί του. Αλλά αφού προέκυψε ένα παιδί, δεν ήθελε και να χάσει την ευκαιρία να γίνει μάνα, έστω και αν το μεγαλώσει μόνη της. Τον ήθελε, βέβαια, στη ζωή του παιδιού, αλλά δεν είχε άλλες αξιώσεις από εκείνον.
Αυτό που έμενε τώρα ήταν να αναμετρηθώ με τον συζυγο και τον εαυτό μου. Τι ήθελε εκείνος; Ήταν ειλικρινής όταν μου έλεγε πόσο έχει μετανιώσει και πώς εγώ είμαι ο άνθρωπός του;
Και τι ήθελα εγώ; Μπορούσα να ξεπεράσω την προδοσία και να συνεχίσω μαζί του όπως πριν; Και τι θα ήταν καλύτερο για το παιδί μας;
Τελικά, μετά από πολλή σκέψη, τον συγχώρεσα και αποφάσισα να του δώσω μια δεύτερη ευκαιρία. Και σε εκείνον και στη σχέση μας, αλλά και στην οικογένειά μας που μέχρι σήμερα έμοιαζε υποδειγματική.
Τον συγχώρεσα γιατί, παρά τα όσα έκανε, είναι ένας άνθρωπος με τον οποίο έχουμε περάσει τη μισή ζωή μας μαζί και σημαίνουμεπολλά ο ένας για τον άλλον. Τον συγχώρεσα επίσης γιατί, η δεύτερη ευκαιρία δεν θα ήταν αληθινή ευκαιρία αν διατηρούσα το πάνω χέρι και τον κοίταζα συνεχώς αφ υψηλού.
Εφόσον αποφάσισα να μείνω σ’ αυτόν τον γάμο, το σωστό είναι να μην κάνω τίποτα που θα τον σαμποτάρει μακροπρόθεσμα αλλά να φροντίσω για τη σωτηρία του. Και, φυσικά, για τη δική μας σωτηρία, αφού μια καλή έκβαση μόνο θετική θα είναι για όλους μας. Ακόμα και για το εξώγαμο παιδί του άντρα μου που θα τον χρειαστεί δίπλα του δυνατό και σίγουρο και όχι καταρρακωμένο και μαγκούφη.
Αν πάλι, δεν λειτουργήσει αυτό, θα ξέρω ότι προσπάθησα για το καλύτερο και δεν άφησα μια παρόρμηση να διαλύσει τη ζωή μου όπως παρά λίγο να είχε κάνει εκείνος...»
