Κάνουμε παιδιά από αγάπη και όχι για να μας φέρουν ένα ποτήρι νερό στα γεράματα

Κάνουμε παιδιά από αγάπη και όχι για να μας φέρουν ένα ποτήρι νερό στα γεράματα

Είναι μια φράση που την ακούμε συχνά και που, αν και ποτέ δεν λέγεται κυριολεκτικά, ίσως και να κρύβει μια ενδόμυχη επιθυμία των γονιών να δεχτούν κάποτε την έμπρακτη ευγνωμοσύνη των παιδιών τους για όσα τους πρόσφεραν. Και αν τα παιδιά δεν τους φέρουν ένα ποτήρι νερό, όμως, δεν πειράζει. Γιατί ο σκοπός των παιδιών μας δεν είναι να μας φροντίσουν εκείνα, αλλά να φροντίσουν πρώτα απ’ όλα τον εαυτό τους και κατόπιν την οικογένεια που θα φτιάξουν μια μέρα, κάνοντάς μας περήφανους.

Η γέννησή τους ήταν δική μας επιλογή...

Εδώ που τα λέμε, τα παιδιά μας δεν φύτρωσαν μέσα στο σπιτικό μας απ’ το πουθενά. Ο ερχομός τους στον κόσμο ήταν δική μας επιλογή και σε καμία περίπτωση δεν έγινε για λόγους ωφελιμιστικούς. Έγινε επειδή είχαμε ένα όνειρο, να φτιάξουμε τη δικη μας οικογένεια και να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας με στοργή και αγάπη, ώστε να τα καμαρώσουμε μια μέρα ολοκληρωμένους ανθρώπους και περήφανους οικογενειάρχες – όχι υπηρέτες μας.

Αλλά η ζωή τους ανήκει σ’ εκείνα

Το ότι τα μεγαλώσαμε δε σημαίνει ότι έχουμε το δικαίωμα να καθορίσουμε πως θα ζήσουν τη ζωή τους καιπόσο από τον χρόνο τους θα αφιερώνουν σε μας. Είναι δική τους υπόθεση και, άλλωστε, αν έχουμε κάνει καλή δουλειά δεν πρόκειται ποτέ να αμελήσουν να μας πάρουν ένα τηλέφωνο ή να περάσουν να δουν τι κάνουμε. Η καταπίεση στα νεανικά χρόνια είναι εκείνη που φέρνει την αντίδραση και απομακρύνει τα παιδιά από κοντά μας.

Δεν μας χρωστάνε το παραμικρό...

Τα παιδιά μας δεν είναι οι οφειλέτες ούτε τα αποκούμπια μας – δεν έχουν καμία υποχρέωση και είναι τραγικό λάθος να αναγκάζονται να ζουν τη ζωή τους κουβαλώντας ένα αόρατο χρέος απέναντι σε αγαπημένους τους ανθρώπους. Δουλειά μας είναι να τα απαλλάσσουμε από τέτοιου είδους ψυχολογικά βάρη και όχι να τους φορτώνουμε κι άλλα. Να τα αφήνουμε να πετάξουν και εμείς να τα καμαρώνουμε από μακριά.

Εμείς όμως τους χρωστάμε πολλά

Μεταξύ ανθρώπων που είναι δεμένοι με δεσμούς αγάπης (αίματος ή όχι δεν έχει σημασία) δεν υφίστανται χρέη. Αν υπήρχαν όμως, εμείς θα ήμασταν εκείνοι που χρωστάμε στα παιδιά μας και όχι το αντίστροφο. Τους χρωστάμε το κέφι και το χαμόγελό μας, τον σκοπό και το νόημα που έδωσαν στη ζωή μας, αλλά και τις αμέτρητες στιγμές ευτυχίας με τις οποίες γέμισαν τις μέρες μας σ’ αυτόν τον μάταιο κόσμο.

Γιατί γεμίζουν τη ζωή μας με αγάπη και χαρά

Ποιος άλλος καταφέρνει να γεμίζει τη ζωή μας με αγάπη και χαρά από τα παιδιά μας. Χωρίς να κάνουν τίποτα – μόνο με ένα βλέμμα, ενα χαμόγελο ή μια αγκαλιά – μπορούν να δώσουν λάμψη στις πιο σκοτεινές στιγμές μας και να αναπτερώσουν το ηθικό μας όσο πεσμένο και αν είναι καποιες φορές. Δίπλα τους δεν υπάρχει κούραση, δεν υπάρχει θλίψη ούτε πόνος γιατί είναι η συνέχειά μας και ανανεώνουν τη δίψα μας για ζωή και περισσότερο φως.

v