Να ξέρεις, λοιπόν, εσύ η μαμά που έκλαιγε σήμερα στην άκρη του πάρκνγκ στο σούπερ μάρκετ ότι, όχι μόνο σε πρόσεξα, αλλά κατάλαβα αμέσως τι περνάς και πόση ανάγκη είχες αυτό το κλάμα. Στην αγκαλιά σου είχες ένα νήπιο που έκλαιγε κι αυτό γιατί δεν ήθελε να κάνει αυτό που του έλεγες. Έμοιαζες κατάκοπη και άυπνη, αλλά μάλλον έπρεπε να βγεις για ψώνια γιατί αν δεν το έκανες εσύ, ποιος άλλος θα το έκανε; Οι αντοχές σου όμως είχαν τελειώσει και δεν είχες άλλη διέξοδο απ’ το να κλαις κι εσύ, αντιδρώντας στο κλάμα του μικρού σου.
Μόλις σε είδα, θυμήθηκα μια παρόμοια στιγμή της ζωής μου, 18 χρόνια πριν, λίγους μήνες αφότου είχε γεννηθεί η μεγάλη κόρη μου. Είχα ξεκινήσει δουλειά γιατί δεν είχα την επιλογή μιας μακροχρόνιας άδειας λοχείας και οι λογαριασμοί έτρεχαν. Κοιμόμουν ελάχιστα τα βράδια, αφούη Νάταλι ξυπνούσε κάθε λίγο και λιγάκι.
Εκείνο το σκοτεινό χειμωνιάτικο απόγευμα την πήρα απ’ τον βρεφονηπιακό επιστρέφοντας απ’ τη δουλειά. Το μωρό μου έκλαιγε ασταμάτητα και δυνατά. Είχε ήδη απογαλακτιστεί και δεν είχα καθόλου φόρμουλα μαζί μου. Το σπίτι απείχε μόλκις 20 λεπτά, αλλά ένα μωρό που πεινάει δεν αντιλαμβάνεται τον χρόνο όπως εμείς. Επιπλέον, κάτι συνέβη και ο δρόμος που πήρα είχε φρακάρει με αυτοκίνητα.
Ο συνδυασμός όλων αυτών με έβγαλε εκτός ορίων. Αντί να ηρεμήσω το κοριτσάκι μου, έμπηξα κι εγώ τα κλάματα και δεν μπορούσα να σταματήσω με τίποτα. Έκανα το αυτοκίνητο στην άκρη, πήρα το μωρό μου αγκαλιά και κλάψαμε μαζί ώσπου δεν μας έμεινε άλλο δάκρυ κι επιστρέψαμε σπίτι.
Γι’ αυτό σου λέω, να ξέρεις πως όταν σε είδα, ένιωσα τον πόνο σου και κατάλαβα τι περνάς.
Γιατί ξέρω καλά ότι κάποιες μέρες είναι τόσο δύσκολες που δεν ξέρεις αν θα τα καταφέρεις να σταθείς όρθια μέχρι το βράδυ. Τα καταφέρνεις όμως κι ας πρέπει καμιά φορά να εκτονωθείς κλαίγοντας κι εσύ σαν μικρό παιδί. Είναι ένα στάδιο κι αυτό που το περνάμε όλες μας. Γι’ αυτό, να μη νιώθεις μόνη. Στο ταξίδι της μητρότητας όλες οι μαμάδες είμαστε συνοδοιπόροι.
Πηγή: herviewfromhome.com
.jpg)
