«Όταν την έβαλαν στην αγκαλιά μου, την κοίταξα στα μάτια. Το σχήμα τους ήταν μοναδικό και το βαθύ μπλε χρώμα τους μου έκοψε αμέσως την ανάσα. Τα σημάδια του συνδρόμου Down φάνηκαν από το πρώτο δευτερόλεπτο.
Φυσικά ήξερα ότι το κοριτσάκι μας θα γεννιόταν με σύνδρομο Down και νόμιζα πως είχα προετοιμαστεί καλά για τη φροντίδα της. Όσα είχα μάθει, όμως, αποδείχτηκαν λίγα. Ο πρώτος καιρός ήταν πολύ δύσκολος. Η ανάπτυξη της κόρης μου δεν θύμιζε σε τίποτα την αντίστοιχη του γιου μου ο οποίος ήταν ήδη 5 ετών.
Τους πρώτους μήνες έβλεπα μόνο πόσο αργά αναπτυσσόταν - τόσο σωματικά όσο και πνευματικά. Οι ελπίδες μου για ένα έξυπνο και ανεξάρτητο κορίτσι έπεσαν στο κενό και με κατέκλυσε απογοήτευση και θλίψη. Η αγωνία μου ότι η κόρη μου δεν θα μπορούσε ποτέ να ταιριάξει με τον αδελφό της και πως δεν θα καταφέρει να ενσωματωθεί στην οικογένεια με έτρωγε μέρα με τη μέρα.
Ωστόσο, έκανα και πάλι λάθος. Η αγάπη και η φροντίδα όλων μας ήταν αρκετή για να κάνουν την Φραντσέσκα να ανθίσει. Οι πρώτοι μήνες ήταν γεμάτοι με εξετάσεις, αναπτυξιολόγους, παιδοψυχολόγους και ένα σωρό ειδικούς που την παρακολουθούσαν, αλλά οι προσπάθειες και το καθημερινό τρέξιμο είχαν αποτέλεσμα.
Όσο μεγάλωνε, γινόταν ένα απίστευτα γλυκό μωρό και, προς έκπληξή μου, έσπασε πολλά ορόσημα και στερεότυπα. Η Φραντσέσκα μας γέμισε όλους αισιοδοξία και χαρά και σύντομα έγινε αυτοκόλλητη όχι μόνο με τον αδελφό της αλλά με όλα τα παιδιά της γειτονιάς - τα οποία συμπωματικά είναι όλα αγόρια!
Όσο μεγαλώνει, γίνεται ένα υπέροχο πλάσμα έτοιμο για περιπέτεια, με αυξημένη αίσθηση του χιούμορ και ανεξάντλητη πηγή ενέργειας. Μάλιστα, έχει γίνει η ψυχή της παρέας με τα μεγαλύτερα αγόρια της γειτονιάς αλλά και τους συμμαθητές της να την επευφημούν, να της φέρονται τρυφερά και να μου διηγούνται περήφανα τα κατορθώματά της. Η Φραντσέσκα, με τη σειρά της, λαχταράει την προσοχή τους και είναι ευτυχισμένη όταν συμμετέχει στα παιχνίδια τους.
Έξι χρόνια μετά τη γέννηση της κόρης μου και 11 χρόνια μετά τη γέννηση του γιου μου, δεν θα μπορούσα να είμαι πιο ευτυχισμένη. Εκτιμώ τον χρόνο που περνώ με τα παιδιά μου και νιώθω περηφάνια κάθε φορά που ξεπερνούν τον εαυτό τους. Τους διδάσκω πώς είναι να κυνηγάς τα όνειρά σου και να πετυχαίνεις τους στόχους σου και πώς να σηκώνεσαι μετά από κάθε πτώση».
Πηγή: cafemom.com
