.jpg)
Ωστόσο, σύμφωνα με ανάρτηση του παιδιάτρου Γ. Χαρίτου στην σελίδα του στο Facebook, σε πολλές μονάδες νεογνών στο εξωτερικό έχουν αρχίσει και εφαρμόζουν στα προωράκια τους την λεγόμενη «υδροθεραπεία».
Πρόκειται για μια θεραπεία κατά την οποία βυθίζουν το πρόωρο μωρό σε ένα μπανιερό με χλιαρό νερό και, χρησιμοποιώντας την άνωση του νερού, του κάνουν φυσικοθεραπεία. Σε αυτή την διαδικασία συμμετέχουν και οι γονείς, οι οποίοι έχουν την ευκαιρία να κρατήσουν αγκαλιά το νεογέννητό τους χωρίς να περιμένουν μέρες ή βδομάδες μέχρι να βγει από την θερμοκοιτίδα.
Η ανάρτηση του παιδιάτρου
«Γύρισα από το ιατρείο κουρασμένος, έπεσα πάνω σε ένα άρθρο και μου έφυγε όλη η κούραση. Σε πολλές μονάδες νεογνών στο εξωτερικό έχουν αρχίσει και εφαρμόζουν στα προωράκια τους την λεγόμενη «υδροθεραπεία».
Τι είναι αυτή;
Ουσιαστικά βυθίζουν το προωράκι σε ένα μπανιερό με χλιαρό νερό, με τα οξυγόνα τους, τις φλεβίτσες τους και όλα τα κομφόρ, και χρησιμοποιώντας την άνωση του νερού κάνουν στο μωράκι φυσικοθεραπεία.
Η διαδικασία αφορά κυρίως προωράκια 32 εβδομάδων και κάτω, οι κινήσεις που εκτελούν με τα ποδαράκια και τα χεράκια τους κάτω από το νερό βοηθούν την ανάπτυξη του μυοσκελετικού τους και την μερική λύση της υπερτονίας που χαρακτηρίζει στα κάτω κυρίως άκρα αυτά τα μωρά.
Το συγκινητικό της υπόθεσης, και εξίσου σπουδαίο με τα ανωτέρω, αν όχι σπουδαιότερο, είναι ότι οι γονείς συμμετέχουν ψυχή και σώμα ενεργά σε αυτήν την διαδικασία, δυο φορές την εβδομάδα. Το μικρό μωρό που, ούτως η άλλως, ενδομήτρια έχει ήδη περάσει αρκετούς μήνες σε ένα φιλόξενο υγρό περιβάλλον όπως αυτό της μήτρας, χαλαρώνει, «λύνεται» και περνά σε ένα ουσιαστικό δέσιμο με τους γονείς του που λόγω της μονάδας τους έχει στερηθεί.
Τα γέλια εναλλάσσονται με κλάμα και μετά με βλέμματα - αχ αυτά τα βλέμματα - ποτέ δεν μου έμελλε να τα συνηθίσω, ούτε και πρέπει ούτε και μπορεί να χωρέσει το απέραντο της αγάπης στη συνήθεια, οι γονείς γελούν ευχαριστημένοι, όλη η σεάνς κλείνει με ένα ωραίο μπάνιο. Φεύγουν οι γονείς, «ευχαριστούμε πολύ» λένε στους γιατρούς. Για αυτή την ευκαιρία που μας δώσατε, για τον χρόνο με το παιδί μας, «Spa Day» το λένε στην συνέντευξη, και δεν λέει να περάσει ο καιρός μέχρι την επόμενη.
Αυτά έβλεπα και αυτά σας λέω. Και εγώ δεν είμαι φυσικοθεραπευτής αλλά ζω την ημέρα της Μαρμότας κάθε μήνα, ξανά από την αρχή, κάθε μήνα άλλα τα ζευγάρια, άλλα και τα μωρά, αλλά το θέμα ίδιο. «Τι θα γίνει γιατρέ μου; Πότε θα μας το δώσουν το μωρό;». Και συ να λες «υπομονή» αλλά τι υπομονή να κάνει η γυναίκα που γέννησε και της το «πήραν μέσα από τα χέρια», τι υπομονή να κάνει που δεν πρόλαβε να το πάρει μια αγκαλιά, πως να σπρώξει τον καιρό, σφίγγει τα δόντια - η καρδούλα της το ξέρει πόσο - «γιατί έτσι πρέπει» , λίγο ακόμα και λίγο ακόμα, και πάει έξω από την θερμοκοιτίδα και το κοιτάει, τόσο κοντά και τόσο μακριά μαζί.
Και ίσως μπορούμε κάτι παραπάνω να κάνουμε για αυτά τα ζευγάρια, κάτι θα υπάρχει που δεν το έχουμε κάνει ακόμα - δεν μπορεί - και αν στις μονάδες συντελούνται «θαύματα», ας γίνει κοινωνός και «συνένοχος» αυτών και η μάνα. Ένας θηλασμός περισσότερος, μια τόση δα πισινούλα με νερό, whatever it takes, να έρθουμε κοντά γιατί το έχουμε ανάγκη».
