Στεναχωριέται υπερβολικά μετά από κάθε ήττα της ομάδας του
Σε κανέναν δεν αρέσει να χάνει η ομάδα του και η ήττα αφήνει σε όλους μας μια πικρή γεύση. Υπάρχει, όμως, μια λεπτή γραμμή μεταξύ απογοήτευσης και έντονης στεναχώριας που δεν δικαιολογείται να την περνάμε για κάτι τόσο εφήμερο όσο το αποτέλεσμα ενός αγώνα.
Εάν το παιδί στεναχωριέται υπερβολικά και η διάθεση του πέφτει για μεγάλο χρονικό διάστημα. Εάν απομονώνεται στο δωμάτιό του ή επηρεάζονται οι σχολικές του επιδόσεις για κάποιο διάστημα. Εάν αργεί να ανακάμψει και κλείνεται στον εαυτό του, τότε ίσως η ενασχόλησή του με την ομάδα του να μην είναι όσο αθώα νομίζαμε.
Φανατίζεται πολύ ακόμα και όταν βλέπει αγώνα μόνο του
Κακά τα ψέματα, τα σπορ – ειδικά τα πιο δημοφιλή, όπως είναι το ποδόσφαιρο – εγείρουν σε όλους μας το πάθος για τη νίκη και προκαλούν το δέος για τον νικητή. Επιπλέον, βγάζουν από μέσα μας και ένα ανταγωνιστικό πνεύμα που ίσως δεν δείχνουμε συνήθως.
Παρ’ όλ’ αυτά, αυτή η διάθεση για ανταγωνισμό δεν πρέπει να μας οδηγεί στον φανατισμό και την απόλυτη ταύτιση με όποιον κερδίζει ή χάνει, αντίστοιχα. Όταν δούμε, λοιπόν, το παιδί να φανατίζεται υπερβολικά – ακόμα και όταν βλέπει ένα ματς μονο του – και να προσομοιώνεται τη χαρά των νικητών ή τη στεναχώρια των ηττημένων, είναι ένας λόγος ανησυχίας.
Τσακώνεται για το ποδόσφαιρο με τους κολλητούς του
Ο αθλητισμός, ως θέαμα, καταναλώνεται συνήθως συλλογικά είτε μέσα σε ένα γήπεδο είτε με μια παρέα μπροστά στην τηλεόραση. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι σ’ αυτήν την παρέα, πρέπει όλοι να υποστηρίζουν την ίδια ομάδα.
Δεν διαλέγουμε τους φίλους μας με βάση την ομάδα τους κι έτσι βρισκόμαστε συχνά «απέναντί» τους την ώρα που βλέπουμε κάποιον αγώνα – κοντραριζόμαστε, πειραζόμαστε, αλλά δεν τσακωνόμαστε γιατί δεν υπάρχει λόγος. Εάν το παιδί μαλώνει συχνά (και άσχημα) με τους φίλους του για τις ομάδες, ίσως είναι ώρα να του κάνετε μια κουβέντα.
Μπλέκει σε καυγάδες με αγνώστους
Δυστυχώς, τα δημοφιλή σπορ γίνονται συχνά πεδίο διαμάχης μεταξύ ανθρώπων που δεν γνωρίζονται καν και δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα, στην πραγματικότητα. Είναι στο DNA του φανατικού να αποδεικνύει την αγάπη του για την ομάδα, ακόμα και με τη χρήση βίας.
Από μια ηλικία και μετά, δεν είναι εύκολο να έχουμε συνεχώς τα μάτια μας στα παιδιά μας. Μπορούμε, όμως, να γνωρίζουμε τι κάνουν εκτός σπιτιού, ειδικά όταν η συμπεριφορά τους χρήζει της παρέμβασής μας. Εάν, για παράδειγμα, μάθουμε ότι το παιδί μπλέκει σε καυγάδες με αγνώστους για τις ομάδες, τα πράγματα είναι σοβαρά και πρέπει να το συνετίσουμε.
Η συμπεριφορά του έχει αλλάξει από τότε που πηγαίνει στο γήπεδο
Ένας έφηβος που αφιερώνει αρκετό ελεύθερο χρόνο στην αγαπημένη του ομάδα, είναι φυσιολογικό να πηγαίνει στο γήπεδο για να την παρακολουθήσει από κοντά και να ζητωκραυγάσει μαζί με χιλιάδες «ομοιδεάτες» του.
Όμως, η μαζικότητα του γηπέδου και η συλλογική εμπειρία χαράς, λύπης, οργής και όλων όσων αισθάνεται κάποιος την ώρα του αγώνα, μπορούν να επηρεάσουν μια προσωπικότητα υπό διαμόρφωση. Εάν η συμπεριφορά του παιδιού, απέναντί σας και γενικότερα, έχει αλλάξει δραματικά από τότε που πηγαίνει στο γήπεδο ή κάνει παρέα με παιδιά που έχει γνωρίσει εκεί, δεν είναι καθόλου απίθανο να έχει στραφεί προς τον οπαδισμό ως μια διέξοδο από ό,τι το απασχολεί ή μια ευκαιρία να ανήκει σε ένα ομοιογενές σύνολο.
