Είναι, όμως σωστό να επιτρέπουμε στο παιδί μας να μας φωνάζει με το μικρό μας όνομα; Ας δούμε τι απαντάει μια ειδικός:
«Η σχέση με τη μητέρα και τον πατέρα είναι μοναδική»
«Δεν χρησιμοποιώ συχνά τους όρους "σωστό" ή "λάθος" διότι αισθάνομαι ότι είναι απόλυτοι και δεν περιλαμβάνουν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά κάθε περίπτωσης.
Θα έλεγα, ωστόσο, ότι η σχέση με τη μητέρα και τον πατέρα είναι σπουδαία και μοναδική. Το παιδί μπορεί να απευθυνθεί προς κάθε άλλο πρόσωπο με το όνομα του, αλλά δε μπορεί να αποκαλέσει κανέναν άλλο μαμά ή μπαμπά. Το ίδιο ισχύει και για άλλες σημαντικές σχέσεις όπως θείους και παππούδες. Με άλλα λόγια, η προσφώνηση μαμά ή μπαμπά, απευθύνεται στο πρόσωπο αλλά εμπεριέχει και τη σχέση τους!», μας λέει η ψυχολόγος – ψυχοθεραπεύτρια Ρομίνα Σαλούστρου.
Φίλους θα βρει πολλούς, μαμά και μπαμπά μόνο έναν!
«Η επιλογή των γονέων να τους προσφωνεί το παιδί τους με όνομα τους, ίσως εκφράζει μια διάθεση τους η σχέση τους να προσομοιάζει της φιλικής. Αυτό είναι όμορφο, ωστόσο πάλι μειονεκτεί σε συγκριτικά με τη σχέση γονέα - παιδιού», προσθέτει η Ρομίνα Σαλούστρου και συνεχίζει:
«Η σχέση είναι μοναδική και αναντικατάστατη, ενώ φιλικές σχέσεις μπορούν να υπάρχουν πολλές και να αλλάζουν στην πορεία του χρόνου.
Είναι σημαντικό λοιπόν οι ρόλοι και οι σχέσεις να αποδίδονται και λεκτικά ξεκάθαρα, ώστε να μην υπάρχει σε κάποιο επίπεδο σύγχυση ή παρανόηση. Όσο πιο ξεκάθαρη η πληροφορία τόσο πιο εύκολα κατανοητή και απορροφήσιμη από το παιδί. Αυτό δεν αφορά τελικά μόνον τον τρόπο έκφρασης του παιδιού αλλά και τα όρια της σχέσης».
«Η σχέση μου με τους γονείς μου είναι μοναδική κι ας τους φωνάζω με το μικρό τους όνομα»
Στον αντίποδα της παραπάνω άποψης, έρχεται η άποψη δύο οικογενειών που οι λέξεις «μαμά» και «μπαμπάς» ακούγονται σπάνια, αφού τα (ενήλικα πια) παιδιά φωνάζουν τους γονείς τους με το μικρό τους όνομα εδώ και χρόνια.
«Οι ρόλοι μας μέσα στην οικογένεια ήταν πάντα ξεκάθαροι. Το ότι φώναζα - και φωνάζω ακόμα - τους γονείς μου με το μικρό τους όνομα, δεν με εμπόδισε από το να τους σεβαστώ, να αναγνωρίζω την μοναδικότητά τους και να τηρώ τους κανόνες τους», λέει η 44χρονη Δήμητρα, που πλέον είναι και η ίδια μητέρα δύο παιδιών.
Η Μαρίνα, μεγαλωμένη σε μονογονεϊκή οικογένεια, εξομολογείται ότι ποτέ δεν φώναξε τη μητέρα της «μαμά», παρά μόνο ελάχιστες φορές.
«Το "μαμά" μού έβγαινε αβίαστα μόνο τις φορές που ήμουν άρρωστη ή χρειαζόμουν απεγνωσμένα βοήθεια. Όλες τις υπόλοιπες φορές, προτιμούσα να χρησιμοποιώ το μικρό της όνομα. Αυτό, όμως, δε σημαίνει ότι δεν ένιωθα ό,τι και τα υπόλοιπα παιδιά για τις μητέρες τους.
Αντίθετα, η αγάπη και η τρυφερότητα που έχουμε αναπτύξει όλα αυτά τα χρόνια είναι σπάνια και η σχέση μας μοναδική. Επιπλέον, ένιωθα πάντα ότι η μητέρα μου ήταν ο γονιός που μου προσφέρει ασφάλεια και παράλληλα η καλύτερή μου φίλη. Δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό, αλλά για μένα είναι το παν».
Κάθε οικογένεια λειτουργεί διαφορετικά
Σίγουρα δεν υπάρχει «καλό» και «κακό» στον τρόπο που λειτουργεί μια οικογένεια, καθώς αναπτύσσει τους δικούς της κώδικες επικοινωνίας και κάνει ό, τι θεωρεί καλύτερο για τα μέλη της.
Ή, όπως λέει και η κ. Σαλούστρου, με την οποία συμφωνούμε απόλυτα, «κάθε η οικογένεια έχει να επεξεργαστεί το θέμα και να παράξει η δική της λύση - επιλογή ώστε να νιώθει ότι της ταιριάζει και λειτουργεί προς όφελος όλων των μελών της».
