«Αγαπητή μου μαμά, δεν θέλω να σε στενοχωρήσω, αλλά θα υπάρξουν φορές που θα αποτύχεις. Ξανά και ξανά.
Έχω ξεχάσει να υπογράψω το σημείωμα της δασκάλας, εκδηλώσεις και προπονήσεις των παιδιών μου. Μεταξύ άλλων, έχω αναγκαστεί να κάνω πάρα πολλά πράγματα βιαστικά και τσαπατσούλικα για να ανταπεξέλθω μέσα στη μέρα.
Μερικές φορές θυμώνω τόσο πολύ με τα παιδιά μου που φεύγω από το δωμάτιο για να πάρω μία ανάσα και να μην πω πράγματα που αργότερα ξέρω ότι θα μετανιώσω.
Μην νομίζεις, λοιπόν, ότι είσαι η μόνη εκεί έξω που δεν έχει την απάντηση στα προβλήματα που αντιμετωπίζει το παιδί σου. Δεν μπορώ να σου περιγράψω πόσες άγρυπνες νύχτες και ώρες έχω περάσει αμφισβητώντας τις γονεϊκές μου ικανότητες. Το ίδιο και ο σύζυγός μου!
Είναι φυσιολογικό να αισθάνεσαι ότι δεν κάνεις αρκετά πράγματα για τα παιδιά σου. Βομβαρδιζόμαστε συνεχώς από εικόνες τέλειων παιδιών που πετυχαίνουν απίστευτους στόχους και ζουν σε τέλεια, καθαρά σπίτια. Αναρωτιέμαι πότε θα κανονικοποιήσουμε τα ζωηρά παιδιά που μένουν σε ακατάστατα σπίτια!
Αποτυγχάνω ως γονιός όλη την ώρα.
Αλλά κάθε τόσο, ακούω ότι κάνω σπουδαία δουλειά ή βλέπω τα παιδιά μου να παίζουν χαρούμενα και χαμογελαστά και τότε λέω από μέσα μου ότι κάτι κάνω καλά.
Μην ξεχνάς, όμως, καλή μου μαμά, ότι από τις αποτυχίες μας μαθαίνουμε και εξελισσόμαστε.
Βλέποντάς μας, τα παιδιά μας μαθαίνουν ότι όλοι έχουν κακές μέρες και ότι όλοι κάνουν λάθη. Δεν υπάρχει το ''τέλειο''- είναι μια ψευδαίσθηση. Το σημαντικό είναι να ξέρουν ότι προσπαθούμε για το καλύτερο.
Δεν πειράζει αν κάνεις λάθη, αρκεί να τα παραδεχτείς και να μάθεις από αυτά. Δεν είσαι μόνη γι' αυτό μην αυτομαστιγώνεσαι.»
Ελεύθερη μετάφραση από herviewfromhome.com
