Δεν θα αυτονομηθεί, δεν θα αρχίσει να βγαίνει χωρίς εσένα, δεν θα κάνει φίλους που δεν εγκρίνεις, ούτε θα συναντήσει συνομηλίκους που πίνουν και καπνίζουν. Το μυαλό (και η καρδιά!) αρνούνται να δουν την αλήθεια κατάματα και να δεχτούν την πραγματικότητα. Μέχρι τη μέρα που η πραγματικότητα έρχεται και σε βρίσκει από μόνη της, με τον πιο αναπάντεχο τρόπο.
Κάπως έτσι ήρθα κι εγώ αντιμέτωπη με την πραγματικότητα όταν η κόρη μου, 14 προς 15, ανέφερε σε μια συζήτησή μας τον «μπάφο». Κι όταν λέω «ανέφερε», δεν εννοώ ότι ήρθε να με ρωτήσει τι σημαίνει αυτή η αστεία λέξη ή να ζητήσει τις συμβουλές της μανούλες όπως έκανε μέχρι πριν λίγο καιρό. Κάθε άλλο.
Όταν λέω «ανέφερε», εννοώ πως της ξέφυγε πάνω σε συζήτηση με τον πιο φυσικό τρόπο! Ήταν εμφανές πως η λέξη «μπάφος» της ήταν τόσο οικεία όσο και η λέξη «νερό». Αυτή τη φορά, αντί να κάνει εκείνη τις ερωτήσεις κι εγώ να τη διαφωτίζω, συνέβη το εντελώς αντίθετο.
-Τι σημαίνει μπάφος αγάπη μου;
-Δεν μπορεί να μην ξέρεις… Μπάφος, πώς το λένε, χασίσι.
-Και τι σχέση έχεις εσύ με τον μπάφο αστέρι μου;
-Καπνίζουν κάποια παιδιά από το σχολείο μου. Οι μπαφιάριδες, ξέρεις…
-Και ποιοι είναι οι μπαφιάρηδες λουλούδι μου;
- Ο τάδε, η τάδε και ο τάδε.
-Κι εσύ; Δοκίμασες να δεις πώς είναι θησαυρέ μου;
-Όχι.
-Ξέρεις τις επιδράσεις του μπάφου στον οργανισμού σου, ε;
-Όχι πάλι κατήχηση! Ξέρω, μου τα’ χεις πει χίλιες φορές.
Η συζήτηση σταμάτησε εκεί αλλά η αγωνία μου είναι ακόμα παρούσα.
Άραγε αρκούν όσα λέει ένας γονιός στο παιδί του για τις ναρκωτικές ουσίες; Αρκούν οι σκληρές εικόνες που αντικρίζουν κατά καιρούς στο κέντρο της Αθήνας ή οι συζητήσεις για τον εθισμό; Και τελικά, το κατά πόσο θα παρασυρθούν από τους «μπαφιάριδες» του σχολείου είναι αποκλειστικά και μόνο δική μας ευθύνη;
Σίγουρα είναι σημαντικός ο ρόλος του σχολείου και της παρέας του παιδιού, αλλά την περισσότερη δουλειά πρέπει να την κάνουμε εμείς οι γονείς. Μάλιστα, πρόκειται για μια δουλειά που πρέπει να ξεκινήσουμε από νωρίς!
Η συζήτηση για τα ναρκωτικά είναι λίγο σαν το σεξ
Η συζήτηση για τα ναρκωτικά είναι λίγο σαν το σεξ. Φέρνει τους μεγάλους σε αμηχανία και πάντα θεωρούμε ότι είναι πολύ νωρίς για να γίνει. Μέχρι που το φλέγον ζήτημα εμφανίζεται μπροστά μας στην εφηβεία τους ή όταν είναι πια αργά. Ωστόσο, αφού συμβουλεύτηκα ειδικούς και διάβασα ένα κάρο βιβλία, κατέληξα στο συμπέρασμα πως οι μηχανισμοί άμυνας που προστατεύουν τα παιδιά μας από μία τέτοια κατάσταση, δημιουργούνται από πολύ νωρίς.
Δεν πειράζει να έρθουν αντιμέτωπα με την πραγματικότητα
Μια εικόνα χίλιες λέξεις λένε, κι έχουν δίκιο. Τίποτα δεν μπορεί να αναπαραστήσει καλύτερα την σκληρή πραγματικότητα των ναρκωτικών από τους ίδιους τους τοξικομανείς. Εξάλλου, είναι καλύτερο να έρθουν σε επαφή με αυτό τι κομμάτι της κοινωνίας πρώτα μαζί σας που θα τους εξηγήσετε και τα προφυλάξετε, παρά αργότερα μόνα τους.
Πείτε την αλήθεια και μόνον την αλήθεια!
Ίσως αυτό είναι το πιο δύσκολο για εμάς τους γονείς. Υπάρχουν θέματα που η αλήθεια «πονάει και είναι δύσκολη». Ένα από αυτά είναι και τα ναρκωτικά που, δυστυχώς, υπάρχουν! Μη διστάσετε να μιλήσετε στα παιδιά σας για τον εθισμό και τις επιπτώσεις του πριν το γυμνάσιο και την εφηβεία. Όταν έρθουν αντιμέτωπα με τις ουσίες, θα πρέπει ήδη να γνωρίζουν τα πάντα για αυτές αλλά και για το πώς θα προστατεύσουν τον εαυτό τους.
Μην τους δίνετε αυτό που θέλουν τη στιγμή που το ζητάνε
Δεν είναι λίγες οι φορές που ακούμε πιτσιρίκια να φωνάζουν «πεινάω» και οι γονείς τρέχουν πανικόβλητοι να ικανοποιήσουν αυτήν τους την ανάγκη. Τους διδάσκουμε πως ο κόσμος είναι ένα βασίλειο κι εκείνοι οι άρχοντες που διατάζουν. Ο κόσμος, όμως, απέχει παρασάγγας από κάτι τέτοιο κι όταν τα παιδιά, έφηβοι πια, έρχονται αντιμέτωποι με την πραγματικότητα, δεν διαθέτουν τα προσόντα για να την αντιμετωπίσουν. Απογοητεύονται, νιώθουν απόρριψη και ανασφάλεια και ψάχνουν ψεύτικα υποκατάστατα για να την αποφύγουν.
Επιτρέψτε τους να λένε «όχι»
Εάν το παιδί πει «όχι» στην αγκαλιά του θείου Τάκη που τον συναντάει κάθε καλοκαίρι, μην το αποπάρετε. Ακούστε τι έχει να σας πει και σεβαστείτε το. Με αυτό τον τρόπο, θα μάθει πως έχει δικαίωμα να λέει «όχι» και θα υποστηρίζει τις θέσεις του με αυτοπεποίθηση. Στην εφηβεία, όπου η ανασφάλεια και η ανάγκη να «ανήκουμε κάπου» κυριαρχούν, μια τέτοια στάση μπορεί να το σώσει από κακοτοπιές.
Κάντε τους φίλους του... παιδιά σας!
Είναι σημαντικό να γνωρίζει το παιδί ότι αποδέχεστε τόσο το ίδιο όσο και το περιβάλλον του. Μια κόντρα με τους φίλους του παιδιού, θα απομακρύνει το έφηβο παιδί σας από την αγκαλιά σας και θα το σπρώξει στη δική τους. Καλύτερα να είμαστε κοντά τους, να περνούν χρόνο στο σπίτι μας και να ξέρουν πως ακόμα κι αν κάνουν τη... στραβή, η μαμά και ο μπαμπάς θα είναι εκεί να βοηθήσουν (και όχι να κατσαδιάσουν).
Κοινώς, όταν το έφηβο παιδί μου ήρθε σε επαφή με τον «μπάφο», κατάλαβα δύο πράγματα: πρώτον, η κόρη μου δεν είναι εξαίρεση της φύσης και μεγαλώνει όπως όλοι μας και δεύτερον, οι παγίδες είναι μέσα στη ζωή. Κάποιες θα τις αποφύγουν, κάποιες όχι. Το σημαντικό είναι να ξέρει πως το αποδεχόμαστε, το σεβόμαστε και το καταλαβαίνουμε.
