Είτε γεννήσεις με καισαρική είτε όχι, είτε κάνεις επισκληρίδιο είτε όχι, είσαι αρκετά γενναία να αντιμετωπίσεις την μητρότητα με όλα τα καλά και τα δύσκολα την ακολουθούν.
Η παρακάτω αναγνώστριά μας, μας εξηγεί τους λόγους που την οδήγησαν σε δύο τοκετούς χωρίς επισκληρίδιο και σεβόμαστε απόλυτα την απόφαση και τη γενναιότητά της.
«Αποφάσισα να μην κάνω επισκληρίδιο σε κανένα από τα 2 παιδιά μου. Κάποιοι με αποκαλούν τρελή και κάποιοι άλλοι ηρωίδα. Πιστέψετε με, δεν είμαι τίποτα από τα δύο. Είμαι μόνο μια μαμά που πήρε αυτή την απόφαση έπειτα από πολλή σκέψη.
Όταν έμεινα πρώτη φορά έγκυος, συνέβησαν πολλές αλλαγές όχι μόνο στο σώμα μου αλλά και στον τρόπο που σκέφτομαι και αντιμετωπίζω τη ζωή. Η μητρότητα κατέλαβε τον πρώτο ρόλο στη ζωή μου και θέλησα να τη βιώσω σε όλη της την ολότητα. Έβαλα την καριέρα μου σε δεύτερη μοίρα και άρχισα να χτίζω τις βάσεις για μια όμορφη οικογένεια.
Ξεφύλλισα πολλά βιβλία για τον τοκετό και τη διαπαιδαγώγηση ενός παιδιού, είδα ντοκιμαντέρ, διάβασα άρθρα ειδικών και πήρα κάποιες αποφάσεις που ακολουθώ μέχρι και σήμερα. Μία από αυτές, ήταν να ζήσω στο 100% την εμπειρία της μητρότητας, ξεκινώντας από τον τοκετό.
Όταν είπα στον γιατρό μου πως δεν θέλω επισκληρίδιο, σάστισε. Προσπάθησε να με μεταπείσει αναφέροντας τον οξύ πόνο που προκαλούν οι συσπάσεις, αλλά δεν τα κατάφερε. Όπως οι 9 μήνες της εγκυμοσύνης σε προετοιμάζουν να γίνεις μητέρα, έτσι και οι πόνοι του τοκετού σε προετοιμάζουν να αντιμετωπίσεις αυτό που ακολουθεί. Αυτή είναι η θεωρία μου και αυτήν ακολούθησα.
Στην πρώτη μου γέννα, ομολογώ πως δυσκολεύτηκα. Η όλη διαδικασία κράτησε πάνω από 10 ώρες και δεν ήταν λίγες οι φορές που οι μαία μου πρότεινε να κάνω επισκληρίδιο για να σταματήσω να πονάω. Ωστόσο, δεν έκανα πίσω. Στήριξα την απόφασή μου και χαίρομαι γι' αυτό.
Στη δεύτερη γέννα, παρά την πρότερη εμπειρία που είχα, επέλεξα πάλι να γεννήσω χωρίς παυσίπονα και δικαιώθηκα. Όλα συνέβησαν εύκολα και γρήγορα και μέσα σε 30 λεπτά κρατούσα στην αγκαλιά μου τον Βενιαμίν μου.
Ξέρω καλά πως ο πόνος της γέννας δεν είναι ίδιος σε όλες τις γυναίκες και, φυσικά, δεν έχουμε όλες την ίδια ανοχή και αντοχή. Κάθε μαμά αποφασίζει για τον εαυτό της και κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί. Ποτέ δεν θα κρίνω κάποια που επέλεξε διαφορετικό δρόμο από τον δικό μου.
Για μένα, όμως, το να γεννήσω χωρίς επισκληρίδιο ήταν ένα επίτευγμα που ήθελα να κατακτήσω. Ήθελα να αποδείξω στον εαυτό μου όχι μόνο πως μπορώ να ακολουθήσω τη φυσική διαδικασία, αλλά και πως είμαι αρκετά δυνατή να αντέξω τον τοκετό - άρα αρκετά δυνατή να αντέξω τις δυσκολίες της μητρότητας.
Έβαλα ένα στοίχημα με τον εαυτό μου και το κέρδισα και είμαι πολύ περήφανη γι΄αυτό».
