Όταν το έπιασα στα χέρια μου, δάκρυσα από συγκίνηση. Φαινόταν πολύ μικρό για να είναι αληθινό. Για να ταιριάζει σε οτιδήποτε άλλο εκτός από μια κούκλα. Αλλά, ταίριαζε. Ο μεγάλος μου γιος το φόρεσε τα πρώτα του Χριστούγεννα.
Η ηλικία που τα παιδιά μου ήταν μωρά έχει περάσει, αλλά πάντα θα μου λείπει εκείνη η εποχή. Πάντα θα θέλω να κρατάω στην αγκαλιά μου ένα μωράκι.
Πώς να ξεχάσεις εκείνες τις δυο ροζ γραμμές στο τεστ εγκυμοσύνης, εκείνον τον απαλό χτύπο καρδιάς στον πρώτο σου υπέρηχο. Να βλέπεις το μωρό σου για πρώτη φορά σε εκείνη τη μικρή ασπρόμαυρη οθόνη και να ονειρεύεσαι πώς θα μοιάζει. Ο φόβος, το άγχος, η χαρά. Όλα αυτά.
Την κοιλιά σου να φουσκώνει και το μωρό σου να κλωτσάει. Να περιμένεις πώς και πώς να γεννηθεί.
Εννέα μήνες περνούν πολύ γρήγορα και έρχεται εκείνη η μοναδική στιγμή. Ο πόνος είναι έντονος, σε κάνει να βγαίνει έξω από το ίδιο σου το σώμα. Είστε και οι δύο εκεί, απλά όχι την ίδια στιγμή.
Ο χρόνος σταματά. Υπάρχει μια στιγμή ανάμεσα σε αυτό το τελευταίο σπρώξιμο και το πρώτο κλάμα που θα αμφισβητήσεις τα πάντα. Αλλά, όταν σου δώσουν το σπλάχνο σου στην αγκαλιά σου όλα τα κομμάτια του παζλ θα μπουν στη θέση τους.
Πώς να ξεχάσεις την πρώτη φορά που θήλασες. Αυτή την πρώτη μαγική σύνδεση με το μωρό σου! Τα λόγια δεν μπορούν να περιγράψουν αυτή τη στιγμή.
Δεν υπάρχει απολύτως τίποτα σαν αυτό το ταξίδι. Τίποτα. Το να ξέρεις ότι δεν θα το βιώσεις ξανά, σου φέρνει μια θλίψη.
Το να παρακολουθείς, όμως, αυτά τα μωρά να γίνονται σιγά σιγά παιδιά είναι αληθινή ευλογία. Είναι υπέροχο να τα βλέπεις να μεγαλώνουν και εσύ να στέκεσαι δίπλα τους. Μου λείπει η εποχή που τα παιδιά μου ήταν μωρά, αλλά νιώθω τεράστια ευγνωμοσύνη γι' αυτό που ζω τώρα.
Άλλωστε, ξέρω καλά ότι χρόνος είναι αμείλικτος... Κάποια στιγμή, θα ανοιγοκλείσω τα μάτια μου και τα τρία μου παιδιά θα έχουν γίνει πια έφηβοι.
Ελεύθερη μετάφραση από herviewfromhome.com
