«Ίδια και απαράλλαχτα, σκέφτεσαι κάθε φορά που επιστρέφεις στο πατρικό σου. Δεν άλλαξε τίποτε, συνειδητοποιείς κάθε φορά που τους βλέπεις, τους μιλάς, όταν περνάς για μια βόλτα από εκείνους.
Ίδιες και απαράλλαχτες οι ρίζες. Τόσο προβλέψιμα εκεί. Οι ιστορίες του παππού, οι συγκρούσεις των γονέων, ο τρόπος που υπηρετεί η γιαγιά, ο τρόπος που μυρίζει το σπίτι της προγιαγιάς, οι διδαχές του και τα κηρύγματα τους.
Αμετάκλητες, επαναλαμβανόμενες και τόσο δυνατές στο να σε επηρεάζουν. Μα για κοίτα, οι ρίζες είναι εκεί για να υπάρξει το άνθος. Και όλο και βαθαίνουν. Και όσο βαθαίνουν τόσο πιο πολλές ευκαιρίες για να αλλάξεις εσύ σου δίνουν.
Ίδια και απαράλλαχτα θα είναι όλα, μέχρι εσύ να αλλάξεις την οπτική σου.
Όταν εσύ μετακινηθείς, θα διακρίνεις την ομορφιά τους, όταν εσύ μεγαλώσεις θα ξεχωρίσεις την χρησιμότητα που είχαν στην διάπλαση σου, όταν εσύ ψηλώσεις θα μπορέσεις να αντικρύσεις πως είσαι η εξέλιξη αυτών των ριζών, είσαι η συνέχεια, είσαι η αλλαγή η ίδια. Εκείνοι είναι οι ρίζες. Σταθεροί, μοιάζουν στο ίδιο σημείο ξανά και ξανά. Εσύ είσαι αυτός που από την αλλαγή, μπορεί να επιλέξει να ομορφαίνει.
Και όσο ομορφαίνεις, τόσο μπορείς να δεις την ομορφιά τους.
Όσο συγκινείς, τόσο μπορείς να συγκινείσαι από τις ιστορίες τους. Όσο σέβεσαι τον εαυτό σου, τόσο μπορείς να σεβαστείς την διαφορετική τους φύση. Και όσο σε γνωρίζεις και σε αγαπάς, τόσο μπορείς να τους αγαπήσεις για αυτό που είναι και όχι για αυτό που θα έπρεπε, σύμφωνα με εσένα να είναι. Αν ήταν αλλιώς, ίσως δε θα ήσουν εδώ, ή θα ήσουν αλλιώς. Και αυτό το αλλιώς κανείς δε ξέρει πως θα ήτανε.
Και ξέρεις ποιο είναι το πιο μαγικό; Πως μπορείς να είσαι και το άνθος και η ρίζα ταυτόχρονα κάποια στιγμή. Να νιώσεις την ορμητικότητα της αλλαγής και την θαλπωρή που φέρνει η σταθερότητα. Την ασφάλεια της επανάληψης και την σπίθα που δημιουργείται στον κόσμο όταν κάποιος κόβει τον φαύλο κύκλο των προγονικών μοτίβων και πέρα από κάθε φαντασία, επιλέγει διαφορετικά από τους δικούς του.
Το ότι μπορεί να επιλέξεις να δράσεις διαφορετικά είναι η δύναμή σου και ο θησαυρός που αφήνεις στον κόσμο και όχι το να προσπαθείς να αλλάξεις την δράση των ανθρώπων σου.
Αν έγραφα ένα παραμύθι ίσως ξεκινούσε...
Από τα ίδια και απαράλλαχτα γεννήθηκε... το θαυμαστό. Ευγνωμοσύνη στις ρίζες μου, χαρά».
