«Μαμά που μένει σπίτι»: η αλήθεια πίσω από τον πιο παρεξηγημένο ρόλο

«Μαμά που μένει σπίτι»: η αλήθεια πίσω από τον πιο παρεξηγημένο ρόλο

«Μαμά που μένει στο σπίτι». Σε κάποιους, ακούγεται σαν... διακοπές! Χωρίς ωράρια, χωρίς αφεντικά, χωρίς πίεση. Κάποιοι θα πουν: «Ζωγραφίζεις με τα παιδιά, βλέπεις Netflix, παίζετε παρέα. Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι;». Και όμως, αν το ζεις, ξέρεις την αλήθεια: αυτή η «δουλειά» είναι από τις πιο απαιτητικές και από τις πιο αόρατες.

Η μέρα ξεκινάει με ένα σπίτι που μοιάζει να σε περιμένει για… μάχη. Ρούχα παλιά και λερωμένα, πιάτα στοιβαγμένα, δουλειές που δεν έχουν τελειωμό. Κι εσύ, ανάμεσα σε όλα, προσπαθείς να μείνεις άνθρωπος.

Μαζί σου πάντα μια σκιά: η ενοχή.

Γιατί δεν έπαιξες αρκετά, δεν μαγείρεψες σωστά, δεν γέλασες όσο ήθελες, δεν πρόλαβες να είσαι η «τέλεια μαμά». Κι όλα αυτά, ενώ το σώμα σου πονά. Η μέση σε τραβά, τα χέρια είναι ξερά, το φαγητό σου είναι τα ψίχουλα από τοστ που περίσσεψαν. Και η μόνη διέξοδος κάποιες μέρες είναι ένα κλάμα στο μπάνιο.

Κι όμως, δεν τα παρατάς.

Ψάχνεις κομμάτια του εαυτού σου που έχουν ξεχαστεί. Εκείνη που ήσουν πριν γίνεις μαμά. Πριν γίνει το όνομά σου «μαμά» σε κάθε φράση. Την ψάχνεις κάπου ψηλά, ξεχασμένη σαν παλιό βιβλίο στο ράφι. Και προσπαθείς να τη φέρεις πίσω, όχι για να ζήσεις όπως παλιά, αλλά για να θυμηθείς πως υπάρχεις κι εσύ.

Είσαι με τα πιο αγαπημένα σου πλάσματα.

Και ναι, τα λατρεύεις. Αλλά δεν σημαίνει πως δεν νιώθεις μοναξιά. Οι τοίχοι που κάποτε ήταν ζεστοί, μοιάζουν μερικές μέρες σαν να έχουν βάλει κάγκελα. Το σπίτι σε κλείνει, δεν σε αγκαλιάζει.

Ζεις πατώντας σε λεπτές ισορροπίες.

Προσπαθείς να κρατήσεις σαν ζογκλέρ ευθύνες, συναισθήματα, ανάγκες, κρίσεις και απρόοπτα. Και πάντα φοβάσαι ποια «μπάλα» θα σου πέσει πρώτη. Κι όταν έρθει η στιγμή να ζητήσεις βοήθεια, νιώθεις ενοχές γι' αυτό κιόλας. Γιατί έχεις πει τόσες φορές «το έχω», που σου φαίνεται προδοσία να πεις «δεν αντέχω».

Δεν είναι όλα μαύρα.

Υπάρχουν και οι υπέροχες στιγμές: Οι αγκαλιές από μικρά χεράκια, τα «σ’ αγαπώ» από στόματα που ακόμα δεν προφέρουν καλά τις λέξεις. Τα βλέμματα που σε κάνουν να ξεχνάς την κούραση. Αυτή η αγάπη, άνευ όρων, είναι το δώρο, αλλά και το βάρος.

Κάποιες μέρες νιώθεις δυνατή. Άλλες, βουλιάζεις. 

Κάποιες μέρες νικάς. Άλλες, απλώς επιβιώνεις. Και μέσα σε όλα αυτά, μεγαλώνεις κι εσύ μαζί με τα παιδιά σου. Μαθαίνεις να λες «όχι», να επιβραδύνεις, να παρατηρείς, να συγχωρείς.

Είσαι μαμά που μένει σπίτι. Όχι απλώς δυνατή, τρομερά δυνατή. Και γι’ αυτό συνεχίζεις.
Όχι γιατί είναι εύκολο, αλλά γιατί έχει νόημα.

ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΑΣ

ΜΠΕΙΤΕ ΣΤΗΝ ΠΑΡΕΑ ΜΑΣ

Γραφτείτε στο Newsletter μας

Διαγωνισμοί, δώρα και τα πάντα για το παιδί και την οικογένεια!

v