Αυτά τα ζευγάρια αξίζουν τον σεβασμό μας.
Οι «αόρατοι» δυνατοί
Είναι εκείνοι που φεύγουν πρώτοι από τις γιορτές γιατί πρέπει να βάλουν τα παιδιά για ύπνο. Εκείνοι που δεν ταξίδεψαν ποτέ χωρίς τα παιδιά τους, όχι επειδή δεν ήθελαν, αλλά επειδή δεν μπορούσαν. Εκείνοι που δεν έχουν ποιος να τους αντικαταστήσει, ούτε οικονομικά περιθώρια για βοήθεια.
Κι όμως, κάθε πρωί είναι ξανά εκεί. Στη δουλειά, στις υποχρεώσεις, στα παιδιά. Πάντα εκεί. Με μια δύναμη που δεν φαίνεται, αλλά υπάρχει. Όχι επειδή είναι υπερήρωες, αλλά επειδή δεν έχουν άλλη επιλογή.
Τα ζευγάρια χωρίς... πλάτες
Αυτά τα ζευγάρια δεν έχουν πίσω τους έναν μηχανισμό στήριξης. Δεν έχουν γιαγιάδες και παππούδες «διαθέσιμους», ούτε θείες και νονούς που κρατάνε τα παιδιά «να ξεσκάσουν λίγο». Δεν έχουν τις πολυτέλειες που πολλοί θεωρούν δεδομένες – και παρ’ όλα αυτά μεγαλώνουν παιδιά με τρυφερότητα και υπευθυνότητα.
Αναγκάζονται να δουλεύουν σε αντίθετες βάρδιες, ώστε πάντα κάποιος να είναι στο σπίτι. Χάνουν κοινωνικές στιγμές, φιλικές εξόδους, χρόνο για τον εαυτό τους. Μα δεν γκρινιάζουν. Δεν ζητούν λύπηση. Κρατούν μέσα τους την εξάντληση και προσφέρουν, καθημερινά, ό,τι καλύτερο έχουν.
Δεν έχουν πολυτέλεια να λυγίσουν
Το δύσκολο δεν είναι μόνο η πρακτική πλευρά, είναι και η ψυχολογική. Όταν ξέρεις πως, αν καταρρεύσεις, δεν υπάρχει κανείς να σε κρατήσει, τότε μαθαίνεις να στέκεσαι. Όχι γιατί δεν κουράζεσαι. Αλλά γιατί δεν έχεις την πολυτέλεια να λυγίσεις.
Μα μέσα σε όλη αυτή τη δυσκολία, βρίσκουν τρόπους να κρατούν τη σχέση τους ζωντανή. Να πιάνουν ο ένας το χέρι του άλλου στο τέλος της μέρας και να λένε χωρίς λόγια: «Είμαστε ακόμα εδώ». Και αυτό, ίσως, είναι ο πιο αυθεντικός ορισμός της αγάπης.
Δεν χρωστούν εξηγήσεις
Πόσες φορές έχουν ακούσει το ενοχλητικό: «Μα δεν έχετε κάποιον να σας βοηθήσει;». Σαν να είναι δική τους ευθύνη που δεν υπάρχουν διαθέσιμοι συγγενείς ή φίλοι. Σαν να επέλεξαν συνειδητά να μείνουν χωρίς δίκτυο ασφαλείας.
Η μοναξιά δεν είναι πάντα επιλογή. Συχνά είναι συνθήκη. Και τα ζευγάρια που καταφέρνουν να τα βγάλουν πέρα μέσα σε αυτήν τη συνθήκη, χωρίς φασαρία, χωρίς παράπονα, με αξιοπρέπεια, αξίζουν κάτι πολύ περισσότερο από απλές ευχές: αξίζουν πραγματικό σεβασμό.
Δεν ζητούν βοήθεια!
Αυτά τα ζευγάρια σπάνια θα ζητήσουν βοήθεια. Όχι γιατί δεν τη χρειάζονται, αλλά γιατί έχουν μάθει να μη βασίζονται σε κανέναν. Έχουν χτίσει τη ζωή τους πάνω στα δικά τους χέρια και αυτό το «αυτονόητο» για τους άλλους, για εκείνους ήταν και είναι καθημερινός αγώνας.
Αν κάποια στιγμή σου ζητήσουν να κρατήσεις το παιδί τους για μια ώρα, να ξέρεις πως για να φτάσουν να το πουν, έχουν εξαντλήσει κάθε άλλο περιθώριο. Πες «ναι». Δώσε τους λίγα λεπτά ανάσας. Είναι η μικρότερη αλλά και σημαντικότερη βοήθεια που μπορείς να προσφέρεις.
Σεβάσου τους
Σεβάσου τα ζευγάρια που πορεύονται χωρίς βοήθεια. Που κουβαλούν τα πάντα στις δικές τους πλάτες. Που ξυπνούν νωρίς, κοιμούνται αργά και ενδιάμεσα τα κάνουν όλα. Που βάζουν τα παιδιά τους μπροστά από κάθε ανάγκη, κάθε ξεκούραση, κάθε ανάσα.
Αυτά τα ζευγάρια δεν φωνάζουν. Δεν διαμαρτύρονται. Δεν περιμένουν χειροκροτήματα. Αλλά τους αξίζουν.
Είναι οι ήρωες της διπλανής πόρτας. Οι «αφανείς», που κρατούν την οικογένεια ζωντανή με τα δικά τους χέρια, μόνοι τους και μαζί.
