«Δεν μετάνιωσα που δεν έκανα καριέρα - επέλεξα να είμαι εκεί για τα πρώτα βήματα των παιδιών μου»

«Δεν μετάνιωσα που δεν έκανα καριέρα - επέλεξα να είμαι εκεί για τα πρώτα βήματα των παιδιών μου»

Θα μπορούσες να είχες φτάσει πολύ ψηλά». Το έχω ακούσει πολλές φορές. Άλλες φορές σαν διαπίστωση. Άλλες, σχεδόν σαν κατηγορία. Και ναι, κάποτε ονειρευόμουν μια σταδιοδρομία με γραφεία γεμάτα φακέλους, επαγγελματικές επιτυχίες, τίτλους, επιτεύγματα. Κι όμως, στη διαδρομή, επέλεξα κάτι άλλο. Επέλεξα να είμαι εκεί στα πρώτα βήματα των παιδιών μου. Στις πρώτες τους λεξούλες. Στους πυρετούς τα ξημερώματα, στις πρώτες μέρες του σχολείου. Και δεν το μετάνιωσα ούτε μία φορά.

Ίσως να μη γίνω ποτέ «επιτυχημένη» με τη συμβατική έννοια. Το βιογραφικό μου δεν έχει εντυπωσιακούς τίτλους και δεν κοσμεί το LinkedIn. Αλλά έχει ιστορίες. Χίλιες και μία καθημερινές, γεμάτες αλήθεια, κόπο, αγκαλιές, δάκρυα και γέλια.

Γιατί δεν το μετάνιωσα; Γιατί κάθε φορά που κοιτούσα τα μάτια των παιδιών μου και ήξερα ότι ήμουν παρούσα, ένιωθα πλήρης. Δεν ήταν πάντα εύκολο. Καμία μέρα δεν ήταν ίδια με την προηγούμενη. Υπήρξαν βραδιές που έκλαιγα από κούραση. Πρωινά που αναρωτιόμουν αν χάνομαι, αν ξεχνώ ποια είμαι. Κι όμως, μέσα σ’ όλα αυτά, ανακάλυψα μια νέα εκδοχή του εαυτού μου. Μια γυναίκα που δεν φοβήθηκε να επιλέξει τον πιο αθόρυβο, τον πιο παρεξηγημένο δρόμο: της μητέρας που μένει στο σπίτι για τα παιδιά της.

Όχι, δεν λέω πως αυτή είναι η σωστή επιλογή για όλες. Κάθε γυναίκα έχει δικαίωμα να κυνηγήσει τα όνειρά της, να κατακτήσει τον επαγγελματικό κόσμο. Εγώ απλώς θέλω να πω ότι η δική μου επιλογή —αν και λιγότερο «λαμπερή» εξωτερικά— με έκανε βαθιά ευτυχισμένη.



Η κοινωνία συχνά μας λέει ότι αξίζουμε μόνο όταν είμαστε παραγωγικές, όταν έχουμε «αποδείξεις» της αξίας μας με μορφή μισθού, προαγωγής, επιτεύγματος. Μα ποιος μετρά την αξία μιας μαμάς που κράτησε το χεράκι του παιδιού της όταν φοβόταν; Ποιος μπορεί να «κοστολογήσει» την παρουσία σε μια παιδική γιορτή ή τη μαγική στιγμή που ένα μικρό στόμα λέει για πρώτη φορά «μαμά»;

Η ζωή μου δεν είναι σιωπηλή. Είναι γεμάτη ήχους: το γέλιο τους, τα βήματά τους στο σπίτι, τα «σε αγαπώ» τους πριν κοιμηθούν. Αυτές είναι οι μουσικές που επέλεξα να ακούω. Κι αν σήμερα κοιτάξω πίσω, δεν υπάρχει καμία σκιά λύπης, καμία απορία για το «τι θα γινόταν αν». Ξέρω τι έγινε. Έγινα η μαμά τους. Ήμουν εκεί όταν με χρειάζονταν. Και αυτό, για μένα, είναι επιτυχία.

Κάποτε θα μεγαλώσουν. Θα ανοίξουν τα φτερά τους και θα πετάξουν. Ίσως τότε να έχω περισσότερο χρόνο για μένα, ίσως να ακολουθήσω όνειρα που άφησα στην άκρη. Αλλά θα ξέρω ότι όταν με είχαν περισσότερο ανάγκη, δεν ήμουν απούσα. Ήμουν σταθερά εκεί για αυτά, σε καθημερινή βάση. Τα παιδιά μου είχαν πάντα μια ζεστή αγκαλιά!

Ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω. Κι εγώ τον έζησα, τον αξιοποίησα όπως έπρεπε, τον τίμησα! Δεν μετάνιωσα για τίποτα. Και δεν θα το κάνω ποτέ!

Απόρρητο
v