Το να περάσεις διακοπές με τα πεθερικά είναι κάτι που δεν διδάσκεται. Το ζεις, το αναλύεις και μετά γράφεις άρθρο, μπας και σώσεις άλλες σαν εσένα που ψάχνουν τρόπο να συνδυάσουν αυτού του είδους τις διακοπές με λίγη ηρεμία. Ορίστε λοιπόν ένας οδηγός επιβίωσης από μία μαμά που πήγε διακοπές μαζί τους, γύρισε και που –ω του θαύματος– τους αγαπάει ακόμα.
1. Μην πας με ελπίδες - πήγαινε με... τον καφέ σου!
Το πρώτο και σημαντικότερο μάθημα: όταν πας διακοπές με τα πεθερικά, δεν πας διακοπές με την έννοια που την ξέραμε πριν γίνουμε γονείς. Δεν πρόκειται για ηλιοθεραπεία, cocktails και ρομαντικά ηλιοβασιλέματα. Πρόκειται για συμβίωση. Και μάλιστα, με ανθρώπους που σε αγαπούν μεν, αλλά θεωρούν ότι «τα πάντα πρέπει να γίνονται με τον δικό μας τρόπο».
Γι’ αυτό πήγαινε εξοπλισμένη. Πάρε τον δικό σου καφέ (γιατί «εμείς πίνουμε μόνο ελληνικό, παιδί μου, είναι πιο ελαφρύ»), οπλίσου με υπομονή και έχε πάντα έτοιμη μια ατάκα του τύπου «ό,τι πείτε, κυρία Σούλα» – σώζει ζωές.
Αν σκεφτόσουν πως σε αυτές τις διακοπές θα ξεκουραστείς, θα κάνεις bonding με τα πεθερικά σου ή ότι θα είναι μια καλή ευκαιρία να γνωρίσεις καλύτερα τη μαμά του άντρα σου, έκανες λάθος. Στην πραγματικότητα, θα ακούσεις για χιλιοστή φορά πόσο ζωηρό παιδί ήταν ο άντρας σου όταν ήταν μικρός, πόσο υπομονετική ήταν η πεθερά σου μαζί του (παρόλο που της είχε βγάλει το λάδι) και πόσο καλή μαγείρισσα υπήρξε (ξέρεις: την ιστορία που όλη η γειτονιά είχε να το λέει...). Εσύ θα χαμογελάς και θα κουνάς συναινετικά το κεφάλι. Αυτό είναι το bonding.
2. Η πεθερά ξέρει καλύτερα, μην το ξεχνάς ποτέ αυτό!
Η πεθερά σου δεν χρειάζεται την Google. Είναι η Google. Σε ανθρώπινη μορφή. Ξέρει τα πάντα: από το τι πρέπει να φάει το παιδί και πώς θα ξασπρίσεις τα λευκά σου που τα βρίσκει κάπως... γαριασμένα, μέχρι το πώς «να κρατήσεις τον άντρα σου» ή να φτιάξεις την τέλεια σπανακόπιτα.
Ίσως σου πει ότι ο γιος σου φαίνεται «λίγο χλωμό», θα σε συμβουλεύσει να μην είσαι τόσο αυστηρή όταν απαγορεύσεις στην κόρη σου να δει άλλες 3 ώρες τηλεόραση (που είναι όλη μέρα ανοιχτή), θα σε ρωτήσει διακριτικά «αν μαγειρεύεις πού και πού τίποτα στο σπίτι ή όλο με ντελίβερι είστε», και θα βάλει αλάτι στο φαγητό που ήδη είχες αλατίσει – για καλό, πάντα.
Το μυστικό; Μην αντιδράς. Μην προσπαθείς να εξηγήσεις. Δεν είναι debate. Είναι παράδοση. Κούνα το κεφάλι σου, πες «έχετε δίκιο» και πήγαινε για μπάνιο. Μόνη σου.
3. Ο πεθερός σου μπορεί να γίνει ο καλύτερος σύμμαχος (ή και όχι)
Υπάρχουν δύο είδη πεθερού: ο πρώτος δεν μιλάει σχεδόν καθόλου, εκτός αν μιλήσεις εσύ, οπότε σε κοιτάει με εκείνο το βλέμμα του «κοίτα να δεις που ξέρει κι αυτή από ποδόσφαιρο». Ο δεύτερος είναι το ακριβώς αντίθετο. Μιλάει για τα πάντα. Από τα γεωπολιτικά μέχρι τις τιμές στα καρπούζια. Διαβάζει όλη μέρα εφημερίδα, κάνει τη βόλτα του στο καφενείο και με κάθε ευκαιρία θα ξεκινήσει τη διάλεξη για το «πού πάει αυτός ο τόπος».
Κατά τ’ άλλα, μπορεί να είναι και ένα σωσίβιο σωτηρίας: θα σε σώσει με μια ατάκα του τύπου «άστην ρε γυναίκα ήσυχη, ξέρει το κάνει με τα παιδιά της» ή θα σου δώσει ένα ποτήρι κρασί την ώρα που νιώθεις ότι θα αρχίσεις να τσιρίζεις. Εκτίμησέ το. Είναι το πιο κοντινό που θα έχεις σε σύμμαχο, εκτός από τον σύντροφό σου.
4. Τα παιδιά γίνονται βασιλιάδες – και εσύ υπηρέτρια
Όταν είσαι στο σπίτι, είχες τον έλεγχο. Είσαι εκείνη λέει «όχι άλλη σοκολάτα», που μετράει τα μπισκότα και βάζει τάξη στα ωράρια. Στις διακοπές με τα πεθερικά, όμως, μετατρέπεσαι ξαφνικά στη μάνα που «καταπιέζει το παιδί» επειδή δεν το άφησε να φάει και δεύτερη φέτα ψωμί με μερέντα στις δέκα το βράδυ. Η γιαγιά, φυσικά, του την έχει ήδη δώσει. Με βούτυρο. Και με πολλή αγάπη.
Το παιδί σου μεταμορφώνεται σε μικρό πρίγκιπα. Το κανακεύουν, το ταΐζουν στο στόμα και το ρωτάνε κάθε πέντε λεπτά αν πεινάει, αν διψάει ή αν βαριέται. Δεν πειράζει. Μην το πολεμάς. Πάρε μια ανάσα και θύμισε στον εαυτό σου ότι σε λίγες μέρες επιστρέφετε σπίτι. Εκεί που ξέρει πως αν δεν φάει έστω δυο μπουκιές από το κολοκυθάκι, δεν έχει γλυκό.
5. Χαλάρωσε και απόλαυσέ το!
Είσαι μαμά. Είσαι γυναίκα. Είσαι νύφη, σύντροφος, κόρη. Και μερικές φορές, απλά χρειάζεται να παίξεις αυτόν τον ρόλο – χωρίς να χάνεις τον εαυτό σου. Ναι, θα πεις τρεις φορές τη μέρα «ωραίο το φαγητό», ενώ ξέρεις ότι το φτιάχνεις καλύτερο. Ναι, θα περάσεις ένα απόγευμα ολόκληρο ακούγοντας την πεθερά σου να λέει πόσο ωραία ήταν η εποχή χωρίς ίντερνετ.
Αλλά μετά, θα πας στο μπαλκόνι, θα κόψεις λίγο καρπούζι, θα κάτσεις ήσυχα και θα πεις από μέσα σου «είναι και αυτό κομμάτι της ζωής». Και κάπου εκεί, μπορεί να δεις το παιδί σου να γελάει με τον παππού του. Και να σκεφτείς ότι –τελικά– όλο αυτό κάτι αφήνει πίσω. Ίσως όχι ξεκούραση ή χαλάρωση, αλλά κάτι πολυτιμότερο: άμορφες οικογενειακές αναμνήσεις για τα παιδιά!
