Η ζωή στην πόλη, αυτή που κάποτε μου έδινε ενέργεια και προοπτικές, τώρα μου απορροφά κάθε σταγόνα υπομονής. Η κίνηση, το άγχος, η ακρίβεια και η έλλειψη χρόνου έχουν γίνει το φόντο μιας καθημερινότητας που θυμίζει περισσότερο επιβίωση παρά ζωή. Και κάπου εκεί γεννιέται η σκέψη που ωριμάζει όλο και περισσότερο: μήπως να φύγουμε;
Η πόλη που δεν χωράει οικογένειες
Όταν ήμουν εικοσιπέντε, ήθελα τη φασαρία. Τώρα, με δύο παιδιά και μια δουλειά που δεν τελειώνει ποτέ, θέλω ησυχία. Θέλω να μπορώ να περπατήσω χωρίς να παλεύω με το πεζοδρόμιο. Να βρω πάρκινγκ χωρίς να χάσω μισή ώρα από τη ζωή μου.
Οι μεγάλες πόλεις δεν είναι φτιαγμένες για οικογένειες. Είναι φτιαγμένες για εργάσιμες μονάδες, για ανθρώπους που τρέχουν από ραντεβού σε ραντεβού και μετρούν τη μέρα σε ειδοποιήσεις. Όλα γύρω χτίστηκαν με γνώμονα την ταχύτητα, όχι τη συμβίωση.
Το πάρκο είναι μικρό, γεμάτο σκουπίδια και κλειστό τα μεσημέρια. Τα σχολεία παλεύουν με ελλείψεις. Οι παιδικοί σταθμοί έχουν λίστες αναμονής μεγαλύτερες από αυτές ενός γιατρού του ΕΟΠΥΥ. Κι εμείς, οι γονείς, στριμωχνόμαστε ανάμεσα σε deadlines και οικογενειακά γεύματα που καταλήγουν σε ντελίβερι στον καναπέ.
Η εξουθένωση ως νέα κανονικότητα
Αν μιλήσεις με άλλους γονείς, θα σου πουν το ίδιο: όλοι είμαστε κουρασμένοι. Η πόλη μας έχει γίνει εργοστάσιο στρες. Δεν είναι μόνο τα έξοδα, που ανεβαίνουν πιο γρήγορα από τους μισθούς. Είναι το διαρκές τρέξιμο, το συναίσθημα ότι ποτέ δεν τα προλαβαίνεις όλα.
Κάποτε το λέγαμε “έλλειψη χρόνου”. Τώρα είναι “εξουθένωση”. Πριν καν αρχίσει η μέρα, έχεις ήδη καταναλώσει την ενέργειά σου στο να επιβιώσεις στο κυκλοφοριακό, να αντιμετωπίσεις τη γραφειοκρατία, να απαντήσεις σε 50 μηνύματα που ζητούν την προσοχή σου εδώ και τώρα.
Και μέσα σε αυτό το χάος, χάνεται κάτι βαθύτερο. Χάνεται η αίσθηση κοινότητας, η γειτονιά, η σύνδεση. Δεν ξέρουμε ποιος μένει στο διπλανό διαμέρισμα, δεν μιλάμε με κανέναν στην παιδική χαρά. Μόνο σκυφτά πρόσωπα και κινητά που φωτίζουν τη μοναξιά μας.
Είναι η αποκέντρωση λύση ή όνειρο;
Κάθε φορά που σκέφτομαι να φύγω, έρχονται στο μυαλό τα κλασικά επιχειρήματα. «Και δουλειά πού θα βρεις;» «Τα παιδιά θα προσαρμοστούν;» «Θα αντέξεις μακριά από τους φίλους σου;»
Κι όμως, όλο και περισσότεροι άνθρωποι το τολμούν. Η τηλεργασία άνοιξε δρόμους που πριν δέκα χρόνια έμοιαζαν ουτοπικοί. Μικρές πόλεις και χωριά αναγεννιούνται, προσελκύοντας οικογένειες που θέλουν μια πιο ήρεμη, πιο ανθρώπινη καθημερινότητα.
Σε αυτά τα μέρη, το πρωινό ξεκινά με καθαρό αέρα και όχι με κορναρίσματα. Τα παιδιά παίζουν έξω χωρίς να τα φοβάσαι. Οι τιμές στα ενοίκια δεν είναι αστρονομικές. Και το κυριότερο: υπάρχει χρόνος. Για μια κουβέντα, μια βόλτα, ένα απόγευμα χωρίς άγχος.
Αυτό δεν σημαίνει πως όλα είναι ιδανικά. Η αποκέντρωση έχει τις δικές της δυσκολίες. Οι υποδομές συχνά λείπουν, οι ευκαιρίες επαγγελματικά μπορεί να είναι περιορισμένες, η απομόνωση καραδοκεί. Αλλά για πολλούς, το ζύγισμα γέρνει υπέρ της αλλαγής.
Η γενιά που ψάχνει ανάσα
Η γενιά των σαραντάρηδων και πενηντάρηδων, οι γονείς που έζησαν την κρίση και τώρα σηκώνουν το βάρος της ακρίβειας, φαίνεται να είναι στην πρώτη γραμμή αυτής της φυγής. Δεν πρόκειται για ρομαντική απόδραση. Είναι ανάγκη.
Χρειαζόμαστε χώρο, καθαρό αέρα, ησυχία και αξιοπρέπεια. Θέλουμε να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας σε ένα περιβάλλον όπου το “να βγεις έξω” δεν σημαίνει να κολλήσεις στην κίνηση για να φτάσεις σε ένα εμπορικό κέντρο. Θέλουμε να ξαναβρούμε μια ισορροπία που η πόλη μάς στέρησε.
Οι πόλεις έγιναν σύμβολα επιτυχίας. Τώρα μοιάζουν περισσότερο με παγίδες. Δεν χρειάζεται να ζούμε έτσι για πάντα. Η αποκέντρωση δεν είναι απλώς γεωγραφική μετακίνηση. Είναι μια εσωτερική επιλογή να ζήσεις αλλιώς.
Μια απόφαση που ωριμάζει
Δεν έχω ακόμα μαζέψει τα πράγματά μου. Δεν έχω αποφασίσει πού θα πάω. Αλλά ξέρω πως η απόφαση δεν είναι μακριά. Κάθε φορά που ψάχνω να παρκάρω επί μία ώρα, κάθε φορά που δεν μπορώ να κυκλοφορήσω με το καρότσι, κάθε φορά που σκέφτομαι πόσο ακριβά πληρώνουμε για μια ζωή γεμάτη άγχος, νιώθω να δυναμώνει μέσα μου η φωνή που λέει: φύγε.
Γιατί τελικά, η πραγματική πολυτέλεια δεν είναι το μεγάλο σπίτι ούτε η καριέρα. Είναι ο χρόνος και η ηρεμία. Και αν για να τα αποκτήσεις πρέπει να φύγεις από την πόλη, ίσως αυτό να είναι το πιο θαρραλέο δώρο που μπορείς να κάνεις στα παιδιά σου.
