Κι όμως, μέσα σου να νιώθεις ένα βάρος, μια σιωπή που κανείς δεν αντιλαμβάνεται. Γιατί; Επειδή όλοι γύρω σου πιστεύουν πως πρέπει να είσαι ευτυχισμένη. Και το «πρέπει» αυτό σε εξουθενώνει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.
Η κοινωνία έχει κάνει την ευτυχία υποχρέωση. Την έχει μετατρέψει από συναίσθημα σε καθήκον. Οφείλεις να είσαι χαρούμενη, να νιώθεις ευγνωμοσύνη, να λες πως όλα είναι καλά. Αν δεν το κάνεις, αν παραδεχτείς πως κουράστηκες, πως θες να σταματήσεις για λίγο, τότε κάτι πάει στραβά. Εσύ πάει στραβά.
Αλλά δεν πάει τίποτα στραβά. Είσαι απλώς άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που κουράστηκε να προσποιείται πως τα έχει όλα υπό έλεγχο. Που έχει μάθει να μαζεύει τις σκέψεις του πριν καν τις προφέρει, γιατί δεν θέλει να φανεί «αχάριστος». Ένας άνθρωπος που τρέχει, προσπαθεί, φροντίζει, προγραμματίζει, εξηγεί, κατανοεί, συγχωρεί. Και κάποια στιγμή σταματά. Ή μάλλον, δεν σταματά — απλώς σβήνει σιγά σιγά, χωρίς θόρυβο, χωρίς φως.
Η εξάντληση πίσω από το χαμόγελο
Η εξάντληση αυτή έχει ένα πρόσωπο που δεν ταιριάζει στην εικόνα της ευτυχίας. Μπορεί να είναι η γυναίκα στο σούπερ μάρκετ που χαμογελά μηχανικά ενώ υπολογίζει στο μυαλό της αν θα της φτάσουν τα χρήματα. Μπορεί να είναι η μητέρα που ετοιμάζει πρωινό με ένα βλέμμα χαμένο, που λέει «καλημέρα» αλλά μέσα της εύχεται να μπορούσε να μείνει στο σκοτάδι λίγο ακόμη. Ή μπορεί να είσαι εσύ, μπροστά από έναν υπολογιστή, με τα μάτια βαριά και την ψυχή ακόμα βαρύτερη.
Το πρόβλημα είναι ότι μάθαμε να ντρεπόμαστε για την κούραση. Να τη βαφτίζουμε «φάση», «πέρασμα», «στρες». Μάθαμε να την καλύπτουμε με φράσεις όπως «είμαι καλά, απλώς λίγο κουρασμένη». Όμως πίσω από αυτό το «λίγο» κρύβεται μια κραυγή. Μια ανάγκη να σταματήσουμε να τρέχουμε, να αναπνεύσουμε, να αφήσουμε τον εαυτό μας να υπάρξει χωρίς ενοχές.
Η αλήθεια είναι πως η ευτυχία δεν είναι διαρκής κατάσταση. Είναι στιγμές. Μικρές, αληθινές στιγμές που φωτίζουν τις σκοτεινές μέρες. Δεν χρειάζεται να είσαι πάντα ευτυχισμένη για να είσαι καλά. Δεν χρειάζεται να αποδεικνύεις τίποτα σε κανέναν.
%20(1).jpg)
Η άδεια ψυχή μέσα στον κόσμο που απαιτεί
Η ζωή δεν είναι διαγωνισμός ισορροπίας ανάμεσα σε επαγγελματική επιτυχία, σχέσεις και αυτοφροντίδα. Είναι ένας συνεχής διάλογος με τον εαυτό σου — και αυτός ο διάλογος χρειάζεται σιωπή, όχι πίεση.
Μερικές φορές, η μεγαλύτερη πράξη αυτοσεβασμού είναι να πεις «δεν μπορώ άλλο σήμερα». Να αφήσεις τα πιάτα άπλυτα, το κινητό στο αθόρυβο, και να μην απαντήσεις σε κανέναν. Να δώσεις χώρο στη σιωπή σου. Να αποδεχθείς πως το να μη νιώθεις ευτυχισμένη δεν σημαίνει πως έχεις αποτύχει. Σημαίνει πως είσαι ειλικρινής.
Ζούμε σε μια εποχή που το «είμαι ευτυχισμένη» έχει γίνει λεζάντα. Κάτω από φωτογραφίες, κάτω από επιτυχίες, κάτω από πρόσωπα που μέσα τους ίσως πονάνε. Η εξάντληση όμως δεν είναι φωτογενής. Δεν πουλάει. Γι’ αυτό και την κρύβουμε. Μόνο που κάθε φορά που την κρύβουμε, την κάνουμε πιο βαριά.
Κάποια στιγμή χρειάζεται να σταματήσεις να κυνηγάς την τελειότητα και να αρχίσεις να ζεις την αλήθεια σου. Η ευτυχία δεν είναι προορισμός, είναι μια ανάσα στη μέση της διαδρομής. Και το δικαίωμα να κουραστείς δεν αναιρεί την ευγνωμοσύνη σου για όσα έχεις. Αντίθετα, την κάνει πιο ουσιαστική.
Από την ευτυχία στην ηρεμία
Το να είσαι εξαντλημένη δεν σημαίνει ότι δεν αγαπάς τη ζωή σου. Σημαίνει ότι τη ζεις. Ότι τη βιώνεις στο έπακρο, με όλες τις απαιτήσεις, τις ευθύνες και τις σιωπές της. Και κάποιες φορές, το να παραδεχτείς ότι κουράστηκες είναι η πιο γενναία πράξη αγάπης προς τον εαυτό σου.
Ο κόσμος θα συνεχίσει να σου λέει πως «πρέπει» να είσαι ευτυχισμένη. Εσύ όμως μπορείς να επιλέξεις να είσαι αληθινή. Να χαμογελάς όταν το νιώθεις, να σωπαίνεις όταν χρειάζεται, να ζητάς βοήθεια χωρίς ντροπή. Η αλήθεια δεν είναι αδυναμία. Είναι δύναμη.
Κι ίσως, μέσα σε αυτή τη δύναμη, να ανακαλύψεις κάτι πιο σπάνιο και πιο πολύτιμο από την ευτυχία. Την ηρεμία. Εκείνη τη βαθιά, καθαρή ηρεμία που δεν κραυγάζει, δεν επιδεικνύεται, δεν συγκρίνεται. Την ηρεμία που έρχεται όταν σταματάς να αποδεικνύεις και αρχίζεις απλώς να είσαι.
