Θυμάμαι τον εαυτό μου στην εφηβεία, τότε που όλα ήταν πιο έντονα και πιο δύσκολα μαζί. Τότε που οι φίλες μου ήξεραν όλα τα μυστικά, τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα, τους καβγάδες με τους γονείς, τα κλάματα για το σχολείο και τους βαθμούς. Καθόμασταν στα παγκάκια ώρες ολόκληρες και μιλούσαμε για το μέλλον μας, για το πώς θα είναι η ζωή όταν μεγαλώσουμε, για το πόσο σίγουρες ήμασταν ότι τίποτα δεν θα μας χώριζε ποτέ. Κι αν τότε δεν ξέραμε ακριβώς τι σημαίνει φιλία, εκεί μπήκαν οι πρώτοι σπόροι.
Μετά ήρθε η εποχή της ενηλικίωσης. Οι σπουδές, οι δουλειές, οι σχέσεις, οι αλλαγές. Άλλες έμειναν στην ίδια πόλη, άλλες έφυγαν, κι όμως η σύνδεση δεν χάθηκε ποτέ. Υπήρχαν μήνες που δεν μιλούσαμε και παρ’ όλα αυτά, κάθε φορά που ξαναβρισκόμασταν ήταν σαν να μην είχε περάσει ούτε μια μέρα. Αυτή είναι η μαγεία της γυναικείας φιλίας: δεν χρειάζεται εξηγήσεις, δεν ζητάει αποδείξεις. Μπορεί να μείνεις σιωπηλή για καιρό και να ξαναβρείς την ίδια οικειότητα μέσα σε ένα λεπτό.
Κι ύστερα ήρθε στη ζωή μου η μητρότητα. Ίσως η πιο απαιτητική, η πιο συγκλονιστική περίοδος της ζωής μας. Όταν γεννήθηκε το πρώτο μου παιδί, ήμουν γεμάτη φόβο και ανασφάλεια. Όλες οι θεωρίες που είχα στο μυαλό μου διαλύθηκαν μέσα σε λίγες μέρες αϋπνίας. Εκείνες ήταν πάλι εκεί. Η μία μού έστειλνε μηνύματα για να δει πώς είμαι, όταν ήξερε ότι θήλαζα και δεν είχα κουράγιο ούτε να μιλήσω. Η άλλη ήρθε σπίτι με φαγητό και με μια αγκαλιά γεμάτη κατανόηση. Δεν χρειαζόταν να πει τίποτα, απλώς κάθισε δίπλα μου και άκουσε.
Όσο μεγαλώναμε τα παιδιά μας, οι συναντήσεις έγιναν πιο δύσκολες. Τα προγράμματα δεν ταίριαζαν πάντα, τα απογεύματα ήταν γεμάτα δραστηριότητες, τα Σαββατοκύριακα κυνηγούσαμε λίγο χρόνο για τον εαυτό μας. Κι όμως, ακόμα κι όταν βλέπαμε η μία την άλλη πιο αραιά, η φιλία μας δεν χάθηκε. Ήταν εκεί, στα μηνύματα που έλεγαν «σε σκέφτομαι», στα τηλεφωνήματα μετά από δύσκολες μέρες, στα γέλια μας κάθε φορά που βρίσκαμε ευκαιρία να πιούμε έναν καφέ χωρίς τα παιδιά.
Και τώρα που τα παιδιά μας μεγαλώνουν και αρχίζουν σιγά σιγά να φεύγουν από τη «φωλιά» μας, οι φίλες μου έχουν γίνει για άλλη μια φορά η παρέα που με κρατάει όρθια. Υπάρχουν μέρες που το σπίτι μοιάζει πιο ήσυχο απ’ όσο θα ήθελα. Εκείνες όμως είναι εκεί για να γεμίσουν τα κενά με κουβέντες, με αναμνήσεις, με σχέδια για το μέλλον. Δεν χρειάζεται να κάνουμε κάτι ιδιαίτερο. Μπορεί να καθόμαστε απλώς γύρω από ένα τραπέζι, να πίνουμε κρασί και να μιλάμε για όλα και για τίποτα. Κι εκεί νιώθω μια βαθιά ευγνωμοσύνη για αυτές τις γυναίκες που πορεύτηκαν μαζί μου όλα αυτά τα χρόνια.
Οι γυναικείες φιλίες έχουν κάτι μοναδικό. Είναι ένας δεσμός που δεν βασίζεται στον ανταγωνισμό, αλλά στην κατανόηση και στην αποδοχή. Δεν χρειάζεται να είσαι πάντα στα καλύτερά σου για να σε αγαπούν. Μπορείς να είσαι κουρασμένη, μπερδεμένη, άτονη, κι εκείνες θα σε αγαπούν το ίδιο. Θα σε βοηθήσουν να ξαναθυμηθείς ποια είσαι όταν εσύ το ξεχνάς.
Κάθε φορά που μια από εμάς περνάει κάτι δύσκολο, το βιώνουμε όλες μαζί. Κάθε φορά που μία πετυχαίνει κάτι, όλες χαιρόμαστε πραγματικά. Αυτό είναι που κάνει τις γυναικείες φιλίες τόσο σημαντικές. Γιατί μας υπενθυμίζουν πως, όσο κι αν αλλάζει η ζωή, όσο κι αν μεγαλώνουμε, δεν είμαστε ποτέ πραγματικά μόνες.
Κι αν με ρωτήσεις ποιο είναι το μυστικό, θα σου πω απλά αυτό: να δίνεις, να ακούς, να είσαι εκεί. Γιατί οι κολλητές μας είναι η οικογένεια που διαλέξαμε, το κομμάτι της ζωής που μας θυμίζει ποιες είμαστε όταν όλα γύρω μας αλλάζουν. Και κάθε φορά που τις κοιτάζω, νιώθω αυτή τη σκέψη να γυρίζει ξανά και ξανά στο μυαλό μου: δεν ξέρω πραγματικά τι θα έκανα αν δεν είχα τις κολλητές μου...
