Έρχονται οι Περσείδες, η πιο εκθαμβωτική βροχή από χιλιάδες πεφταστέρια

Έρχονται οι Περσείδες, η πιο εκθαμβωτική βροχή από χιλιάδες πεφταστέρια

Σύμφωνα με τη NASA, οι εντυπωσιακές βροχές διαττόντων αστέρων του Αυγούστου δίνουν τα περισσότερα φωτεινά μετέωρα από κάθε άλλο αντίστοιχο φαινόμενο με το ρεκόρ να έχει καταγραφεί στο μακρινό 1993, όταν έπεφταν με ρυθμό 300 αστεριών την ώρα. Όπως κάθε χρόνο, η κορύφωσή του φαινομένου σημειώνεται αυτές τις μέρες, με την αποψινή και τις 2 επόμενες βραδιές να είναι οι πιο κατάλληλες για την παρατήρησή του. Αράξτε, λοιπόν, στο μπαλκόνι, την ταράτσα ή σε ένα ψηλό, ανοιχτό σημείο στην περιοχή που μένετε και απολαύστε οικογενειακώς τις Περσείδες, τα απίθανα πεφταστέρια του Αυγούστου, που οι καθολικοί ονομάζουν και «Δάκρυα του Αγιού Λαυρεντίου».

Οι Περσείδες πήραν το όνομά τους απ’ τον αστερισμό του Περσέα, επειδή μοιάζει να έρχονται κυρίως από τα βορειοανατολικά. Αρχίζουν να «πέφτουν» αραιά από τις 17 Ιουλίου περίπου, πυκνώνουν σταδιακά, και διαρκούν έως τις 24 Αυγούστου, με την κορύφωσή τους να παρατηρείται μεταξύ 9 και 14 του μήνα. Θεωρητικά, αν ο ουρανός είναι καθαρός και ο θόρυβος από φώτα χαμηλός, το φαινόμενο είναι όρατό μετά τη δύση του ηλίου, αλλά συνήθως και ειδικά στις πόλεις, μπορούμε να το απολαύσουμε μόνο πιο αργά - μετά τα μεσάνυχτα.

Τα συγκεκριμένα πεφταστέρια (που καταγράφηκαν για πρώτη φορά από Κινέζους αστρονόμους το 36 μ.Χ.) προκαλούνται από τα σωματίδια σκόνης που αφήνει πίσω της η τεράστια ουρά, μήκους δεκάδων εκατομμυρίων χιλιομέτρων, του κομήτη 109Ρ/Σουίφτ-Τατλ, η τροχιά του οποίου διασταυρώνεται με εκείνη της Γης.

Ο κομήτης αυτός, που ανακαλύφθηκε το 1862 από τους αστρονόμους Λιούις Σουίφτ και Χόρας Τατλ, διαθέτει ένα τεράστιο πυρήνα διαμέτρου περίπου 26 χιλιομέτρων και είναι το μεγαλύτερο γνωστό ουράνιο σώμα που περνάει από τη Γη κατά τακτά χρονικά διαστήματα, ενώ χρειάζεται περίπου 133 χρόνια για να πραγματοποιήσει μία πλήρη περιφορά γύρω από τον Ήλιο. Το επόμενο κοντινό πέρασμά του από τη Γη αναμένεται το 2126, ενώ δεν φαίνεται να αποτελεί απειλή για τον πλανήτη μας στο μέλλον.

Τα μετέωρά του, που συνήθως έχουν βάρος μικρότερο από ένα γραμμάριο, εισέρχονται στη γήινη ατμόσφαιρα με ταχύτητα σχεδόν 60 χλμ. το δευτερόλεπτο και αναφλέγονται σε ύψος περίπου 100 χλμ., οπότε και αρχίζουν να γίνονται ορατά. Καθώς πλησιάζουν προς το έδαφος με μεγάλη ταχύτητα, διαλύονται από την τριβή και την υπερθέρμανση (1.650 βαθμοί Κελσίου), αφήνοντας πίσω τους φωτεινά ίχνη.Το «κλειδί», σύμφωνα με τους ειδικούς, για να δει κανείς μία βροχή διαττόντων, είναι (εκτός από την υπομονή) το οπτικό πεδίο του να περιλαμβάνει ένα όσο γίνεται μεγαλύτερο τμήμα σκοτεινού ουρανού.

Οι διάττοντες είναι, επίσης, δυνατό (με λίγη τύχη) να φωτογραφηθούν με φωτογραφική μηχανή που διαθέτει ευρυγώνιο φακό και θα κάνει διαδοχικές προγραμματισμένες λήψεις μεγάλης διάρκειας.

Πηγή: iefimerida.gr

v